Job. 14.10. Voor een boom als hy afgehouwen wort, is'er verwachtinge dat hy hem sal veranderen, en fijn scheute niet en sal ophouden, maer een man sterst, als hy verswackt is, en de mensch geeft den geest, waer is hy dan?
Schoon dat een dicke stam, met bijlen afgehouwen,
Tot stoffe word bereyt, om huysen af te bouwen,
Noch schiet de wortel uyt, en alsse lange staet,
Het schijnt dat haer geway tot aen den Hemel gaet.
Schoon dat de zee verloopt, en dat haer snelle baren
Niet blijven in de kolck, daer sy te voren waren,
Maer schieten na het diep, des echter niet-te-min,
't En lijt maer een gety, haer stroom komt weder in.
Schoon dat de Son verdwijnt, en dat haer snelle paerden
Sich geven na de zee, en rennen van der aerden,
Men siet'et op een nieu, ten naesten dageraet,
Dat haer vergulde koets door al den Hemel gaet.
[pagina 634]
[p. 634]
't Is anders met de mensch, want na een droevigh sterven
Soo kan hy nimmermeer een nieuwe jeught verwerven;
Al wie den lesten snick hier eens op aerden gaf,
Die blijft voor alle tijt als eygen aen het graf.
De weg, die neder gaet, en wort maer eens betreden,
De doot maer eens gevoelt, haer prickel eens geleden.
Ey, weeght dit, waerde ziel! want dat maer eens gebeurt,
Dient wel te zijn gedaen, of wort te laet betreurt.
Auteursrechtvrij