XXXV. Op 't gesicht van byen, honingh uyt de bloem treckende sonder die te beschadigen.
Als ick, met aendacht, oversie
Den gantschen handel van de Bie,
En hoese, door de velden, dwaelt,
En hier en ginder nederdaelt;
En hoese, door de bloemkens, kruypt,
En daer uyt was en honigh suypt:
En dat oock dan mijn besigh hert
Op dit gesicht indachtigh wert,
Als dat men vast en seker stelt,
Dat al de dochters van het velt,
De rosen, bloeysels, en het kruyt,
En al wat aen der heyden spruyt,
Blijft goet, en in sijn eersten staet,
Al haelt de Bye daer honigh-raet,
En dat geen bloem en wert bevleckt,
Schoon sy daer uyt haer voordeel treckt.
Dan is 't dat ick van herten wensch,
Dat al den handel van den mensch,
Juyst op die wijse mocht geschiên,
Gelijck het suygen van de Biên:
Maer siet, het gaet'er anders toe,
Het gaet'er, ick en weet niet hoe.
Waer is'er een die voordeel doet,
Daer niet een ander lijden moet?
Daer niet een ander schade draeght,
En van den loosen handel klaeght?
Mijn ziel, o wat ick bidden magh,
Koom, stelt eens vast, op desen dagh,
Belooft hier eenmael voor den Heer,
Dat ghy na desen nimmermeer
Soo iet in handen nemen sult,
Waer door een mensch, tot uwer schult,
Of leet, of nadeel lijden sal,
Maer dat ghy, met een reyn gemoet,
Sult trachten na het hooghste goet.
O Godt! die hert en nieren kent,
En my dees' goed' gedachte sent;
| |
O Ghy! die alle dingen weet,
En onse diepste gronden meet,
Hier sta ick nu, voor uw gesicht,
En binde my aen dese plicht,
En binde my van nu voortaen,
Geen slimmen wegh te sullen gaen.
Ick wil geen lust, of 's werelts eer,
Ick wil geen staet, of rijckdom meer.
Mijn hoop, mijn treck, mijns herten wensch,
Is goet te doen mijn even mensch;
Of goet t'ontfangen na den geest,
My dienstigh voor het eeuwigh feest.
O ghy! wiens schepsel dat ick ben,
Aen wien ick mijne schult beken,
Geeft my dat ick, in dit gepeys,
Ontbonden van het ydel vleys,
Met vasten sin volherden magh,
Van nu tot mijnen lesten dagh,
Tot ick van hier eens scheyden sal,
Want heb ick u, soo heb ick 't al.
|
|