XI. Op 't gesicht van een uerwerckmakers winckel.
Laetst was ick by een man geraeckt,
Die veel uerwercken had' gemaeckt,
Oock wysers gaende met de son,
Want 't was het ambacht dat hy kon;
Soo dat men hier van groot beslagh
Ontrent sijn winckel hangen sagh,
Niet slechts alleen by hem gewrocht,
Maer oock van elders daer gebrocht;
Waer van hy een wel dapper prees,
Als die gewis en seker wees
De stonden van den gantschen dagh,
Soo wel men eenigh vinden magh.
Ick stont een wijl ontrent het kraem,
En socht'er een voor my bequaem;
Haer wesen vont ick menighfout:
Het eene blonck als enckel gout,
Het ander lagh in Cristalijn,
En scheen van grooten prijs te sijn;
Het derde gaf een hel geluyt,
En riep de tijt by deelen uyt.
Na ick een wijl daer hadd' gestaen,
Soo sprack ick dus den Meester aen:
‘Van al dees' wysers, lieve vrient,
Vint ick niet eene dat my dient,
Want al uw' tuygh, na ick bemerck,
En is maer slecht en leure-werck.’
De man, na dit gesproken woort,
Scheen, na my docht, al wat gestoort,
Dies sprack hy, met een gram gemoet:
‘Mijn Heer, dees' winckel is soo goet,
Als eenigh in het gantsche landt,
En 't is alleen maer onverstant,
Dat ghy uw' gadingh niet en vint.’
Ick: ‘vrient, en weest niet ongesint,
Men sal u naerder doen verstaen,
Waer op dat my de sinnen gaen;
Ick hebb' wat anders in het hooft,
Als ghy misschien van my gelooft:
Ick woud', indien het mocht geschiên,
Een wyser, daer ick konde sien,
Wanneer een mensch verhuysen sal
Van hier naer 't onder-aertsche dal,
En op wat uere van den dagh
Hy dan geen uer meer hebben magh.’
De meester stont gelijck verbaest,
En sey: ‘nu sie ick datje raest,
Of meenje dat ick spoken kan?
Neen, vrient, ick ben een eerlick man;
Al sochtje gantsch de werelt deur,
En hadt van all's de volle keur,
Noch vondtje soo een wyser niet,
Daer in men yemandts doodt voorsiet,
Of daer men oyt uyt leeren magh
Den stondt van yemandts sterref-dagh;
En wilje dit of diergelijck,
Soo reyst vry na een ander rijck;
Want soo een wyser vint hy niet,
Oock die in alle winckels siet.’
De reden, die de man ontviel,
Die gingh in my tot aen de ziel:
God heeft den tijt van yeders doot
(Hy is dan kleyn of machtigh groot)
Begraven in een diepen nacht,
En stelt ons menschen op de wacht,
Om uyt te sien, wat ongeval
Ons uyt de werelt rucken sal.
Één, één dagh is voor ons bedeckt,
Om staegh te worden opgeweckt
Op alle dagen acht te slaen,
Om wel van hier te mogen gaen.
O God! bestier toch mijn gemoet
In voor en oock in tegenspoet,
Op dat ick mynen lesten dagh
Gestaegh voor oogen hebben magh,
Op dat ick rechte wijsheyt krijgh,
Eer dat ick in der aerden sijgh.
|
|
Auteursrechtvrij