Alle de werken. Deel 2

XVI. Op een uyrwerck.

mijn jongste dochter spreeckt:

Dit tuygh, gespelen, datje siet,
Was onlanghs noch mijn eygen niet,
Mijn waerde vader gaf het my,
Dies was ick uytermaten bly.

Hy sprack: siet, kint, dit aerdigh werck

Dat geef ick u, met dit gemerck:

Weet, dat het is van soo een aert,

Daer noyt geen vlijt dient aen gespaert,
Want op een yder sonne-schijn,
Soo moet'et opgetogen zijn;
Of anders sal het stille staen,
En niet een radt en sal'er gaen;
De wyser, met sijn helle klock,
Die sal daer liggen als een block.

Ghy, let dan hier op even staegh,

[p. 546]

 

En wint'et hooger alle daegh;

 

Maer alsje soo geduerigh doet,

 

Slaet dan een oogh op uw' gemoet,

 

En weet, dat yeders menschen hert

 

Hier mede vergeleken wert:

 

Want 't is voorwaer een aerden klomp,

 

Ja, somwijl als een dooden romp;

 

Het is gestaegh (men weet niet hoe)

 

Gesegen na der aerden toe.

 

Dus soo ghy dat niet op en treckt,

 

En staegh als uyt den slaep en weckt,

 

Ghy sult'et sien 'k en weet niet waer,

 

Ja 't sal vervallen in gevaer,

 

Om staegh te liggen in het stof,

 

Gantsch sonder prijs, en sonder lof.

 

Wel, tot besluyt, mijn waerde kint!

 

Soo dickmaels als de dagh begint,

 

Soo stelt het tuygh gelijck het dient;

 

Maer weest voor al uw' eygen vrient:

 

Treckt op uw sinnen boven al,

 

En hanght niet aen het aertsche mal;

 

Maer stiert na boven uw' gemoet,

 

Dat is uw' deel en hoogste goet.

 

Laet dit, op yeder sonne-schijn,

 

Voor u een nieuwe lesse zijn.

 

Ick nam in danck dit waerde pant,

 

Ick nam het van mijn vaders hant;

 

Ick nam oock aen (al ben ick swack)

 

Te doen gelijck mijn vader sprack.

 

O Godt! ô gront van alle goet!

 

Ick bidde, stijft mijn teer gemoet!

 

Ghy zijt de leyder mijner jeught,

 

Geleyt my tot de ware deught!