Paris aen Helena.
Princesse, schoonste bloem van al de Grieckse landen!
Siet ons Troyaensche jeught, die swiert hier om de stranden,
Maer is trouwhertigh volck, en geensins snoode spiên,
Oock streckt mijn reyse niet om hier het land te sien
Siet Troy', en haer gevolgh, dat kan ons vergenoegen,
Men kan geen beter landt in al de wereld ploegen;
Ons steden hebben mans, ons velden machtigh vee,
Ick wou om 't Griecken landt noyt komen over zee.
Uw schoonheyt, heus gelaet, en wel gemaeckte leden,
Aan alle kant vermaert, van yeder aengebeden,
Zijn oorzaek dat ick hier in dit geweste quam,
En tegen vrienden selfs een aenslagh ondernam.
Maer wat ick heb begost, dat staet op vaste gronden,
Want Venus even selfs heeft ons tot u gesonden;
Sy is 't die mijn gemoedt tot desen handel riedt,
De liefd' en haer gevolgh is onder haer gebiedt.
En dan noch boven dat, soo hebben my de Goden
Gedwongen tot het werk, en deze tocht geboden;
Want doe mijn moeder droeg, en van my swanger ging,
Gebeurd' haer in den slaep een wonder selsaem dingh:
Het scheen dat sy een toors, een vlam, een fackel baerde,
En dit was, dat het hof en al de stad vervaerde.
Mijn vader was ontstelt, mijn moeder was beducht,
Wat eens geworden sou van dese nieuwe vrucht.
De geesten, afgericht om droomen uyt te leggen,
Die quamen aen het hof en al de werelt seggen,
Dat ja in Troyen sou ontstaen een grooten brandt,
Niet van ons eygen vuur, maar uyt een ander landt.
Die droom is nu vervult, daer is een brandt geresen,
Niet uyt ons eygen jeught, maer uyt uw geestigh wesen;
Mijn hert is Troyen selfs, de brandt mijn jeughdig bloet,
Dat onder dese borst een stage vlamme voet.
Wel aen dan, frisse bloem! ey, laet'et nu geschieden
Dat Venus heeft belooft, en al de Goden rieden;
Gaet willigh tot het werck, en toont u onbeschroomt,
't Is niet als puur geluck, dat van den Hemel koomt.
Ick ben van edel bloet, uyt Pryamus geboren,
En van mijn oude stam en heb ick niet verloren;
Gelooft'et, Nimphen selfs die zijn tot my gesint,
Maer ghy zijt, frisse bloem! alleen van my bemint.
Eer ick u had gesien, wiert ick tot u gedreven:
Want Venus had uw beelt in mijn gemoet geschreven;
Dies, of ick wacker was, of in de ruste lagh;
My docht, dat ick gestaêgh u voor mijn oogen sagh.
Nu kom ick hier gereyst, en dat met groot verlangen,
En wensch het minne-loon van uwe gunst t' ontfangen;
Uw man is wegh-gereyst, dat gaf hem Venus in,
Hy opent als de deur voor ons gewenschte min.
Het schijnt, dat hy oock selfs met voorraet wil gehengen
Al wat uw goet onthael my toe sal willen brengen;
Want als hy van u scheyd', dit was sijn eygen last:
Doet goet en soet onthael aen ons Troyaenschen gast.
Hy, die ons Troyen kent en haer beroemde mannen,
En hoese, na de konst, den boge konnen spannen,
Spreeckt met een vollen mont, en geeft u desen raet,
Dat hier oock dient geplant van dat manhaftigh zaet
Dit mooghje, na my dunckt, met goede reden peysen,
Vermits hy, sonder u, van hier bestaet te reysen.
Is niet het Hoofsche volck en alle vrijers stout?
Voorwaer, na mijn begrijp, het is te veel vertrout.
Een weeligh quant in huys, een vrouw by hem te laten,
Leyt dat niet naerder gront, als om te mogen praten?
Voorwaer als ick de kans niet happigh waer en nam,
Op my waer Venus-kint, en oock de moeder gram.
