Alle de werken. Deel 2

VIII. Des menschen leven vergeleken met een bloem.

1 Petr. 1.24. Alle vleesch is als gras, en alle heerlijckheyt des menschen is als een bloeme den gras.

Aerdigh bloemtje, jeughdigh kruyt,
Dat soo geestigh heden spruyt,
Dat uw' loovers open stelt
Tot een ciersel van het velt,
Dat ons oogh en herte treckt,
En tot reyne lust verweckt;
Hoe bequaem is uwe glans
Tot een frisse Maegde-krans!
Hoe wel dient uw' jeughdigh kruyt
Tot een ciersel van de bruyt!
Maer eylaes! uw' teer gewas
Dat vergaet te bijster ras.

Wie en wiert'er niet verheught

Door den glans van uwe jeught,
Als hy uwe schoonheyt sagh
In het kriecken van den dagh?

Maer wanneer hy wederom

Nu besiet uw' teere blom,
Slechts maer na een kleynen tijt,
Ach! ghy zijt uw' waesjen quijt!
Hy en yder kan verstaen,
Dat uw' luyster is gegaen.

Trotse vrijster, fiere maeght!

Die soo grooten hoogmoet draeght
Op den blos van uwe mont,
Die de jeught u heeft gejont,
Op het waes, en op den glans,
Hoogh gepresen by de mans;
Ghy zijt ja, een frisse bloem,
's Aertrijcks paerel, 's werelts roem;
Ghy zijt ja, een schoon gesicht,
's Aertrijcks lust, en 's werelts licht;
Ghy zijt ons een waerdigh pandt,
Ja, een puyckje van het landt.

Maer en trotst niet al te seer,

Want uw' glans is wonder teêr;
Schoone wangen duren maer
Vijf of ses en twintig jaer;
Want terstont na desen tijt,
Siet men, dat haer waesje slijt,

[p. 635]

 

Siet men, dat haer schoone blos

 

Wort gelijck een druyve-tros;

 

Die, gegeesselt van de wint,

 

Of gefoolt van eenigh kint,

 

Nu verliest haer aerdigh blau,

 

En houdt maer een duyster grau

 

Oock soo vindt men over-al

 

Menigh droevigh ongeval:

 

Hier een koorts oft vremt geswel,

 

Ginder druck en ziel-gequel,

 

Dat uw' schoonheydt doet vergaen,

 

Eer uw' jonckheyt heeft gedaen.

 

Dies soo bid' ick, soete jeught,

 

Viert alleen de ware deught.