XIX. Op het ploegen, missen, en spitten in d'aerde.
Laetst, als ick moede van de stadt,
Ontrent gebraeckte landen sat,
Geviel 't dat daer een huysman wrocht,
En mis op sijnen acker brocht.
Oock was'er een, die met de ploegh,
Gantsch snelligh door de veuren joegh.
Een ander, op het naeste lant,
Die maeckte greppen in het zant,
En haelde bagger uyt den gront,
En wat hy in het water vont:
En siet, uyt dese kleyne reys,
Soo quam my binnen dit gepeys:
Het aertrijck wort als staegh geterght,
En ick en weet niet wat geverght;
Wie is'er, die het niet en quelt?
Sijn schoon gewasch dat wordt gevelt,
Het wort met slijck en dreck bestroyt:
Die wordt hem op het lijf gegoyt.
Dan wordt het, meer als duysent-mael,
Door-sneden met het vinnigh stael;
En noch soo leyt'et echter stil,
En lijdt wat knecht en meester wil.
Maer siet, als na een langh gedult,
De tijt ten lesten is vervult,
Dan sietmen, dat het lage rijck
Verslint sijn quellers al-gelijck:
Want alle vleesch sijght in het graf,
En niet een mensch en komt'er af.
Siet, die een ander heeft gequelt,
Die wort ter aerden neêr-gevelt.
Gedult, dat is een groote deught,
De beste dieje vinden meught.
Het lijden is de menschen best,
Want soo verwintmen op het lest.
Een die maer stil en sedigh leeft,
En Godt alleen de wrake geeft,
| |
Auteursrechtvrij