De vrijster, die buyten de fuyck geleyt wordt, spreeckt:
Wel hoe, geslepe geest! waer gaen uw losse gangen?
My dunckt ghy spant een net om my daer in te vangen;
Maer neen, onguere quant, òf hout de rechte baen,
Of stelt my wederom, van daer ick ben gegaen.
Ick sie uw slim beleyt, ick ken uw loose treken,
Wy zijn van onsen wegh, bezijden af, geweken.
Dit vind' ick uyt de daet, en ben'er in beschaemt,
En seker 't is geen werck, dat u of my betaemt.
Soo haest een jonge maeght maer eens begint te mallen,
't Is qualijck af te sien, hoe licht sy komt te vallen.
O mijt, vriendinne! mijt een ongebaenden padt,
Men struyckelt al te licht, het spoor is glibber-glad.
Wie van een hooghte springht, alleen op dat vertrouwen,
Dat hy sich onderweegh sal konnen wederhouwen,
Gewis die is verdwaelt, en mist de rechte baen,
Die holt dan naer het valt, daer is geen houwen aen.
Voor my, ick ben gesint een beter wegh te treden,
Een wegh van eerbaer root, en oock van goede zeden;
Ghy weet, dat ick voor al geen buyten-wegen ken,
En soo ghy 't anders meent, soo laet my daer ick ben.
|
|
Auteursrechtvrij