Alle de werken. Deel 2
(1862)–Jacob Cats–
Auteursrechtvrij
[pagina 233]
| |
De prachtige en dertele lief-koserie van Marcus Antonius, velt-overste van de Romeynen, en Cleopatra, koninginne van EgyptenGa naar voetnoot1).Als Brutus was gevelt, sijn beste vrient geslagen,
Sijn ruyters in het stof en doot ter aerden lagen,
En dat het vry gebiet van Romen neder-viel,
En gaf den lesten snick, als uyt een bange ziel;
Doen is hy, die het werck soo moedigh had begonnen,
Doen is hy door een wijf ten vollen overwonnen:
En dien een machtigh heir niet machtigh was te slaen,
Heeft door een dertel oogh te gronde moeten gaen.
Antonius verplicht aen menigh duysent knechten,
Die hem ten dienste zijn om wonder uyt te rechten,
Socht gelt aen alle kant, door hart en sneêgh beleyt,
Om hun te mogen doen, gelijck'er was geseyt.
Hy voerde tollen in en stelde groote lasten,
Ten dienste van het heyr en al de grage gasten,
Hy quam in Grieckenlant, daer hy de steden quelt,
En waer hy immer komt, daer gaert hy machtigh gelt.
Het was hem op-geleyt de rijcken aen te tasten,
Die, uyt een hoogen moet, op Romen niet en pasten;
Dies is hy gansch besorght te brengen aen den dagh
Al, wat'er tot den krijgh hem noodigh wesen magh.
Hy gingh om desen tijt een leyder sijner benden,
Een kloeck, een geestigh man, na 't rijck Egypten senden,
Een man die op den dienst met grooten yver past;
Die vint sich in het hof en opent sijnen last:
Hy seyt de Koningin, als dat'et is bevonden
Hoe datse krijghs-behulp aen Brutus heeft gesonden,
Een vyant van den Staet en van des Keysers bloet,
En datse nu ter tijt des reden geven moet:
Dat haer de Velt-heer daeght om af te moeten komen,
Op dat van haer bedrijf magh kennis zijn genomen,
En dat men nader-hant sal leggen in beraet,
Wat by den Vorst te doen, en haer te lijden staet.
Cleopatra, verschrickt van dit hooghmoedigh dagen,
Staet langen tijt verstelt en in den geest verslagen;
Sy kent de Roomsche macht en haren strengen aert,
En datse menighmael geen Vorst of Koningh spaert.
Maer hy, die tot haer sprack, die quam haer angst te mercken,
En gaet met soeter tael haer swacke sinnen stercken;
Hy sagh haer wacker oogh, haer roos-gelijcken mont,
Hy sagh wat voor een geest in haer versegelt stont:
‘Prinssesse, seyt de man, laet bange sinnen varen,
En neemt geen droefheyt op in uwe soete jaren:
Mijn heer en is niet wreet, hy kent geen vinnigh bloet,
Dan als de Roomsche Staet een veltslagh wagen moet.
Dan is hy bijster fel: hy schijnt gelijck te rasen,
Soo haest als in het heyr den horen plagh te blasen;
Maer als de vyant light, of sich gevangen geeft,
Dan is hy wederom de soetste dieder leeft.
Uw geest, uw heus gelaet, en gansch bevallick wesen,
Dat sal van stonden aen sijn moedigh hert belesen;
Ick weet'et voor gewis, soo ghy tot hem genaeckt,
Daer is geen twijffel aen, uw peys die is gemaeckt.
| |
[pagina 234]
| |
 Hy is van blijden aert, en lieft de jonge vrouwen,
Begeeft u onder hem, 't en sal u niet berouwen:
Een fris en jeugdigh lijf, dat is hem lief-getal;
Maer schoonheyt met verstant bemint hy boven al.
Hier door is alle vrees uyt haren geest geweken,
Sy laet haer sinnen gaen ontrent haer oude treken,
Sy weet, dat haer gelaet oock wijse sinnen steelt,
Sy weet, hoe sy wel eer met Caesar heeft gespeelt.
Sy weet, dat haer verstant is t'sedert aen-gewassen;
En dats' op dit gewoel niet eens en hoeft te passen.
Sy tijt dan op de reys, versien van alle dingh,
Niet ofse naer het recht, maer tot een feeste gingh.
Sy weet aen al het werck den rechten swier te geven,
Sy komt den sachten stroom van Cydnus af-gedreven;
Haer schip is na de kunst en wonder net gebout,
Al waer het ooge valt, daer siet men enckel gout.
De wimpels zijn damast, die van de stengen vlogen,
Het roey-tuygh al gelijck met silver overtogen,
De seylen purper root, het schoonste datmen vint,
De lucht met reuck gevult, in plaetse van den wint.
De kabels sijn gekrolt soo geestigh alsse mochten,
En al het staende want van sijd' en gout gevlochten;
Het roer vol beelde-werck van groen en selsaem vee,
En Nymphen, geestigh volck, die reyen op de zee.
De roeyers zijn geciert met groene myrte-kranssen,
En doen het aerdigh schip als op het water danssen;
Want noyt en sagh men riem of op of neder gaen,
Of 't wort al na de kunst en op de maet gedaen.
Ontrent de Koningin, dacr hoort men soete keelen,
Daer hoort men op de sluyt en op den horen speelen,
Daer hoort men snaren-klanck en ander soet geluyt,
Gelijck men veeltijts doet ontrent een jonge bruyt.
Haer maeghden, opgeciert met wonder schoone rocken,
Die schijnen als gemaeckt om herten aen te locken,
Die saten op het boort en over al verdeylt,
Terwijl de snelle jacht al sachtjens henen zeylt.
