Alle de werken. Deel 2

Uyt Ovidius (VIII. Metam. 3).

Soo haest als Icarus een weynigh heeft gevlogen,
Is hy tot aen de son en hooger op-getogen,

Hy kreegh een moedigh hert, hy maeck' een snelle vlucht,

Het docht hem wonder moy te swerven in de lucht.

Hy liet sijn vader daer, die wou geen sonne raken,
Hy dacht in sijn gemoedt, hy woud'et beter maken:

Hy siet dat helder licht, en 't stont hem wonder aen,

Hy wou, indien hy mocht, tot in den Hemel gaen.

Maer als de gulde Son sijn vleugels quam beschijnen,
Soo smolt de loose was, sijn veêren die verdwijnen,

En hy is sonder hulp, sijn leden worden bloot;

Daer is van stonden aen de vlieger in den noot.

Hy roept tot sijn behulp de vleugels van de winden,
Maer daer en is geen troost in sijn verdriet te vinden;

Ach! t'wijl hy nederviel, en om sijn Vader riep,

Soo lagh hy metter daet te midden in het diep.

Daer liet de jongelingh sijn onvoorsichtigh leven,
En daer is maer alleen de bloote naem gebleven:

De naem van Icarus die nam het water aen; -

Siet daer een droef besluyt van onbedachte waen!