Alle de werken. Deel 2

XVII. Op 't gesichte van schoone schepsels.

Hoort doch een woordt, beminde ziel!
Op 't geen my jongst voor oogen viel:

Wanneerje schoone dingen siet,

Vergaept u aen het schepsel niet;
Oock wilt daer op niet blyven staen,
Maer laet uw' sinnen verder gaen.
Ey! klimt, ô lieve, klimt om hoogh,
En metten geest èn mettet oogh,
En siet, dat ghy tot hem genaeckt,
Die al wat schoon is heeft gemaeckt;
Gaet tot den schepper, naedert hem,
En met den geest èn met de stem,
Denckt ja, denckt wat hy wesen moet,
Die soo gestage wonders doet,
Die soo veel schoone dingen schept,
Die ghy oock nu voor oogen hebt;
Sluyt met uw' sinnen dit verbont,
En schrijf'et in uws herten gront,
En pleeght'et na den rechten eysch,
Soo hebj' een breydel voor het vleysch;
Uw' oogh en sal noyt ydel sijn,
Uw' herte sonder binne-pijn,
Uw' geesten sonder quade lust,
Uw' sinnen in gestage rust.

O Godt! bestiert doch mijn gemoet,

Om staegh te gaen op desen voet,
Bewaert mijn hert en mijn gesicht,
Op dat'et, uyt een reyne plicht,
Al wat ick sie of immer sagh,
In u alleen beminnen magh!