Een heremyterse of klopje, of iemant anders afkeerigh van 't huwelijck zijnde, spreeckt:
Wat sie ick over-al een hoop verdwaesde menschen,
Die, voor een vrijen staet, bedwangh en banden wenschen!
Schier ieder is geneyght te leven in de trou,
En daer is, voor gewis, een smisse van berou.
Waer heeft oyt eenigh mensch dit leven aengenomen,
Die niet, in korten tijt, in onrust is gekomen?
Ey lieve! wijster een die, na den sesten dagh,
Sijn vryheyt niet verloor, sijn onlust niet en sagh!
Met dat het bruyloftsvolck sich wegh begint te maken,
De korsten van 't geback voortaen niet meer en kraken,
De speelman is gereyst, dan is het feest gedaen,
En stracx soo komt de sorgh met haer gesellen aen.
Eylaes! de soete tijt is in der haest verloopen,
Stracx dient'er gelt te zijn, men gaet'er huysraet koopen;
Daer wil de man aldus, de vrouwe weder soo,
Soo dat men veeltijts twist, oock om een enckel stroo.
Maer 't is verhuisens tijt; daer gaet'et op een schreyen,
De moeder en het kint die moeten haestigh scheyen.
Stracx speelt de man de beest; en, mits sijn grilligh hooft,
Soo is de jonge vrou van haren wil berooft.
Het is al geenen tijt, daer komen swaerder saken,
Het jonge dier begint te speecken, spouwen, braken,
Daer roept men overluyt: hier moeten lueren zijn!
En siet, 't is maer alleen een voorspel van de pijn.
Daer komt het kinderbed, het kraem, het ancxtigh baren!
Och! is'er noch een maeght genegen om te paren?
Daer komt de bange stont, daer aen het leven hanght,
Ja, daer men na de pijn, en na een wee verlanght.
Ten lesten, als men God ootmoedigh heeft gebeden,
En als de moeder sweet door al de swacke leden,
Soo komt, na langh gekerm, en na een diep gesucht,
Soo komt'er op het lest, eylaes! een kleyne vrucht,
Maer wel een groot propheet, schoon wy het anders meenen,
Eylaes! sijn eerste spraeck bestaet in droevigh weenen.
Dat is, als voor geseyt, wat hem gebeuren sal,
Soo langh hem 't leven duurt, hier in het jammer-dal.
Al weder nieu verdriet: het kint en kan niet suygen,
Hoe seer de swacke vrou en al haer leden buygen;
De span-air doet belet, daer vloeyt het jonge bloet,
Gelijck het heden noch de Joodsche kinders doet.
Stracx heeft dan menighmael het wicht een stuyp gekregen,
Dies roept men overluyt: het schaepjen is verlegen,
Het was noch gister wel, en 't is op heden doot!
Daer schreeut men overhoop, als in den hooghsten noot;
Maer 't is om niet gesucht, de ziel is wech gevlogen,
De vader is ontstelt, de moeder wort bewogen;
Men schelt haer onbequaem te wonen by een man,
Om dats' haer eygen vrucht niet recht bewaren kan.
Noch wast het ongemack. Daer komen stage sorgen,
Die sweven om het huys, oock voor den rooden morgen;
Men is'er gantsch beducht, de vrouwe met den man,
Wat staet men in het huys en elders houwen kan.
Maer 't gaet noch harder aen, de man begint te dencken,
Of niet de jonge vrou aen yemant mochte schencken,
Dat hem alleen behoort. Daer rijst dan yver-sucht,
Daer tijt de soete pays en vrientschap op de vlucht.
Waer dat de jonge vrou aen iemant komt te spreken,
Dat neemt het grilligh hooft voor losse minne-treken;
En alsse maer alleen aen nicht of suster schrijft,
Het schijnt, dat sy gewis versierde nucken drijft.
Siet daer een helschen brant door al het huys ontsteken,
Een kop die besich is om sich te mogen wreken,
Een monster even selfs van sijne schim vervaert;
Want van soodanigh volck is dat den rechten aert.
Siet, wat een grooten hoop van alderley gevallen
Komt op de jonge liên, om datse willen mallen!
Indien ick 't seggen dorst, al wat ick seggen kon,
Ick sagh den ondergangh van meer als eene Son.
Ten lesten, voor besluyt: komt eens de man te sterven,
Soo moet 't ellendigh wijf haer troost en hoeder derven;
Dan sitse menighmael met kinders overlast,
En dickmael sonder vrient, die op haer saken past.
Nu roep ick overluyt tot alle jonge lieden:
Hoort, vrienden! sooje kunt uw gulle jeught gebieden,
Ghy wijfs, blijft sonder man, ghy mannen, sonder wijf,
Want in het eensaem bed daer hoort men geen gekijf.
|
|
Auteursrechtvrij