De vryer spreeckt tot de vrijster, die buyten de fuyck sit met een gebroocken maeghde-krans:
Wat is 't een seltsaem werck, dat jonge lieden plegen,
Voorwaer de rouwe jeught bewandelt vremde wegen,
Sy doen meest over-al haer dingen sonder raet,
Ey, wie doorgront'et recht al wat'er omme-gaet!
Ons buur-meyt, mooye Lijs, die quam hier gister klagen,
Dat sy, door mijn bedrijf, nu kint begon te dragen;
Ja, dat haer vader selfs byna ten vollen sagh,
Dat sy geen wesen had gelijckse voortijts plagh.
Sy dan, om haren naem in eer te mogen houwen,
Badt, dat wy metter haest te samen mochten trouwen;
Sy wil eer (na sy praet) met aerde zijn bedeckt,
Als van het schamper volck gestaêgh te zijn begeckt.
Sy vat my om den hals, en kust my menigh werven,
Op datse nu ter tijt haer bede mocht verwerven;
Ick, die nu geensins pas op al haer mal gesoen,
Had lange vast gestelt, dat niet te sullen doen.
Dies seyd' ick: soete Lijs, wilt om geen trouwen peysen,
Want ick ben nu gesint een wijltjen uyt te reysen;
Om, als ick weder kom, dan recht te zijn bequaem,
Tot huyselijck gewin, en kosten van de kraem.
Sy stracx hier tegen aen: sout ghy hier in volherden,
Soo kan ick van uw kint geen blijde moeder werden;
Stelt dat op heden vast, ja, ghy en sult misschien,
Wanneerje wederkomt, noch kint noch moeder sien;
Hoe soud' ick sonder u in leven konnen blijven,
Daer ick niet hooren sal als vaders hevigh kijven,
Als moeders hart verwijt, als leet en ongeval,
Nadien my al het volck met vingers wijsen sal?
Ick leund'et sachtjens af, al watse mochte seggen,
My docht dat ick haer kon met reden wederleggen;
Want een, die buyten trou haer maeghde-bloempjen waeght,
En is, na mijn verstant, niet waert te zijn beklaeght.
Het vroet wijf, Trijntje-moêr, die sal ontrent u wesen,
Sy kent uw sieckte best, en sal u wel genesen;
't En waer voor my geen eer een kraem-vrou by te staen,
Maer dat my stont te doen, dat heb ick al gedaen.
Voor my, ick wil niet zijn beklemt in echte banden,
Want ick moet voor een tijt besoecken vreemde landen.
't En is geen lustigh borst, geen rustigh Edelman,
Die hier maer koeck en at, en niet als Hollants kan.
Sy weder: Sooje reyst, dan heb ick wel te weten,
Dat ghy van stonden aen mijn liefde sult vergeten;
Een Fransch of Engelsch dier, dat sal u liever zijn,
En ick sal onder dies hier sitten in de pijn,
By niemant aengesocht, gegeesselt van de tongen,
Bespot van yeder een, tot aen de minste jongen;
In 't korte, lieve vrient, een gantsch verbosten staet;
Maer hoort, soo 't u belieft, ick weet ons beter raet:
Kom, doet my nu een eedt, als ghy sult weder komen,
Dat ick stracx voor uw vrou sal worden aengenomen,
En datje buyten Lants u niet verloopen sult,
Dan sal ick uw vertreck gehengen met gedult.
Ick sal my wederom aen u verbonden houwen,
| |
Van niemant, wie het zy, als u alleen, te trouwen,
Al waer'et even selfs, dat ick mocht zijn bemint
Van eenigh Edelman, of wel eens Prinssen kint.
Ick, die had vast gestelt, my niet te sullen binden,
Wist voort, op staende voet, hier tegen yet te vinden:
Vriendinne, 't is u best, dat ghy uw vryheyt hout,
Het mocht u hinder doen, als ghy u binden sont.
Ick sou òf op de zee van roovers zijn genomen,
Of door een droef geval niet weder mogen komen,
En hoe het wesen mocht, ghy waert'er qualijck aen;
Dus laet ons trou-verbont nu liever ongedaen.
Als yemant nucken broet, en wil een uytvlucht soecken,
Ey, wat vermagh hy niet ontrent de teere doecken?
(Maer ghy die maer en zijt een rechte tortel-duyf,
Besmet doch nimmermeer uw witte doecken-huyf!)
Ick had doen wel gewilt, door iemant hooren roepen:
De vyandt is gelant met ses of acht Chaloepen!
Of: hier is grooten brant is onse buurt ontstaen!
Soo had ick met bescheyt van daer vermocht te gaen.
Maer schoon ick al niet sulcx als doen en sagh gebeuren,
Soo steld' ick echter vast den handel af te scheuren;
Dies schoot ick na de deur, en, tot een kort besluyt,
Ick seyd' haer goeden dagh, en sloop ten huysen uyt.
O vryers, seltsaem volck, en vol ongure treken,
Eerst is 't u groot vermaeck een vrijster aen te spreken,
Ghy bidt om hare gunst, en alsje die bekoemt,
Soo steeckje schier de walgh, als sy maer wort genoemt.
Wel vrijsters, wieje zijt, wilt op uw saken letten,
Op datje niet en valt in dese loose netten.
Het is een rechte sloer, het is een dwase maeght,
Die by een jonge wulp haer eer ontijdigh waeght.
|
|
Auteursrechtvrij