Alle de werken. Deel 2

[p. 536]

I. Op de gelegentheyt van een Schevenings vroutje, dat een benne met visch op haer hooft draeght, ende spreeckt als volght:

Mijn hant wint my de kost, soo spreeckt men alle dage,
Mijn hooft wint my de kost, dat seyt men in den Hage;

Ick segh het alle bey, de noot leert ons den voet,

Hoe dat men, na den eysch, de leden reppen moet:

Een paert dat voert den man, een osse weet te ploegen,
Een ezel kan den rugh tot sware sacken voegen;

Geen beest gebruyckt het hooft tot dienst van sijn bedrijf,

Maer wat'er is te doen, dat doet'et met'et lijf.

Ick hebbe met'et hooft geleert den kost te winnen,
Doch wat ick buyten doe, dat doet een ander binnen;

Maer des al niet-te-min soo ben ick echter vry,

Maer des al niet-te-min soo ben ick echter bly;

Maer des al niet-te-min soo springh' ick aen de strande,
Ick ete van den visch, en spele met de mande.

Al is ons moeyte groot, al is de winste kleyn,

Ick lijde wederom geen prangen in het breyn,

Geen pramen aen de ziel. Al koom ick in den Hage,
't Is maer de bloote kost, al wat ick daer bejage;

Al hijgh ick in het sant, het is gewilligh sweet,

Want daer vernoegen is, en is geen herten leet.

Vaert wel dan, Haegsche pracht, ghy kont my niet bekoren,
Soo als ick heden gae, soo gingh ick oock te voren;
Vaert wel dan, hoofs priëel, hoe schoon ghy zijt beplant,
Ick vinde meerder rust oock in het dorre sant¹⁾.

1) By dese gelegentheyt dient aengemerckt, dat alhoewel d'Inwoonders van Scheveninge het sober kostjen seer bekommerlijck rapen, dat deselve gelijckewel noyt, ofte immers seer weynigh, worden bevonden hare kinderen te brengen in de rijcke en vermogende huysen in den Hage, om in dienste van de groote gebruyckt te worden, verkiesende voor deselve haer kleyne, maer vrye gelegentheyt.