XIV. Op een stekende, op stralende, bye.
Voor desen heb ick veel gesien,
Dat my wel aenstont in de Biên;
Maer heb daer in nu wat bemerckt,
Daer op mijn geest nu anders werckt:
De bye, die is een neerstigh dier,
Maer dickmael uytter-maten fier:
Een die veel by haer woningh koomt,
Dient vry al wat te zijn beschroomt;
Want als haer iemant maer en raeckt,
Of dat hy 't beesje gaende maeckt,
Dan is'et stracks geweldigh gram,
Ja, of men 't schier het leven nam;
Het zy dan boer, of edelman,
Het steeckt soo vinnigh als het kan;
Soo dat'et, eer het henen gaet,
Sijn prickel in de wonde laet;
Dit is de menschen groote pijn,
Maer 't sal het dier meer hinder zijn:
Want is de bye haer angel quijt,
Soo scheyt'et vaerdigh uytter tijt,
En 't kan dan namaels, in het groen,
Aen niemant leet of voordeel doen.
Siet hier uw' beelt, wraeckgierigh mensch!
Want alsje krijght uw's herten wensch,
Dat is: wanneer uw' gram gemoet
Aen iemant leet of hinder doet;
Dan zijt ghy van Godts gunst ontbloot,
En dat zijn wegen na de doot.
Een die kan wreken als hy wil.
Maer doet het niet, en houdt hem stil,
Die acht ick van een edel bloet,
Mits hy kan toomen sijn gemoet.
Ey lieve, stelt aen Godt de wraeck;
Ja geeft aen hem uw' gantsche saeck,
En ghy, ô vrienden, pleeght gedult,
Soo krijghje wrake sonder schult.
|
|
Auteursrechtvrij