Uw man verlaet sijn huys, en vaert na 't dorre Creten,
Ey lieve, segh een reys, wat heeft hy daer vergeten?
Ick hou dat hy daer keur van al de Nimphen heeft,
Of wel een aerdigh dier daer aen sijn herte kleeft.
Wel aen dan, frisse bloem! vervult uw's mans bevelen,
Ick sal, na 't avontmael, by u wat komen spelen;
En sluyt uw kamer niet, ghy sult door my verstaen,
Wat onse jeught vereyscht, en watter dient gedaen.
| |
Hoe menigh aerdigh dier bewoont de schoone stranden,
Daer Xantus henen vloeyt, en klieft de vette landen,
Dat yeder gantsch het velt met stage rosen kroont,
En in een kort begrijp de gantsche werelt toont?
Waer toe, aelwaerdigh quant! Enone doch verlaten,
De soetste Wout-Godin van Pryams ondersaten?
Ey, stoockt een reynder vuur ontrent uw eygen haert,
Is sy geen Koninghin, sy is een Koningh waert;
Haer vingers zijn bequaem een Rijcks-staf aen te tasten,
En wetten aen te slaen voor alle rouwe gasten.
Voorwaer geen Hoofsche maeght, geen Princen edel-kint,
Dat voor u nutter is, en dat u meer bemint.
Hoe sal een Griecksche vrou u beter konnen passen,
Als sy, die vander jeught met u is opgewassen?
Sy kent uw innigh hert, en ghy haer soeten aert,
Hoe kan'er eenigh mensch oyt beter zijn gepaert?
De brant, geslepe gast, daer ghy van schijnt te spreken,
En die, te sijner tijt, uw Troyen sou ontsteken,
Ey lieve! duyt die niet op uw verdwaelde min,
Want, na dat ick het vat, daer steeckt wat anders in.
Hier loopt een vremt gerucht, en dat van oude tijden,
Dat Troy' eens om een vrou sal onheyl moeten lijden.
Wie weet of ick misschien niet dese wesen sou,
Indien ick dit bejagh met u beginnen wou.
Meynt ghy, soo ick bestont dat ghy my schijnt te vragen,
Dat 't machtigh Grieckenlant die schande sou verdragen?
Neen, neen, gelooft'et vry, het sou'er anders gaen,
En uw uytheemsche lust sou u te diere staen.
Begeert geen anders goet, maer blijft in uwe palen;
Ghy daerom, moedigh helt, wat meughje buyten dwalen?
Bemint die u bemint, en paert met uw's gelijck:
Ghy zijt een Konincks soon, vereert uw's vaders rijck.
Ghy sult aen uwen geest vernoegen konnen geven,
En binnen uw gesagh in vrede konnen leven.
Ghy sult met haer gerust gaen leggen in het groen,
En niemant sal het Rijck òf leet òf hinder doen;
Maer desen onverlet, wie kan het oyt mishagen
Als yemant ons bemint, en liefde soeckt te dragen?
Sal hy met wrangen haet en onlust zijn geloont,
Die ons sijn herte biet, en niet als vrientschap toont?
Sal hy oock niet een woort tot ons hier mogen spreken,
Die van sijn vaderlant, om my, is afgeweken?
Neen, neen, ons Grieckenlant en is niet onbeleeft,
Maer dat uyt eyger aert voor vrientschap liefde geeft.
Men seyt, die liefde draeght en kan men niet beloonen,
't En zy men wederom hem liefde wil betoonen.
Ghy voert naer onse kust, en liet uw eygen haert;
Beleeftheyt, soo ick acht, die is beleeftheyt waert.
Ghy hebt om mijnent wil gebout de felle baren,
U moet oock wederom beleeftheyt wedervaren;
Maer, vrient, verstaet het wel, beleeftheyt sonder meer,
Een soet en heus gelaet, maer ongequetster eer.
Komt soo tot mijn vertreck, ick sal u niet versteken,
Ick wil u wel een woort in heusheyt hooren spreken;
Ick ben geneyght te sien (nu ghy het proeven wilt)
Wat Troyens heus onthael van onse Griecken schilt.
|
|
Auteursrechtvrij