LV. Op het zee-compas.
Als ick het zee-compas bemerck,
Soo vind' ick daer een wonder-werck:
Ick sie, hoe dat de naelde draeyt,
En altijt gins en weder swaeyt;
Ick sie hoe seltsaem datse maelt,
En altijt sonder eynde dwaelt;
En hier en daer en ginder gaet,
En noyt geset of stille staet,
Tot sy de rechte streke treft,
Daer haer de schoone ster verheft:
De ster die tot den schipper seyt,
Waer hem het machtigh water leyt;
En waer en hoe hy stieren moet,
Te midden in den hollen vloet.
Wel, seght ons nu, o leersaem hert!
Wat hier tot ons gesproken wert,
En wat ick uyt het zee-compas,
En wat ick uyt het ronde glas
Kan trecken voor een goet gepeys,
Ons dienstigh voor de werelt-reys:
Ick neem de naelde voor de mensch,
Die noyt en heeft sijn's herten wensch;
Die altijt gins en weder sweest,
En nimmer recht vernoegen heeft,
Tot dat hy met een vaste wet,
Tot dat hy eens sijn herte set
Op Godt, de Noordt-ster van de siel;
Want schoon of dat het grilligh wiel
De gantsche werelt ommedraeyt,
Sijn innigh wesen is gepaeyt.
Wat is van gelt, of staet, of eer?
Geen lust, of rust, als in den Heer.
O Godt! die onse Noord-ster zijt,
Waerom sie ick niet alle tijt
Uw' wesen, macht, en hoogh gebiet,
Gelijck ghy my geduerigh siet.
Och, opent doch mijn blint gesicht,
En stort er in Uw' suyver licht!
Laet oock mijn hert niet van U gaen,
Noch in der aerden neder slaen;
Maer, door een onvermoeyde vlucht,
| |
Auteursrechtvrij