Van de quackel en hare jongen.
Een quackel van een snegen aert,
Met sijns gelijcken wel gepaert,
Hadt midden in het lustigh velt,
Voor sijn gebroet een nest gestelt,
Een velt daer weligh koren wies,
Soo dat geen wint daer in en blies.
Het jaer dat dede sijnen gangh,
En siet, de vruchten wierden langh,
En al de groene velden geel,
En al de granen kregen meel;
De vogel wierdt hier in beducht:
Hy sagh de rijpte van de vrucht,
Hy denckt, dat licht een wacker man,
Daer om te maeyen komen kan,
En rooven soo sijn lieve nest,
By hem met voordacht daer gevest.
Hy daerom, eer hy van den hil,
Om kost te soecken, vliegen wil,
Soo sprack hy dus sijn jongen aen:
Ghy siet het rijpe koren staen,
En ick, beducht voor uw behout,
Ga vlieden door het gantsche wout,
Ga vlieden door de blaauwe locht,
Op dat ick aes bekomen mocht.
Ghy, t'wijl ick sweef èn hier èn daer,
Soo neemt met al de sinnen waer,
Wie dat'er komt hier in het dal,
En wat hy doen of seggen sal,
| |
Het zy dan knecht, of vrouw, of heer;
En als ick tot u weder keer,
Soo seght my watter omme-gaet,
Op dat ick plege goeden raet.
De vogel is nau wech gegaen,
Daer komt terstont de bouwer aen;
En als hy sagh het geele velt,
Soo stont de goede man verstelt,
Dies is 't dat hy sijn trouwe knecht,
Met dese woorden onderrecht:
Kijck, Lubbert, 't is hier maeyens tijt,
Ghy daerom, gaet, met alle vlijt,
En spreeckt de buuren algelijck,
Die wonen op den Kinder-dijck,
Dat yeder my sijn gunst bewijst,
Soo haest de naeste sonne rijst,
Dat yeder kome wel voorsien,
Om flux dit koren af te sniên,
't Is meer als tijt te zijn gevelt,
En dient niet langer uytgestelt.
Met dat de vogel weder quam,
En na het gansche stuck vernam,
Zijn al de jongen gantsch beducht,
En willen veerdigh op de vlucht;
Vermits de buurte was gevraeght,
Vermits de buurte was gedaeght,
Te poogen niet haer gantsch gewelt,
Den oest te krijgen van het velt.
De quackel geeft sijn jongen moet,
En sey: niet al te ras en spoet,
Maer luystert even desen dagh,
Al wat'er yemant seggen magh.
En daer op vlieght de vogel heen,
Tot dat het klare licht verdween,
En 's avonts quam hy met het aes,
En vraegd' al weder na den baes,
En wat'er vorder ommegingh.
De jongens seggen alle dingh,
Te weten: hoe de meester quam,
Maer dat hy niet een mensch vernam,
Oock niemant die een dienaer sont,
Soo dat hy sich bedrogen vont;
Dat hy daer over was ontstelt,
En sont Jan Lubbert uyt het velt;
En seyd' hem: gaet met snellen spoet,
Gaet vaerdigh tot mijn eygen bloet,
Mijn oom, mijn neef, mijn susters man,
Daer wacht ick vry wat anders van;
Want dese lieden weten raet,
Wanneer den oest voor oogen staet.
De knecht, die nam het aen te doen,
En trat wel happigh door het groen;
Dies blijckt het, dat het ongeval
Ons haestigh overkomen sal,
't En zy dat ons wert toegestaen,
Op heden wech te mogen gaen.
De moeder loegh om dit verhael,
En seyde, met een soete tael:
Ick bidde, kinders, rust uw hooft,
Ons nest en sal niet zijn berooft,
Laet my slechts met het stuck begaen,
Ick sal u wel ten besten raên;
Let maer en seght ons met bescheyt,
Wat hiervan namaels wert geseyt.
Soo haest men siet den naesten dagh,
De quackel vloogh gelijck se plagh,
Ock quam de meester in het velt,
Maer was tot in de ziel gequelt;
Want soo hy gins en weder sagh,
Van neef of swager geen gewagh.
Daer stont de man alleen en keeck,
Gelijck een poelsnip op een kreeck;
Hy riep ten lesten: na ick merck,
Met buuren is'et leure werck,
Met vrienden is'et even soo;
Het graen sal druypen uyt het stroo,
't En zy ick gae tot goede liên,
En doe hier nader in voorsien,
Want neef, en broer, en eygen oom,
Voorwaer 't en is maer enckel droom.
Ghy, knecht, mijn soon, en al 't gesin,
En ick noch echter niet-te-min,
Die moeten hier, met eyger handt,
Den oest gaen halen van het landt;
Want die op buurt of vrienden siet,
Hoe luyd' hy roept, hy vordert niet.
Soo haest de gulde sonne daelt,
En nu maer op de zee en straelt,
De quackel komt en, voor het lest,
Genaeckt haer ongerusten nest.
Daer hoortse wat'er is geschiet,
En wat de man sijn dienaer hiet,
En dat hy op sijn eygen daet,
En niet op buur os vrienden staet.
De vogel, als hy dit verstont,
Die seyde met een vollen mont:
t'Sa, kinders op! 't is heden tijt,
In aller ijl, met alle vlijt,
Te scheyden van dit koren-velt,
Eer ons de strenge meester quelt.
Die yet wenscht ras te zijn gedaen,
En laet'et op geen ander staen,
Want niet en maeckt soo rassen spoet,
Dan als een man sijn eygen doet.
|
|
Auteursrechtvrij