De lieden uyt het lant, die komen aen de stranden,
En krielen over-hoop en brengen offerhanden,
En riepen wellekom, met soo een bly gerucht,
Als of'er Venus selfs quam dalen uyt de lucht.
Daer komt een sachte lucht als voren uyt-gevaren,
Daer stijght een soeten reuck te midden uyt de baren,
En vult de gansche kust, dat noyt en is geschiet;
Soo dat èn oogh, èn neus, èn oir sijn lust geniet.
Me-vrou heeft boven al gansch heerlick laten maken
Een throon, naer eysch geciert met enckel gouden laken;
Daer sat in vollen glans, daer sat het aerdigh beelt,
Terwijl om haren stoel een kleyn geselschap speelt:
Te weten, menigh kint gekleet als Venus jongen,
Wanneer het, in de Mey, komt geestigh uyt-gesprongen
En treft een jonge maeght. En siet, in desen stant,
Soo komt de gulde bercq gevaren aen de strant,
Maer t'wijl de soete jeught en al de maeghden songen,
Soo komt het nieusgier volck in haesten aen-gedrongen,
| |
[pagina 235]
| |
Een yder is belust het schou-spel aen te sien,
En wieder komen magh, en wat'er sal geschiên.
Geen man bleef op het hof, geen vrouwen op de straten,
Soo dat de roomsche Vorst daer eensaem wort gelaten,
Oock schoon hy besich is, en in de vierschaer sat;
Soo bijster is het volck met lusten op-gevat.
Dan hy liet metter daet de nieuwe Venus weten,
Of sy met haer gevolgh by hem wou komen eten.
Sy gaet'er tegen aen, en, beter nu gemoet,
Sent flucx een Edelman die haren rechter groet,
Die haren rechter noot. De Vorst laet hem geseggen,
Al kan hy dit bedrijf met reden weder-leggen;
Hy toont sijn heuschen aert, hy wort van haer onthaelt,
Hy vint een groot beslagh, daer in het ooge dwaelt.
Want schoon sy metter haest aldaer was aengekomen,
En noch tot haer verblijf geen plaets en had genomen,
Soo is des niet-te-min haer maeltijt soo bereyt,
Dat sy niet voort en brenght als uyt een sneêgh beleyt.
De lichten even-selfs, die in de kamer hingen,
Zijn beelden na de kunst en diergelijcke dingen,
Zijn dieren uyt het wout; soo dat men in den brant
Een leeu, een crocodijl, een beyr of tijger vant.
De kost wiert aen-gedist door hondert nette knechten,
Op veelderhande wijs, en veelderley gerechten.
Al wat op tafel koomt, dat heeft een diepen sin,
En die het wel bekeeck die sagh'er wonder in:
Geheel het tafel-werck bestont in gouden vaten,
Het zy dat yemant dronck of dat de lieden aten:
Oock zijnder boven dat noch steenen in gewrocht,
Al geestigh af-gemaelt en wonder dier gekocht.
Antonius, verbaest van soo veel schoone dingen,
Die hem voor oogen staen en sijnen geest bevingen,
Seyt met een stillen mont: ‘Geeft dit Egyptelant?
't Is al maer kinder-werck wat ick te Romen vant!’
Maer al het aerdigh tuygh, waer uyt men had gedroncken
Dat heeft het prachtigh wijf haer gasten wegh-geschoncken,
Oock al het schoon tapijt en menigh ander kleet,
Al was'et net gestickt en uyter maten breet.
En op den naesten dagh, als weder al de gasten
Sich vonden aen den disch en als te voren brasten,
Soo was'er nieu cieraet dat aen de muuren hingh,
Soo was'er ander gout, soo was'er alle dingh.
Dit heeftse wederom ten vollen wegh-gegeven,
Soo dat van al den hoop haer niet en is gebleven.
Sy schonck'er knechten by, en menigh edel paert
Geciert met schoon gewaet, geheele schatten waert.
En dit noch andermael tot drie verscheyde dagen,
Soo dat de roomsche jeught en al de gasten sagen,
Dat noyt en is gesien. Maer sy en acht'et niet,
Gelijck men aen haer doen en al haer wesen siet,
Cleopatra, geleert in al de loose grepen,
Die Vorsten machtigh zijn in lusten wegh te slepen,
Onthaelt de roomsche jeught met alle leckerny,
En set'er op het lest haer eygen tonge by.
Sy had een rappe ziel en duysent loose treken:
Sy kon haer sneêgh gepeys in seven talen spreken:
Sy had een stil vergif en lock-aes in den mont,
Soo datmen herten-lust in hare lippen vont.
Sy konde met een wenck gestoorde sinnen breken,
Sy konde met een lonck een killigh hert ontsteken,
Sy konde met een lach, of door een soet gelaet,
Doen vloeyen als een beeck van enckel honigh-raet.
Hoe gaet in dit gewoel, hoe gaet de jonckheyt weyen!
Wat rijst'er voor een spel ontrent de sijde spreyen!
Geen vrijster slaept alleen, geen maeght en wort gespaert,
Het geyl Egyptenlant en Rome wort gepaert.
Sy streelt den jongen Vorst met duysent soete woorden,
Die hem tot aen het mergh, tot in de ziel bekoorden.
Sy sprack Griecx, Rooms, Hebreeus, of ander vremde spraeck
En wats' in wesen bracht dat streckte tot vermaeck.
Sy sprack gewapent jock, sy gaf hem soete nepen,
Sy boord' hem door den neus, hoe seer hy was geslepen:
Wat spreuck oyt geestigh luyt, of op de liefde past,
Daer mede speelt het wijf en troetelt haren gast.
