Alle de werken. Deel 2

XLVI. Op 't gesichte van koren-molens.

Wy sien de molens staen, die, van den wint gedreven,
Een sonderlingh gemack aen alle menschen geven;

Doch overmits het volck dit als gedurigh siet,

Soo acht men in 't gemeen de nutte vonden niet.

Dit heeft een geestigh hooft eens weten uyt te rechten,
Dies zijn, door sijn beleyt, de winden onse knechten,

En, is'et niet genoegh, stelt hier het water by,

Dat is oock voor de mensch een stage slaverny.

Een vliet door haren stroom, doet groote raders draeyen,
En soo doet oock de wint, als die bestaet te waeyen:

De wint noch boven dat, die saeght oock dickmael hout,

Daer van men sloten sticht, en schoone kamers bout.

Siet, wat men dickmaels siet, dat hoort men weynigh achten,
Dies wert een prins geleert sich des te moeten wachten;

Veel luyden, wel geleert in saken van den staet,

Die geven over-al aen vorsten desen raet;

Maer soo de jonge liên hier op mijn oordeel vraeghden,
Soo gaef ick dese les aen al de jonge maeghden:

Hoort, vrijsters! sooje wilt doen achten uwen staet,

Weest sedigh, waerje zijt, en houdt u van de straet.