V. Des menschen leven wort op verscheyde schriftuer-plaetsen vergeleken met een wegh.
Psalm 1.
Wel gelucksaligh is de man, die niet en staet op den wegh der sondaren
Psalm 39.1.
Ick sal mijne wegen bewaren, dat ick niet en sondige met mijne tonge, enz
Het kan ons dienstigh zijn de reden uyt te spreken,
Waerom dat met een wegh ons leven wert geleken.
Wel komt, geswinde pen, en brenght ons aen den dagh,
Waer in dat onse tijt een wegh gelijcken magh:
Voor eerst, als yemant reyst, en wort van huys gedragen,
Of met een vaerdigh schip òf met een snelle wagen,
Het zy dan of hy slaept, en sit in diep gepeys,
Hy treft gelijckewel het eynde van de reys,
De wegh kort evenstaêgh; dus gaet het ydel leven,
Het wort als met den wint in haesten wegh-gedreven.
Of ghy dan sit en geeut, of wonder besich zijt,
Ghy komt noch evenwel tot uw' bestemden tijt.
Noch vorder. Als men reyst, al zijnder hondert saken,
Die yemant quelligh zijn, of vrolijck konnen maken,
Men sietze maer een reys, en voor een korte wijl,
En stracx soo treckt men voort, en dat in meerder ijl.
Al wat den mensch ontmoet, bedroefd' of blijde dagen,
't En wort hem maer getoont, en voor hem wegh-gedragen:
Voor ons is niet gestaêgh, maer alle dingh verdwijnt,
Het zy dan of er druck, of vreugd' aen ons verschijnt.
Noch anders. Als een mensch daer henen komt getreden,
Hy vordert sijnen wegh met onvermoeyde schreden;
Een ander die hem volght, en hout het eygen pat,
Die stapt dan in de plaets daer hy te voren trat.
| |
Hier door vergaet het spoor, en stracx soo komt te breken
Al wat den eersten voet voor desen heeft geleken:
Het krijght een nieuwe vorm, alwaer de reyser stont,
Soo haest een ander mensch betaelt den eygen gront.
Siet, als'er yemant sterft, het goet by hem beseten
Dat heeft van stonden aen sijn ouden heer vergeten,
Een ander krijght'er macht te doen wat hem behaeght,
Vermits het dan voortaen sijn naem en wapens draeght.
Hy breeckt, hy maeckt, hy bouwt, hy geeft een ander wesen
Aen dat in volle daet sijn voorsaet heeft gepresen;
Soo dat de gantsche stant is anders alsse plagh,
En niet en wort gesien, van dat men eertijts sagh.
Daer hebje, mijn gemoet, en dat in volle leden,
Daer hebje, na my dunckt, den gront en ware reden,
Waerom dat onse tijt is met een wegh gelijck.
Ghy, kiest den rechten wegh na 't eeuwigh koninckrijck!
|
|
Auteursrechtvrij