Sy trock tot haer gebruyck het puyck van alle talen,
En wat'er iemant kan uyt snege boecken halen:
Geen woort is sonder zout, daer steken angels in,
Soo dat haer boesem scheen een woon-plaets van de min.
De Vorst die sat verbaest, sijn geest is opgetogen,
En heeft het soet fenijn allencxen in-gesogen;
Hy is niet die hy was, hy is sijn eygen niet,
Hy doet wat hem het vleesch en wat de lust gebiet.
Hy, die eerst Rechter was en quam om eysch te maken,
Die koomt tot haere banck en pleyt sijn eygen saken,
Die bid met alle vlijt, dat sy het soet geschil
Uyt gunste buyten recht ten eynde brengen wil.
Siet, hy die noyt besweeck voor leet en harde vlagen,
En kan geen dertel oogh, geen lust of weelde dragen;
De wijn, de stille nacht, de tochten van de jeught,
En dienen nimmermeer tot sporen van de deught.
Hy, die een Velt-heer is die wort, eylaes! gevangen,
Niet in een harden slagh, maer door gebloosde wangen:
Niet in een fel gevecht, maer door een soet gelaet:
Niet door een machtigh heir, maer door een hoofsche praet.
Sijn echte bedgenoot, by hem wel eer gekoren,
Die heeft in sijn gemoet haer plaets alree verloren;
Sy valt hem uyt het breyn, sy gaet hem uyt den sin,
En hy viert boven-al de geyle Koningin;
Die speelt hem in den geest, die sweeft in sijn gedachten,
Die kleest hem aen het lijf oock dickmael gansche nachten;
Soo dat hy sonder rust geduerigh overleyt,
Hoe datse dient gestreelt en hoe te zijn gevleyt,
De krijgh heeft nu gedaen, sijn onvertsaeghde knechten,
Hoe-wel uyt eygen aert genegen om te vechten,
| |
[pagina 236]
| |
Zijn al gelijck verstomt. Wanneer een Velt-heer malt,
Is 't vreemt, dat al het heir in geyle stuypen valt?
Flucx reyst het weeligh paer naer Alexanderyen;
Daer gaet het, op een nieu, al weder op een vryen,
Daer is men buyten sorgh en uyt-gelaten mal,
Alleen hier in beducht, wat lust men plegen sal.
Wat rancken, wat bejagh, wat ongewoone vonden
Ten dienste van de lust van nieus te plegen stonden,
Die werden hier gesocht en neerstigh overdacht,
Die werden hier gepleeght en in het spel gebracht.
De lieden soecken vreught, onseker watse willen,
En quisten rijcken selfs in noyt bedachte grillen:
Geen moeyten zijn te groot, geen kost en is te veel,
Ten dienste van den buyck en van de gulle keel.
Sy doen een groot beslagh en feesten toe-bereyden,
Tot anders geen gebruyck als voor haer lieve beyden:
Een yder pooght om strijt te brengen aen den dagh,
Wat dier en selsaem is of geestigh schijnen magh.
Sy doen waer van wel eer de menschen niet en wisten,
Sy gaen een wet-spel aen, om veel te mogen quisten;
Sy kiesen rechters uyt, sy stellen panden by,
Sy hangen prijsen op voor kost en leckerny.
Me-vrou gaet boven-al haer gullen hoogmoet toonen,
Sy roemt op eenen tijt twee hondert duysent kroonen,
En vijftigh boven dat, wanneer het haer gevalt,
Te spillen over disch, als sy in weelde malt.
De Vorst die hoort'et aen, maer kan het niet bevinden,
Dat iemant, op een mael, een rijckdom sal verslinden;
Maer sy stelt in het werck de kracht van haren geest,
En brenght hem voor het oogh een wonder deftigh feest.
Maer wat de keuken schaft en scheen niet by te komen,
Al wort oock meenighmael de tafel op-genomen;
Wat sy te voorschijn brenght of aen de gasten biet,
De Vorst blijft onvernoeght, en hy en acht'et niet.
Maer sy doet niet alleen den heeten dorst verdwijnen
Met soet en edel nat, met al de beste wijnen,
Met al dat wijngaert geeft: maer, des al niet-te-min,
Sy drinckt oock schatten selfs en rijcke peerels in.
Daer hingh een deftigh paer ontrent haer frissche wangen,
Die niemant oyt en sagh als met een diep verlangen,
Sy waren bijster schoon en uytermaten groot,
Één peerel, sonder meer, één peerel woegh een loot.
Van dees' heeft syder een van haer paruyck genomen,
En flucx een vinnigh suer op tafel laten komen;
Dat goot de Koningin in seker aerdigh glas,
En stack doen in het vocht het edel zee-gewas.
Daer smolt het schoon juweel: en doen het was ontbonden,
En is'er anders niet als suyver nat gevonden:
Dit wert in wijn gemenght, en tot een dranck gemaeckt,
En 't glijt hun door de keel, eer dat het iemant smaeckt.
Siet daer een grooten schat uyt pracht alleen verslonden,
Hoedanigh in het lant niet meer en wert gevonden,
Hoedanigh heden selfs niet één en is bekent,
Soo ver de snelle son haer gulden wagen ment.
Noch is'et niet genoeg. Sy, door verwoede sinnen,
Wil oock een tweeden dronck van nieuwen aen beginnen,
Sy tast de peerel aen die haer noch over-bleef,
Die sy oock even doen al med' haer vonnis schreef.
Sy laet al wederom een bitsigh water brengen;
Maer die haer rechters zijn en willen 't niet gehengen:
En schoon al gaet de Vorst in 't spillen buyten maet,
Noch prijst hy efter niet soo gullen overdaet.
