VIII. Op 't gesichte van een mugge, bloedt suygende uyt 's menschen handt.
Een Mugh quam vallen op mijn handt,
Daer ick sat in het kooren landt.
Ick sach het tanger beesjen aen,
Ick liet'et sonder leet begaen.
Ick sagh, hoe dat sijn kleyne snuyt
Ging op, en aen, en om mijn huyt,
Tot dat'et, met sijn teere mondt,
Aldaer een open gaetjen vont;
Een gaetje daer het sweet door vliet,
| |
Of daer uyt heete waessem schiet.
Daer stack het dier sijn dunne pin,
Daer stack het sijnen angel in;
Die ging'er deur, ick weet niet hoe,
Tot aen sijn teere lippen toe;
En t'wijl het dus sijn dingen doet,
Soo sagh ick, dat er enckel bloet
Quam rijsen uyt een teere wont,
Tot in het diertjens kleyne mont.
Als ick dus op het beesje let,
En daer op mijn gedachten set,
Soo komt my veel bedenckens voor,
Dat my kan dienen tot een spoor:
Voor eerst, soo sie ick in het beest,
Hoe Godt, die wonderbaren geest,
Heeft in dat nietigh dier geplant,
Veel dingen boven ons verstant:
Hoe! is'et niet een wonder saeck,
Dat oogh, en oor, en reuck, en smaeck,
En beenen, en noch menigh lit,
Daer op het gaet, en neder sit,
Dat snelle vleugels boven dien
Zijn in soo kleynen plaets te sien?
Ja dat, in soo een engh begrijp,
Is soo een snuyt, of holle pijp;
Daer mede dat'et als trompet,
Al-eer het sich ter neder set:
En siet, het diertjen is soo stout,
Het maeckt de meester in het wout,
Ja treft oock wel een fellen leeuw,
Soo dat hy maeckt een vreemt geschreeuw.
Voorwaer, het is een wonder-hant,
Die dit heeft in het dier geplant;
Die dit te samen heeft gewracht,
En in soo kleynen beest gebracht.
O God! een mugh, en haer geluyt,
Die roept uw groote wijsheyt uyt.
Het tweede, dat ick hier bemerck,
Is al de vlijt, en al het werck,
Dat soo een kleyn gedierte doet,
Om sat te sijn van menschen bloet.
Och! of ghy, ziel! soo naerstigh waert,
Te soecken spijs na uwen aert,
Te trachten na dat weerde bloet,
Dat u alleen ten leven voet.
O Heere! stort my in de borst,
En geeft my desen reynen dorst,
En geeft my voor mijn lesten dach,
Dat ick mijn ziele laven mach.
Dit was hier voormaels vast gestelt,
En 't schijnt noch dat'et heden gelt,
Dat ghy, o ziel! niet steunen meught
Op bloet, maer op de ware deught.
Maer ick segh, dat men steunen moet,
Niet op de deughd, maer op het bloet.
|
|
Auteursrechtvrij