III. Op onge-inte boomen.
Die uyt een gulle schoot, oock van de beste boomen,
Bequame planten wacht, die bout op losse droomen;
Kiest vry een keestigh hout, oock in sijn beste jeught,
De boom, daer uyt gequeeckt, is van geringe deught.
De stamme dient vernieut, met inten op te setten,
En daer op moet voor al een geestigh planter letten;
En wie dat aen een boom sijn eygen tacken laet,
Die maeckt dat het gewas sijn meester niet en baet.
Ja, schoon een keestigh hout al inten heeft ontvangen,
En dat aen sijn gewaey oock schoone vruchten hangen,
Indien men boomen queeckt, oock uyt het beste zaet,
De vruchten even-wel die sijn noch echter quaet.
Noch heb' ick dit gemerckt aen veelderley gewassen,
Dat na den eersten houw haer tacken beter wassen,
En 't graen, dat suyver is, wanneer het wort gesaeyt,
En is noyt sonder kaf, oock als het wort gemaeyt.
't Gaet dus oock met de mensch: sijn wesen is bedorven,
't En zy hem van den Heer genade zy verworven.
Al wat van menschen komt is noyt van goeden aert,
Tot dat'et Godes Geest ten vollen wederbaert.
Siet, schoon na Joodsche wijs de vader was besneden,
Sijn kint had' even-wel de voorhuyt aen de leden,
En soo men in der daet oock onder ons bevindt,
De beste Christen selfs die krijght een sondigh kint.
Ach! wat is van de mensch, wy zijn als buyten rade,
O God! ons eenigh heyl bestaet in uw' genade.
Ghy sijt die ons vernieut, ja ghy en anders geen,
U zy dan eeuwigh lof, en prijs, en eer alleen!
|
|
Auteursrechtvrij