Hy sit gelijck verbaest van dat'er is begonnen,
Hy prijst haer moedigh hert, en geeft'et haer gewonnen;
Hy kust haer rooden mont, die meer verslinden kan
Als eenigh machtigh heir en menigh duysent man.
Hy bid, en hy verbid: sy laet de peerel blijven,
Maer laet gelijckewel haer rancken niet te drijven;
Sy quist gelijck als eerst, sy gingh haer ouden gangh,
En swom als in de lust geheele jaren langh.
Sy kond' in alle dingh den jongen Vorst behagen:
Want reed' hy op het wilt, sy was gesint te jagen,
Of wil hy met den valck gaen vliegen in het velt,
En sy èn haer gevolg, dat is'er na gestelt.
Als hy ter bane rent en oeffent soo de leden,
Sy krijght een slucxen henghst en koomt'er by gereden:
Indien hy met den boogh de wilde geyten schiet,
Sy doet het eygen werck, en wijckt den Velt-heer niet.
Of toont hy sich geneyght den ringh te willen steken,
Sy is met hem gesint een lans te komen breken;
Oock dat is haer bedrijf: en al het ridder-spel
Dat voeght haer na de kunst en uytermaten wel.
Indien hy mommen wil, en geeft hem om te mallen,
Sy laet het apen-spel haer mede wel gevallen:
Of woelt hy door de stadt in onbekent gewaet,
Me-vrou ontsiet haer niet te drillen achter straet.
Of wil hy met bescheyt van groote dingen spreken,
Sy brenght haer vonden in, en vry met gaeuwe streken:
En schoon men wijsheyt pleeght te midden in den Raet,
Oock daer is niet te doen, dat haer niet wel en staet.
Of sooder oyt gesant sijn af-scheyt is te geven,
Sy toont haer geestigh breyn, en hoese weet te leven:
Sy doet haer eygen woort oock in de vreemste tael,
En daer en koomt geen tolck ontrent de gulde zael.
Al wat de Vorst bestaet in danssen, loopen, springen,
Sy brenght èn geest èn lijf bequaem tot alle dingen:
Al wat hy metter hant en door het breyn genaeckt,
Daer isse vaerdigh by, en schijnt'er toe gemaeckt.
Hy vont sich eens gesint, nu moede van de valcken,
Om met een hengel-roe den visch te gaen verschalcken;
Maer wat de Vorst bestont, het was gedurigh mis,
Wat aes dat hy gebruyckt, hy kreegh niet eenen vis.
Maer stracx, soo weet de Prins een visscher uyt te maken,
Die even in het diep sijn hangel quam genaken;
| |
[pagina 237]
| |
En naer een kleynen tijt, soo trock hy met den hoeck
Een truyt, een kleinen steur, of wel een groten snoeck:
En gingh dan wonder breet. Sy, die het quam te merken,
Sont flucx een duycker uyt, die wist'er op te werken,
Die wist tot aen het aes van haren vrient te gaen,
En hinck'er inder haest een droogen harinck aen.
En als de schoone vanghst wert uit den stroom getogen,
Soo loegh al 't hoofs gevolgh al wat haer keelen mogen:
Maer sy genaeckt den Vorst met eenen hoofschen kus,
Na dat een yder sweegh, begon haer reden dus:
‘Mijn Heer, het is genoegh; ey, laet het vissen blijven,
Ghy kont naer mijn begrijp al beter handel drijven;
Vanght Rijcken, machtigh Vorst, gelijck het u bestaemt,
In dat manhaftigh werck en waerje noyt beschaemt!’
Maer t'wijl het dertel volck aldus te samen speelde,
En met een lossen toom haer gaven aen de weelde,
Soo draeyt het snel geluck sijn ongestadigh rat,
Daer rijst een groote twist te Romen, in de stadt
Sijn echte bed-genoot die was alree verdreven,
Sijn broeder even-selfs, die moet hem buyten geven:
De Parthen boven dat zijn dapper in het velt,
Soo dat Euphrates selfs nu lach in haer gewelt.
De Vorst op dit geval, als uyt den slaep ontsprongen,
Heeft door een beter sorgh sijn tochten ingedwongen
Hy neemt de wapens aen, verandert sijn gepeys,
Verlaet het dertel wijf, en geeft hem op de reys.
Hy voert op sijn gebiet twee hondert fluckse schepen,
En heeft in grooten ernst de saken aen-gegrepen:
Maer Fulvia die storf, en 't scheen een dienstigh lijck,
Want stracx soo was'et stil door al het machtigh rijck.
Hy wort niet Caesar eens, dat maeckt den Staet geruster,
En, tot een vaster bant, hy trout sijn outste suster
Octavia genaemt, een uyt-gelesen vrouw,
Een spiegel in het lant, een peerel in de trouw.
Maer schoon sy deugtsaem is, en datse tweemael kindert,
Noch wort haer echte vreught in korten tijt verhindert;
De Vorst treckt weder op, en heeft een groote macht,
En 't schijnt dat sijn gemoet na hooge dingen tracht.
Maer doen hy weder quam ontrent de Griecksche palen,
Hy sent Frontejus uyt, en laet de by-sit halen;
Daer gaet'et weder aen als op den ouden kerf,
Dewijl sy wederom haer eerste plaets verwerf.
Een kaers wel eer gevlamt, al is haer brant geweken,
Genaecktse maer het vyer, haer licht dat sal ontsteken.
Het vocht nu wat gedoyt, soo 't eens bevrosen was,
Wort met den eersten vorst soo hart gelijck een glas.
