Alle de werken. Deel 2

XIII. Op een broey-netel.

Al wie een netel raeckt, maer sonder haer te drucken,
Die plach van stonden aen, sijn handt tot hem te rucken,

Vermidts hy wert gebroeyt; maer een die harder tast,

Verdooft het bitsig kruyt, en lijt oock geenen last.

[p. 485]

 

Hoe dickmael sal de mensch sijns herten bloedt ontstellen;

 

Ja, tot het innigh mergh, in lijf of ziele quellen,

 

Om yet dat hem ontmoet; maer dat sijn herte krenckt,

 

Koomt hem, mits hy het werck niet recht en overdenckt:

 

Soo hy de moeyte deê van 't stuck recht aen te tasten,

 

't En zou met geen verdriet hem konnen overlasten:

 

't Is somtijts maer een vloo, een stroo, een beuseling.

 

Dat swaer gelijck als loot hem aen den boesem hingh,

 

Wy lijden geen verdriet, als door ons eygen sinnen,

 

En daer door is'et nut ons driften t'overwinnen:

 

't En is de sake niet, die ons den geest ontstelt,

 

't Is swackheyt van gemoedt, dat ons van binnen quelt,

 

Men treurt veel om verlies van dees' of gene saken,

 

Mits wy te grooten werck van aertsche dingen maken;

 

Maer soeckje ware rust, soo soeckt een vaster gront:

 

Acht weynigh, lieve ziel, dat ghy verliesen kont.