I. Des menschen leven en bedrijf vergeleken met een spinne.
Jesai. 49. 5. Sy weven spinne-webben.
Verheft u, mijn vernust! en doet ons heden blijcken,
Hoe dat men met de spin ons tijt kan vergelijcken;
Gaet, stelt ons dit geheym in soo een hellen dagh,
Dat ieder met bescheyt het stuck begrijpen magh:
De spin is uytter aerd' genegen om te weven,
Dat is haer noest bedrijf, daer sy van schijnt te leven;
Sy stelt haer tot het werck, en maeckt een listigh net,
Dat sy in eenigh huys voor deur of venster set.
Daer sit het dier en loert, en past op alle saken,
Het siet wat voor een roof het webbe sal genaken,
En komt'er dan een beest, hoedanigh dat het zy,
Soo schietse vaerdigh uyt, en is'er wacker by.
Sy wint'et in het raegh, en kan het soo beknoopen,
Dat oock de snelste vliegh haer niet en kan ontloopen;
Sy bint'et over-hoop, gelijck een kramers pack,
En set haer dan gerust, en eet het met gemack.
En alsse menigh dier ten lesten heeft gevangen,
En dat'er byen selfs in hare netten hangen,
Soo siet de vrouwe toe, of wel een rappe meyt,
En raeght in haesten wegh al wat'er is gebreyt.
De spinster even-selfs, al heeftse rappe leden,
Wort uyt het net geruckt, en met den voet getreden;
Daer licht dan al het kraem, en wat'er is ontrent,
Soo dat men nu voortaen haer plaetse niet en kent.
Siet daer, winsuchtigh mensch! uw' rechten aert beschreven,
Siet daer uw gantsch beleyt geschildert na het leven;
Mits ghy een spin gelijckt, en past op uw' gewin,
En spant op dit bedrijf uw' gantsche krachten in.
Waer sich oyt hoop vertoont om iet te mogen vangen,
Daer gaetge metter daet uw loose netten hangen,
Soo dat uw' groote schat geduerigh hooger wast,
En leght daer als een bergh met hoopen opgetast:
Maer alsje zijt gemeynt gerust en stil te wesen,
Vermits uw machtigh gelt is bijster hoogh geresen,
En seght dan tot u selfs: mijn ziele, weest gerust,
En neemt hier uw vermaeck en vollen herten-lust;
En wilt van nu voortaen niet soo gedurigh sparen,
Uw' goet, dat is genoegh voor meer als hondert jaren;
Eet nu met bly gemoet, en geeft den vollen eysch
Soo wel aen uwen geest, als aen het weligh vleysch.
Maer t'wijl het ydel breyn van onbedachte menschen
Heeft onder sijn gebiet al wat de sinnen wenschen,
En staet daer op geset, soo dat haer losse geest
Geen onheyl, geen verdriet, geen ongemack en vreest,
Soo komt de bleecke doot, die niemant kan beletten,
En vanght den vanger selfs, en scheurt de broose netten.
O God, mijn hooghste goet! voor wien ick neder buygh,
En bint mijn ziele noyt aen soo een nietigh tuygh!
|
|
Auteursrechtvrij