XVIII. Op 't gesichte van eycke-boomen in 't Haeghsche Bosch, aen den top verdort zijnde.
Wanneer ick door het Haeghsche bos,
Van mijn beroep een weynigh los,
Of in de naeste velden dwael:
Soo vind' ick eycken, boven kael,
Doch elders groen en wel gestelt,
Gelijck de gaefste van het velt.
Dit vind' ick vremt, dies vraegh ick dan,
Ja, vraegh hier gront, en reden van;
En 't gunt, tot antwoort, wort geseyt,
Heeft (na mijn oordeel) goet bescheyt:
Men hout, dat als de wortel raeckt,
Daer sy een derry-gront genaeckt,
Dat stracx een deel daer van vergaet,
En dat oock na de juyste maet.
De boom, ontrent den hooghsten top,
Vertoont een dorr' en kalen kop.
Als ick dit hoor en overpeys,
Soo pas' ick 't op ons nietigh vleys;
Ick make stracks een vast besluyt,
Ick treck'er desen regel uyt:
Wort yemant dorr' of kael, of grijs,
Voorwaer, dat is een vast bewijs,
Dat ons van binnen yet vergaet,
Daer op de gront des levens staet;
Dat yet ontrent de lever schort,
Oft in de nieren wat verdort,
Oft dat misschien de loos bederft,
Oft dat het sap des levens sterft,
Oft dat hem 't een oft ander quelt,
Dat hem de doot voor oogen stelt.
Wel ghy, die in den spiegel siet,
En vind' u vorigh wesen niet:
Maer wordt een rimpel hier en daer,
Of wort een grijsen baert gewaer;
Oft dat misschien uw deusigh oor,
Verliest een deel van sijn gehoor;
Oft dat'et oogh u duyster wert,
Soo denckt dat, aen oft om uw hert,
Oft elders, eenigh dingh ontbreeckt,
Dat u als na het leven steeckt,
Dat u, als in het oore, seydt:
O vrient! ghy wort ter doot geleyt.
Ey siet, hoe goedigh is de Heer,
Die schier geen menschen immermeer,
Hier uyt dit ydel leven treckt,
Oft in den grave neder-streckt,
Of hy en heeft voor al geseyt,
Waer hen de snelle tijt geleyt,
En toont hun eerst, in vollen eysch,
De broosheyt van het nietigh vleysch.
Wat sijn'er meesters in de stadt,
Indien men recht haer leere vat!
Wat zijn'er meesters in het wout,
Indien men van haer lessen hout!
| |
Wat zijn'er meesters over-al,
Die ons voorseggen onsen val!
Al wat men hoort, al wat men siet,
Dat spreeckt tot ons, al spreeckt'et niet.
O Godt! wiens hoogh, en wijs beleydt,
Ons soo veel nutte dingen seydt,
Ontsluyt ons oogh, dat wy het sien,
Wat ons ten goeden kan gediên:
Geeft ons, dat wy met dorr' en groen,
Niet anders dan ons voordeel doen;
Doch, onder al uw' milde gunst,
Soo leert ons doch de sterrif-kunst!
|
|
Auteursrechtvrij