Leersame fabulen.
Roerende seker bedrijf van de vloo en luys.
Een vluchtigh dier, een rappe vloo,
Doortrapt en uytermaten snoo,
Die had haer woonplaets eens geset
In Phylis sacht en cierlick bedt;
En als de maeght te bedde quam,
En daer haer soete ruste nam,
Soo plagh het dier van stonden aen,
Na onse Phylis toe te gaen,
En soogh dan uyt de jonge maeght,
Al wat haer graege lust behaeght;
En als se wel gesogen hadt,
En nu was uytermaten sat,
Soo gingh terstont de rappe vloo,
Haer neder leggen in het stroo,
En sliep daer tot den lichten dagh,
Tot sy niet langer slaepen magh.
't Gebeurd' als eens de Juffer sliep,
Dat onse vloo daer henen liep,
En niet bekommert, niet belet,
Gingh dwalen om het gantsche bedt;
En t'wijl sy wandelt hier en daer,
Soo wordt sy daer een luys gewaer,
Een luys, die sy geweldigh haet,
Om datse soeckt gelijcke staet;
Want, die van ééne neeringh zijn,
Houdt die maer vrienden in den schijn;
Maer des noch echter niet-te-min,
Sy groet de luys en roept haer in,
En spreeckt het beestjen sachtjes aen,
En seyt: en wilt niet verder gaen,
Maer komt, o wijtberoemde luys!
En siet toch eens mijn lustigh huys;
Dat is een moye ledekant,
Een net juweel, een edel pant,
Daer op een schoone Juffer slaept,
En hare lust by nachten raept;
En t'wijl sy sachtjens leyt en rust,
Vind' ick aen haer mijns herten lust:
Ick bijt, ick suygh, ick drinck, en eet,
Soo dat ick schier mijn slaep vergeet;
Gelooft vry, dat het maeghden-bloet
Is mals en uytermaten soet;
En ghy die nu komt van de reys,
Komt, voeght u by dit Juffer-vleys,
My dunckt, dat ghy langh hebt gevast,
Komt hier en weest mijn avondt-gast!
De luys, een plomp en lompigh beest,
Dat noyt geen slimme lagen vreest,
Gelooft de vloo al wat te ras,
En denckt niet dats' haer vyant was.
Hoort, lieve vrienden, wieje zijt,
Een ouden vyant dient gemijt,
En of hy schoon al soetjens praet,
Ghy, denckt noch om sijn ouden haet!
De luys die komt dan in het bedt,
En heeft haer by de vloo geset,
En als de Juffer neder lagh,
Nu moede van een heeten dagh,
Soo komen beyd' de gasten aen,
Als ruyters die ten roove gaen.
De vloo wijst aen de luys den pat,
En waer de Juffer dient gevat;
Sy wijst se tot haer teere borst,
En seyt: lescht daer uw heeten dorst,
| |
En vult oock vry uw leege maegh,
Want ghy zijt uytermaten graegh:
De borsjens zijn van 't soetste vleysch,
Daer krijght ghy licht uw vollen eysch,
Daer krijgh je, dat een edelman
Oock dickmael niet genieten kan.
Ick laet voor u dat aerdigh deel,
O vrient! dat is voor u geheel;
En ick sal dan het ander lijf
Gebruycken tot mijn tijt-verdrijf.
Soo haest de vloo dit had geseyt,
Is 't datse van haer macker scheyt,
En kiest voor haer een seecker lit,
Daer sy gewis en seecker sit,
En echter voor haer drooge mont
Al vry genoegh te suygen vont;
Daer gingh de maeltijt dapper aen,
Maer 't rijck en kan niet lange staen;
Een prins die al te vinnigh bijt,
Die heeft een rijck van korten tijt:
Want onse Phylis, niet gewent
Van soo een beest te sijn geschent,
Noch van soo onbeschoften gast
Soo hart te worden aengetast; -
(Een schrale luys bijt wonder fel,
Sy gaet vry dieper als het vel,
Sy gaet tot aen het innigh bloet,
En drinckt' er af in overvloet); -
Ick segge Phylis, dus geraeckt,
Is hier door uyt de slaep ontwaeckt;
Sy voelt dat spits en vinnigh dier,
En roept daer op haer kamenier:
Ja, seyt, dat sy, met snelle spoet,
Een kaersse met haer brengen moet.
Siet, ieder slim en listigh wicht,
Dat haet de son, en schouwt het licht;
Ey siet, terstont dit boos gespuys,
Maer boven al de trage luys,
Is uyttermaten zeer beducht,
Dies tijt een ieder op de vlucht,
En stelt het aen met alle vlijt,
Om van gevaer te zijn bevrijt.
Maer schoon de vloo daer henen sprongh,
En in een duyster hoeckjen drongh,
De luys en wiste geenen raet,
Gelijck haer rappe mede-maet;
Want mits sy was soo bijster sat,
Soo was se metter daet gevat.
Daer wortse, van de snege meyt,
De blijde juffer voor geleyt.
Daer pleeght men raedt op dit geval,
Hoe dat men 't monster straffen sal:
De juffer wil dit leelick dier,
Doen leggen midden in het vyer,
Op dat haer nu geleden schant
Tot assche mochte zijn verbrant:
Want sy is uyttermaten gram,
Dat soo een smaedt haer over quam.
De meyt gaet vry al beter aen:
Sy wil het dier te pletten slaen,
Sy wil het setten op een rat,
En hier en weder ginder wat,
Gelijck men groote moorders doet,
Bevleckt met Princen edel bloet,
Op dat noyt meer een slimmer luys
Genake tot dat edel huys.
Al dit gespreck dat hoort de vloo,
En sat gedoken in het stroo;
En seyde, met een stillen mont:
Is dat niet wel een moye vont?
Is dat niet wel een brave neep?
Is dat niet wel een loose greep?
Daer leyt hy nu die grage vraet,
Die ick van oude tijden haet;
Want hy en sal, van nu voortaen,
In mijnen oest geen sickel slaen.
Nu, vrienden, leert uyt dit geval,
Waer dat dit dienstigh wesen sal,
Te weten: als een vyandt streelt,
En u sijn gunste mede-deelt,
Maeckt, dat ghy dan uw sinnen wet,
Want hier op dient te zijn gelet.
Een vyandts streelen is fenijn,
Want 't is bedrogh en enckel schijn;
Maer harde reden van een vrient
Is balsem, die ten goede dient.
|
|
Auteursrechtvrij