De Pruis doet op een nieu aen haer sijn liefde blijcken,
Hy schenckt haer machtigh lant, ja gansche koningrijcken;
En sy baert wederom, ja twee van eender dracht,
Dat blaest haer sinnen op in ongewoone pracht.
Sy wil al verder gaen, en vry al hooger roemen,
Sy wil het eerste kint de Sonne laten noemen,
Vermits het was een soon: het ander hiet de Maen,
Siet, dus voet haer de vrou door onbekende waen.
Noch is haer moedigh breyn al hooger op geresen,
Sy wil van nu voortaen geen Koninginne wesen;
Sy tracht door al het rijck, sy wenscht te zijn gegroet,
Gelijck men over al de grootste Goden doet.
Sy rijst tot in de lucht, en laet haer Isis hieten,
Sy laet oock offer-bloet op haren autaer gieten:
Godinne, roept het volck, ghy zijt ons toeverlaet,
Geeft segen op het lant, en even vruchtbaer zaet!
Doch als hier van de faem te Romen is gekomen,
Soo is sijn vreemt bedrijf hem qualick af-genomen;
Niet een schier in den Raet aen wien het wel bevalt,
Dat hy soo quistigh geeft en buyten echte malt.
Maer hy wil even-wel sijn losse daet verschoonen,
En van het groot geschenck bequame reden toonen:
Hy seyde, dat de glans of eere van de stadt
Niet in het gout bestont of in een groote schat:
Niet in het nemen selfs van groote Koningrijcken,
Maer eer in milde gunst aen niemant oyt te wijcken.
Hy seyde, dat een Helt of Prins van hooger aert
Niet met één wijf alleen en dient te zijn gepaert;
Dat hy sijn deftigh huys heeft wijder uyt te strecken,
Om sonen over al en dochters op te wecken;
Dat hy op desen voet aen al de werelt baet,
Vermits hy over al van sijne vruchten laet.
Dat hy soo waerden schat niet toe en magh betrouwen
Slechts aen den schoot alleen van weynigh swacke vrouwen;
Maer dat sijn hooge stam al vaster dient geset,
Door krachten van de jeught en gunste van het bedt.
Hy seyde, dat de wet by Solon eens geschreven,
Waer door maer ééne vrou aen iemant wert gegeven,
Is voor het slechte volck; niet voor een dapper helt,
Die boven 's werelts reyck sijn hooge daden stelt.
Hy sey, dat Hercules, van wien hy is gekomen,
Heeft meer als ééne maeght haer teere blom genomen.
Niet uyt ongure lust, maer om sijn edel zaet
Te planten over al, soo ver de Sonne gaet.
Dus gaet de man te werck: hy wil sijn snode vlecken,
Hy wil sijn loos beleyt met schijn van reden decken;
En schoon hem eenigh vrient tot beter dingen raet,
Het schijnt dat sijn gemoet in haer versegelt staet.
Ja, schoon sijn echte vrou, van Keysers bloet geboren,
Heus, eerbaer, deughtsaem, schoon, van duysent uitgekoren,
Komt af tot haren man, en bracht hem machtigh gelt,
Om hem met nieuwen lust te brengen in het velt:
Cleopatra, versien van duysent loose treken,
Kan by hem even-staêgh de saken soo besteken,
Dat hy gelijck als eerst aen haer verslingert blijft,
En niet als enckel leet aen sijn gemael en schrijft.
Hy laet haer geensins toe by hem te mogen komen,
Soo is sijn grilligh hooft met tochten ingenomen,
| |
[pagina 238]
| |
Met listen af-geleyt, met lusten overheert;
Soo dat het deftigh wijf na Romen weder-keert,
Oock sonder hem te sien, of eens te mogen spreken;
Soo is de ware tucht hem uyt de borst geweken:
Maer sy noch even-wel verlaet haer plichten niet,
Hoe-wel sy klaer genoegh den loosen handel siet.
Sy blijft gelijckse was, sy blijft tot hem genegen,
Sy wil haer broeder selfs tot sijne gunst bewegen;
Sy hout den oorlogh op, tot hem de gansche Staet
Gelijck als vyant hout, en krachtigh tegen gaet.
Augustus, des gelast, die gingh hem vaerdigh maken,
Hy treckt in haesten op, hy koomt tot hem genaken:
Hy krijght een machtigh heir, en schepen op de ree,
Want 't is hen beyder wil te vechten op de zee.
Maer t'wijl dat Caesar werft veel duysent kloeke mannen,
En heeft met alle kracht de sinnen in-gespannen
Om wel te mogen doen, soo jockt het dertel paer,
En niemant wort'er sorgh in haren geest gewaer.
Al wat'er boerten kan of soete lust verwecken,
Dat gaet het weeligh volck tot haer geselschap trecken,
De gansche werelt treurt vermits den bangen tijt;
Maer dit aelwaerdigh paer, dat is alleen verblijt.
Het schuym van al het lant, en duysent lichte gasten
Die niet en zijn gewoon als in het vet te tasten,
Die sweven daer ontrent; men hoort'er geen verdriet,
Maer staêgh al nieuwe vreught en staêgh een ander liet.
Maer siet, de tijt genaeckt, dat Caesar op de baren
Quam met de gansche vloot geweldigh uyt-gevaren;
Daer hout het spelen op, daer gaet den handel aen,
Daer toont sich al het volck genegen om te slaen.
De Koninginne selfs en wil haer niet verschoonen,
Maer gaet oock even hier haer moedigh herte toonen;
Het scheen dat haer gemoet, gelijck in alle dingh,
In druck, in vreught, in schrick, aen haren Velt-heer hingh.
