Alle de werken. Deel 2

XIX. Op 't gesichte van een vercken, dat nedergeworpen wert van den slager.

Laetst in de slach-tijdt sagh ick wat,
Mijns oordeels, waert te sijn gevat:
Daer was een man, die dreef een swijn,
Dat vry niet mager scheen te sijn;
Het beest gingh treden door de stadt,
Het greep, het beet, het soop, het at
Al wat'et op der aerden vont,
En staegh het ooge na den gront,
En dat soo lange tot het quam,
Daer ick een ander spel vernam:
De slager of sijn mede-maet,
Die stont daer vaerdigh op de straet,
Die nam het dier, dat lompe stuck,
En leyd'et op sijn vetten ruck,
En sat'er vaerdigh boven op,
En greep het by sijn ruygen kop;
Daer schreeuwd' het dier geweldigh uyt,
En gaf een wonder vremt geluyt,
Maer 't leet alleen een korten tijt,
Het was sijn stem en leven quijt.

O! dacht ick, Godt van hemelrijck!

Hoe is de mensch een swijn gelijck!
Want als 't geluck hem gunste biet,
Dan past hy op den Hemel niet;
Maer als de saken qualijck gaen,
Dan siet hy eerst den Hemel aen;
Dan roept hy luyt, dan bidt hy God,
En streckt het oogh op sijn gebodt.

Nu, Heer! het ga my soo het mach,

In 't ydel vleesch en aertsch bejach,
Laet slechts mijn aendeel niet bestaen
In iet, dat eenmael sal vergaen!