II. Op 't gesichte van een druyven-tros.
Lest, daer ick aen een tafel sat,
Alwaer men schoone fruyten at,
Gaf my de waert een druyven tros,
Verlustight met een schoone blos,
Geschildert met een aerdigh blau,
Doorluchtigh, als een klaren dau.
Maer t'wijl ick van de druyven eet,
En nu haer keest en smake weet,
Soo vond' ick, dat het groot gewas
Noch suur, en wrangh, en vinnigh was;
Maer dat de kleynste druyven sijn
In geur gelijck als soete wijn:
Soo dat haer lieffelijcke smaeck
Aen my en yeder gaf vermaeck.
Als ick dit onderscheyt bemerck,
Soo dacht ick aen dit wonder-werck:
Ick dacht, de son, gaend' over-al,
Beschijnt de vruchten van het dal
En al de druyven die men siet,
Doch sy en rijpt de grootste niet.
Wat hoogh en opgeswollen staet,
Dat is 't dat' in sijn wesen laet:
Maer slechts het kleyn, ja minste goet,
Dat maecktse rijp, en suycker soet.
Nu let, o ziel! op dit geval,
En segh wat ick hier leeren sal:
Een herte niet verwaent of hoogh,
Maer nedrigh in sijn eygen oogh,
Daer woont des Heeren reynen geest,
Daer is sijn zegen aldermeest.
O God! die lieft een sedigh hert,
Dat met geen pracht gedreven wert,
Laet my voor u gebogen gaen,
En vrijd mijn ziel van losse waen;
Waer toe verheft sich asch en stof?
U Heer alleen, behoort den lof:
Op dat'er even desen dagh,
Uw' zegen aen beklijven magh.
|
|
Auteursrechtvrij