De slagh gaet dapper aen: maer t'wijl de gasten vochten,
En dat sich onder een de groote schepen vlochten,
Ey siet, het dertel wijf ontreckt haer van den hoop,
En tijt met alle macht in haesten op de loop.
Niet met een jacht alleen, maer tsestigh groote kielen,
Gewapent na den eysch, en duysent rappe zielen,
Die sleept de by-sit met; want dit was hare vloot,
Die sy als Admirael met volle macht geboot.
De Vorst wort dit gewaer, hy siet de schepen seylen,
En hy en wil sijn hert niet van haer laten deylen;
Hy scheyt stracx uyt liet werck, en laet den grooten slagh,
En geeft hem na de vrou soo vaerdigh als hy magh.
Wie heeft soo vremden stuck sijn leven oyt gevonden?
Hy schijnt met sijn gemoet aen haer te zijn gebonden:
Geen swavel treckt het vyer met soo een snellen spoet,
Als sy dat moedigh hert en al sijn krachten doet.
Daer siet men metter daet de rappe maets vertragen,
Daer sietmen inder-haest de gansche vloot geslagen,
Daer is'et al bekaeyt. O, schande voor een Vorst!
Die uyt een strijt verloopt, en na sijn lusten dorst.
Wat kan dit moedigh hert, wat kan de veltheer seggen,
Als hy dit selsaem werck gaet naerder overleggen;
Hy sit alleen en dut, hy suyl-oort langen tijt,
Hy knaeght sijn innigh hert, en dat van enckel spijt.
Hy wil hem, soo het schijnt, van alle menschen scheyden,
Hy wil in eenigh wout een eensaem leven leyden;
Maer sy, die kunsten weet noch heden onbekent,
Die heeft sijn treurigh hert van droefheyt af-gewent.
Sy lockt hem weder uyt tot alderhande lusten,
Sy brenght hem uyt de zee en in haer eygen kusten;
Sy biet hem wederom het vet AEgyptenlant,
En prent hem in de borst sijn ouden minnebrant.
Maer siet, Augustus volght als met de gansche leden,
Hy tast haer grensen aen, hy wint haer vaste steden,
Hy treckt noch dieper in, en leyt hem voor de stadt,
Al waer het weeligh volck in lust en weelde sat.
Antonius ontwaeckt van dit uytsinnigh mallen,
Is dickmael in de weêr om deftigh uyt te vallen,
Hy toont sijn moedigh hert; maer 't is maer los bedrijf,
Eylaes! al wat hy doet en heeft niet om het lijf.
Een slangh, aen wien de kop te morsel is getreden,
Die wispelt in het zant, die roert haer swacke leden,
En geesselt als het stof; maer 't is met haer gedaen,
Haer vyant lacht'er om, en siet het speeltjen aen.
Soo gaet het met den Vorst. Sijn vloot en beste knechten,
Die zijn na desen tijt onwilligh om te vechten;
Sy vinden hen verstelt als in den lesten noot,
Vermits hy maer alleen en worstelt met de doot.
Daer gaet'et over-kant, een yder schijnt te beven,
En al wat hy vermagh aen Caesar op te geven.
Ach! 't is'er al verbost, de wijste zijn bekaeyt,
Soo dat het stuck verloopt en op een eynde draeyt.
Wat sal de velt-heer doen? - sijn breyn begint te malen,
Hy valt in dwepery, sijn losse sinnen dwalen.
Siet, als een mensch vervalt in druck en tegenspoet,
Dan is'er altijt een die schuldigh wesen moet.
Hy beelt hem seker in (en 't konde wel gebeuren),
Dat Cleopatra tracht sijn vrientschap af te scheuren,
Dat sy (soo voor haer selfs, als tot haer rijcks behout)
Met Caesar slim verraet en loose rancken brout:
Dat sy hem wil den doot met schande laten smaken,
Om soo, tot sijn verderf, haer pays te konnen maken;
Hy meynt, dat hy het tast en als met oogen siet,
En seyt, maer binnens monts: ‘wat doet een hoere niet!
Wie kan haer diepen gront, haer slimmen aert beschrijven?
Wat kan soo loosen wijf voor rancken niet bedrijven?
Haer geest gelijckt een kolck, en geen soo wijsen man,
Die na den rechten eysch haer gronden peylen kan.
Maer hoe, onaerdigh mensch! sal ick het konnen dencken,
Dat sy haer besten vrient genegen is te krencken?
| |
[pagina 239]
| |
Dat sy wil hinder doen aen een, die haer bemint,
En boven alle dingh in haer vermaken vint?
Neen, neen, aelwaerdigh hert! 'k en wil het niet gelooven
Dat sy haer eygen man van eere sal berooven.
Sy heeft te grootsen hert, te grooten liefde-brant,
Haer ziel, gelijck ick weet, die is aen my verpant.
Doch hoe het wesen magh, of hoe het is gelegen,
Ick ben tot aen het mergh tot haer alleen genegen;
Dat sal ick immer zijn, het gaet gelijck het magh,
Schoon ick de bleecke doot oock nu voor oogen sagh.’
Cleopatra, bewust wat hy van haer gevoelde,
En wat'er voor een brant in sijn gedachten woelde,
Ontrock haer uyt sijn oogh: vermits sy was bevreest
Voor sijn onstuymigh hooft en ongerusten geest.
Sy gaf haer in een slot met weynigh kamer-maeghden,
Die haer bedroefden stant benevens haer beklaeghden,
Een slot, een deftigh werck, daer sy haer besten schat
In stilheyt op gebracht en ingesloten hadt,
Met opset (soo men hout) te branden alle dingen,
Wanneer tot haer bederf de saken qualick gingen:
En onder dit bedrijf soo stroyt men over al,
Dat sy in bare stont uyt enckel ongeval.
