XXVI. Op de beweginge van 's menschen herte.
Als ick mijn handt legh op mijn hert,
En voel hoe dat gedreven wert,
En hoe mijn levens-ader slaet,
Terwijl het op en neder-gaet;
Soo komt my binnen dit gepeys,
En vry al meer als eene reys:
Siet, als dit lidt sal stille staen,
Dan is'et met den mensch gedaen,
Dan is'et dat sijn herte sluyt,
En 't is dan met sijn leven uyt.
Nu denckt, ja denckt, o mijn gemoet!
Hoe ras ons leven henen spoet,
Hoe licht ons hert, oock desen dagh
In eenigh deel ontstellen magh.
Hoe licht soo weecken dingh vergaet,
Dat in een hoopjen vleesch bestaet.
Siet, yder klopjen, dat'et geeft,
Terwijl het op en neder sweeft,
Dat is een deel van onse tijt,
Die staegh en vaerdigh henen glijt,
Die noyt (gelijck de daedt ons leert)
Die noyt tot yemant wederkeert.
Ghy dan, o ziel! mijn waertste pant,
Prent dit wel vast in uw' verstant,
Ja, laet'et doch niet sonder vrucht
Verdwijnen in de dunne lucht.
Denckt vry, dat soo een stage slagh
U leyt tot uwen lesten dagh;
Denckt, soo wanneer uw woeligh hert
Dus af en aen gedreven wert,
Dat yeder keertjen, dat'et doet,
Is als een klop aen uw' gemoet;
Is als een aenspraeck van de doot,
Die u tot hare feesten noot;
Ja, roept: wel aen, bouvalligh vleys!
Bereyt u veerdigh tot de reys:
Maeckt oock, dat ghy noyt ooren stopt,
Als God dus aen uw deure klopt.
Het tweede nut, uyt dit gewoel,
Is, dat ick als met handen voel,
Dat niemant in dit aertsche dal
Sich oyt in ruste vinden sal,
Maer dat ons 't hert moet stille staen,
Eer wy tot ruste sullen gaen.
Dit wijst en leert my alle daegh
Een meester, dien ick met my draegh,
Een meester, die geen rust en heeft,
Wanneer men na den vleesche leeft;
Een meester, die geduerigh seyt:
De tijt verloopt, dus zijt bereyt!
Wel, heb ick meesters over-al,
En vry niet in een kleyn getal,
Soo ben ick quaet, ja sonder eer,
Als ick niet staegh yet goets en leer.
|
|
Auteursrechtvrij