Alle de werken. Deel 2

[p. 550]

XXV. Op 't gesichte van een jongen, die yet uyt de kraem van een appel-wijf nam.

Laetst als ick aen het volck mijn sinnen wou besteden,
Soo quam ick in den Haegh tot op de mart gereden,

Hier sagh ick boom-gewas, en menigh aerdigh kruyt,

En trocker soet vermaeck, en nutte leeringh uyt.

Een vrou, wiens kraem bestont in appels van orangiën,
Die ons Biscayen sent, of wel het machtigh Spangiën,

Die hadde na de kunst haer manden opgepronckt,

Soo dat meest al de jeught op hare fruyten lonckt;

Maer 't wijf is onder dies gantsch besigh om te nayen,
Soo dat sich van den naet haer oogen niet en drayen;

Haer sin die speelt'er op, haer geest is daer geset,

Soo dats' in geenen deel op hare fruyten let.

Maer siet, een slimme guyt, ontrent de kraem gekomen,
Heeft uyt haer volle korf een appel wegh genomen,

En noch een boven dien, en dat soo byster ras,

Dat niemant schier en sagh waer 't fruyt gebleven was.

Nu hoort, wat ick hier leer: wil yemant lof behalen,
Die blijve met den geest in sijn bescheyde palen;

Die vremde dingen soeckt, en sijn beroep verlaet,

Heeft veeltijts groote sorgh, en niet als kleyne baet.