De vrijster, met de lantaerne sonder licht, spreeckt:
Vraeght iemant wat ick draegh, en wat'et is te seggen?
Hoort toe, ick neem'et aen met woorden uit te leggen;
Ick ga doch altijt ront, oock daer een ander swijght,
En daer een slechte duyf beschaemde wangen krijght.
Ick draegh een aerdigh tuygh, dat konstigh is gedreven,
Dat schoon is opgedaen, en wonder net geweven;
Ick draegh een noodigh stuck, dat voor een rustigh man,
Oock midden in der nacht, ten dienste wesen kan.
Ick draegh een schoon kleinoot, dat ieder zou behagen,
Als sy het beste deel daer mede binnen sagen:
Maer dat en is'er niet, en even boven dat,
Soo is'et maer een romp, een hol en ydel vat.
Maer waerom dus bedeckt? Ick kan wel anders spreken,
Ick hebbe monts genoegh, ick hebbe wisse streken;
Ick heb een gladde tongh, wie dat'et oock verveelt,
Wel, vrient, het geen ick draegh, dat is mijn eygen beelt.
Ick heb een bly gelaet, ick hebbe roode wangen,
Ick hebbe geestigh hayr, dat menschen weet te vangen.
Ick ben in soete praet, in vleesch en jeughdigh bloet,
Al wat een aerdigh dier òf is òf wesen moet.
Ick ben een schoone vrou, doch aen geen man gebonden,
Ick waer een frisse maeght, en waer ick niet geschonden.
Ick ben, maer, holla wat! Ick ben gelijckje siet,
Ick bid' u, wieje zijt, en vraeght my verder niet.
Maer, denckt ghy niet-te-min: wat magh'er doch ontbreken?
De schaemte, lieve vrient, die is van my geweken;
Dat schoon, dat helder licht, die onbevleckte glans,
De luyster van de jeught, de vreughde van de mans;
| |
Auteursrechtvrij