Veel meynden even doen, en vry tot haerder schande,
Dat sy Pelusium, een sleutel van den lande,
Een haven op de zee, een ingangh van het rijck,
Aen Caesar over-gaf, maer efter sonder blijck.
Dat, sy in hope stont den Keyser om te setten,
En door een soet gevley tot lusten op te wetten;
Een kunst by haer gepleeght oock van der jonckheyt aen,
Gelijck als sy wel eer aen Caesar had gedaen.
Dat sy met haer gesicht wist landen om te roeren,
En rijcken neder-slaen, en oorlogh konde voeren;
Dat sy door soete tael en door een rappe tongh
Den geest, en hooge macht van alle Prinssen dwongh.
Dat sy op desen voet haer saken had begonnen,
Het rijck tot haer gebracht, haer broeder overwonnen;
Dat sy op desen treck noch heden sich verliet,
En even haren pol en al het lant verriet.
Maer offe dus verstont haer dingen aen te leggen,
Dan of'et is een waen, een los, een ydel seggen,
Dat laet ick heden daer als in het duyster staen,
En wil nu tot besluyt van desen handel gaen.
Als hy nu sijn bederf op hem sagh neder komen,
Sijn vrienden wegh-geruckt, sijn schepen af-genomen:
En dat'er wort gelooft, by hem en al het rijck,
Dat Cleopatra selfs nu was een droevigh lijck;
Soo wort hy door verdriet tot wanhoop aen-gedreven,
En stelt ten lesten vast niet meer te willen leven,
Het is hem enckel druck en niet als ziel-verdriet,
Dat hy de gulde son, den schoonen hemel siet.
Hy spreeckt dan Eros aen: ‘O, trouste mijner knechten!
Met 's vyants machtigh heyr wel eer gewoon te vechten,
Kom, treckt nu eens het swaert op my, ellendig man,
Dat is de meesten dienst die my geschieden kan.
Doorsteeckt dit treurigh hert, ick sal 't een weldaet achten,
Want ick en heb voortaen niet beter hier te wachten;
Ick wensch voor al de doot, vermits sy niet en leeft,
Die al wat my vermaeckt in haer besloten heeft.’
De knecht, die staet verbaest van soo een harde reden,
Hem rilt een koude schrick door al de gansche leden,
Hy spreeckt in sijn gemoet: ‘ick dooden mijnen Heer!
O Goden, Hemels-volck! gehenght het nimmermeer.’
Hy trock sijn degen uyt, en sonder iet te spreken
Heeft in sijn jonge borst met alle macht gesteken,
En valt daer op de zael; en na een droef geluyt,
Eer dat'er iemant koomt, gaet hem het leven uyt.
‘Ach, Eros! seyt de Vorst, ghy toont de rechte wegen,
Ghy toont met uwe daet wat ick behoor te plegen.’
Hy greep het eygen swaert, en, naer een harden steeck,
Soo is 't dat hy verflauwt, en naer een bedde weeck.
Daer komt het droef gesin in haesten aen-geschoten,
En vint met enckel bloet de kamer overgoten.
Antonius, hoewel tot aen de doot gewont,
Die seyt haer met een sucht en met een bleycken mont:
‘Ach, vrienden! 't is gedaen; laet desen romp begraven
Daer mijn geminde rust.’ Een van sijn liefste slaven
Die seyt hem wederom, dat sy noch heden leeft,
En even nu ter tijt gesonde leden heest.
‘Wel, laet dan, seyt de Vorst, my dese gunst verwerven,
Dat ick in haren arm sal heden mogen sterven!
Dat is mijn lesten wensch.’ Men doet als hy gebiet,
Schoon dat het leste bloet hem uyt de leden vliet.
Men gingh van stonden aen tot aen het slot genaken,
Waer in het deftigh wijf haer graf had laten maken;
Men klopt daer aen de poort, men roept'er overluyt,
Maer daer en is geen mensch die hem de deur ontsluyt.
De Koningin, beducht te worden overvallen,
Hielt sich in dit gebouw als in beslote wallen:
De poorten bleven toe, oock wieder kloppen magh,
Soo dat'er noyt een mensch een open deur en sagh.
Daer was een teenen korf, met koorden vast gebonden,
Daer in soo wort de Vorst ten lesten op-gewonden
Tot aen het hoogh verwulf: daer sagh de droeve vrouw
Hoe sich het nootlot stelt, en waer het henen wouw.
Wat is'er nu te doen? het gaet'er op een klagen,
Nadiense geenen troost, geen uytkomst meer en sagen;
Hy lagh daer in sijn bloet, en daer en quam van hem
Niet als een diepe sucht en als een flaeuwe stem.
Dit was sijn leste woort: ‘Ick hebbe sware slagen,
Ick hebbe mijn verderf in stilheyt konnen dragen;
Maer doen my wiert geseyt, dat ghy niet meer en waert,
Heb ick, van stonden aen, mijn leven niet gespaert;
Ick heb een vinnigh swaert in dese borst gesteken,
En siet, mijn levens-kracht die is alree geweken,
| |
[pagina 240]
| |
Maer dat en acht ick niet, mits ick in uwen schoot
Op heden voelen magh de prangen van de doot;
Dat ick den lesten snick van dit ellendigh leven,
Dat ick mijn herten-bloet aen u magh over-geven;
Nu slaet toch eens den arm om dit ellendigh vleys,
En geest my noch een kus, het is de leste reys;
Want siet mijn geest verhuist.’ Sy komt tot hem gesegen;
Maer t'wijl sy neder boogh, quam haer de ziele tegen,
Die vloogh hem uit den mont, en, met een bangen sucht,
Soo is sijn levens-vonck verdwenen in de lucht.
