XLIII. Op 't gesichte van een spreeuw, haer nest makende.
't Was lestmael, op een schoonen dagh,
Ick stont op onse plaets en sagh:
Op 't huys daer sat een gauwe spreeuw,
Die maeckte wonder luyt geschreeuw,
Die maeckte schier een staegh gekrijt;
My docht de vogel was verblijt,
Vermits hy daer veel potten vant,
Gehangen boven aen de want;
En siet, dit bleeck in korten stont,
Gelijck ick in der daedt bevont,
Mits 't dier daer hoy en ruyghte bracht,
En sijnen nest daer binnen wracht.
Doen ick nu sagh dit vrolijck beest,
Viel dit gepeys my in den geest:
Wel, docht ick, spreeuwtje, lieve maet,
Is dit voor u al wijsen raet,
Zijt ghy hier in al wel bedacht,
Dat ghy dees plaets soo waerdigh acht,
Dat ghy daer in uw' woningh bout,
En al uw broetsel toebetrout:
My dunckt ghy sout al beter doen,
Uw nest te maecken in het groen,
Of in een boom, die weligh groeyt,
Of in een haegh, die lustigh bloeyt,
Of elders in een open bosch,
Daer zijn uw gangen vry en los;
Of in een stil en eensaem velt,
Daer u geen stoute lecker quelt;
Daer niemant aen uw eyers roert;
Daer niemant op uw jongen loert,
En daer ghy, in uw wilde vreught,
Gantsch onbekommert leven meught.
Maer neen, ghy prijst geen groene wey,
Ghy wilt niet woonen in de kley,
Ghy wilt geen laegh, geen aerden huys,
Maer 't schijnt, ghy laet dat voor de muys.
Ghy wilt een steyl en hoogh gebouw,
Maer dat sijn gronden van berouw;
Want als ghy vrolijckst wesen sult,
Soo moet ghy sien met ongedult,
Dat yemant, met uw' gantsche broet,
Sal doen als met sijn eygen goet.
En siet, voor u, o lieve spreeuw!
En blijft niet over als geschreeuw.
Wat is'er oock al menigh man,
Die wel en eerlijck leven kan,
Die vry en seker wonen sou,
Indien hy maer wat buygen wou;
Indien hy, buyten hoofsche pracht,
Maar op sijn eygen wesen dacht;
Indien hy in een lagen dal,
Wou mijden druck en ongeval.
Maer neen, sijn trots en moedigh oogh
Dat wil, dat sal, dat swiert om hoogh,
Hy prijst een trots en machtigh slot,
Een matigh huys is hem een kot;
Hy wil, hoe dat'et immer gaet,
Hy wil voor al een grooten staet,
En dus gebeurt hem menighmael,
Juyst dat ick van de spreeuw verhael:
Hy wordt, wanneer hy 't minst gelooft,
Van eer, van rust, en goet berooft;
Hy wordt een spot voor al het hof.
Dies, segh ick, tot besluyt hier of:
Maeckt, vrienden! wie ghy immer zijt,
Dat ghy de steyle torens mijt;
Een laegh, een vry, een stille nest,
Is voor uw' jongens alderbest.
|
|
Auteursrechtvrij