Sy viel hem om den hals, sy kust hem menigh werven,
Sy wenscht dien eygen stont met hem te mogen sterven;
Maer als men om den doot van ganscher herten sucht,
Dan siet men dat het spoock veel elders henen vlucht
Maer Caesar liet het slot aen alle kant bespieden,
Hy sent'er weynigh volcks, maer wel-vertroude lieden,
Die kregen op het lest een hoogen venster in,
En zijn terstont verspreyt door al het huysgesin.
De snege Charmion, die sagh de gasten komen,
En wort van diepen angst ten hooghsten in-genomen;
Sy roept: ‘O waerde vrouw, nu is'et al gedaen,
Ghy zijt in 's vyants macht, en moet na Romen gaen.
Wat baet nu dit gebouw? Uw slot, dat is verraden,
En wy ellendigh volck met droefheyt overladen,
En eygen aen de doot!’ De koningin versloegh,
Soo dat haer teere ziel en bangen adem joegh.
Sy greep een vinnigh mes om haer verdriet te wreken,
En wouw het metter ijl in haren boesem steken:
Maer een van Caesars volck, een wonder rappe gast,
Die hielt haer teeren arm en swacke leden vast.
‘Wel hoe (begon de man), Prinssesse van den lande!
En vreest geen ongemack, geen leet of droeve schande,
En min de bleecke doot; Augustus is te soet,
Stelt hem van nu voortaen een troost in uw gemoet.
Ghy zijt te schoonen beelt om in verdriet te sterven,
Ghy sult wat u behaeght van sijne gunst verwerven,
Gaet, stelt u maer gerust.’ De Koninginne sweegh,
Maer efter soo gestelt, dat sy ter neder seegh.
Hier op wert metter daet aen Caesar af-gesonden,
En hem wert aengedient hoe alle saken stonden:
Hy snelt hem naer het slot, begroet de droeve vrou,
En bid haer menighmael, dat sy haer troosten wou.
Maer al wat Caesar spreeckt en zijn maer hoofsche woorden
Die haer (des wel bewust) in geenen deel bekoorden;
Dies bleef haer eerste sorgh, haer ziel is ongerust,
En in een staegh gewoel, en buyten alle lust.
Of schoon de stille nacht komt over haer gesegen,
Sy wort noch even-wel tot slapen niet genegen;
Sy woelt in haer gepeys van alle vreught ontbloot,
En sy en vint geen troost als in de bleecke doot.
Sy had een lange wijl nu laten ondersoecken,
Uyt reden, uyt de daet, en uyt verscheyde boecken,
Hoe dat men aldersachts kan scheyden uyt het vleys,
Wanneer men besich is ontrent de leste reys.
Sy hadde boven dien, voor desen menigh-werven,
Veel slaven omgebracht, veel menschen laten sterven
Door adders, selsaem kruyt, of ander slim fenijn,
Om van de sachtste doot bewust te mogen zijn.
Maer schoon men iemant smoort in roock of diepe vaten,
Of tapt het leven af door bloet en ader-laten,
Daer was geen ander doot die haer bequamer dacht,
Als door een gladde slangh te werden om-gebracht.
Sy laet dan uyt het wout, of uyt de naeste dalen,
Sy laet tot haer gebruick een fellen aspick halen;
Die wert haer van een boer, te midden door de wacht,
Die wert haer in een korf met fruyten toe-gebracht.
En of-schoon aen de man het rot bestont te vragen,
Wat aen de Koningin hem is gelast te dragen,
De vrient is niet verstelt, hy toont het schoon gewas,
Gelijck het lagh bedeckt met kruyt en edel gras.
Hy toont'et niet alleen, hy biet'et aen de gasten,
Maer niemant onder-neemt de sruyten aen te tasten,
Dies gaet hy ongemoeyt. Men laet den huysman in,
Die geeft hem op de zael en voor de Koningin.
Hy doet gelijck hy kan, hy neyght hem met de leden,
Hy spreeckt geen hoossche tael, maer onbeveynsde reden;
Sy tast de fruyten aen, en roert het edel kruyt,
Maer des al niet-te-min daer quam geen adder uyt.
Sy wert geen beet gewaer: dit heeftse vremt gevonden
Vermits het seker was de slang te zijn gesonden;
Sy treet wat naerder toe, en licht een vijgen-blat,
En sagh hoe vreemt het beest daer in gedoken sat.
Het droegh vyer in het oog, een huyt met rode plecken,
Oock bobbels vol fenijn, die hem de tanden decken,
En drilt sijn swacke tongh. Als sy den adder sagh,
Soo sprackse sonder schrick en met een soeten lagh
‘Wel beesje, zijt ghy daer? Ick wachte met verlangen
Ghy moet noch heden selfs aen desen boesem hangen;
Ghy moet te deser uur genesen mijnen druck,
En maken een besluyt van al mijn ongeluck.
Wel aen dan, tijt te werck. Waerom soo stil geseten?
Ick wensche wat ick magh, van u te zijn gebeten.
Kom, spant uw krachten in, en stort uw swart senijn;
Al dat een ander haet, dat sal my weldaet zijn.
'k En schrick niet voor de doot, sy is mijns herten wenschen,
Sy is een seker lot, een wegh voor alle menschen,
Sy is een vasten troost voor die in droefheyt leest,
En hier in 't aertsche dal geen vreughde meer en heeft;
Nu steeckt in desen arm. Hy plagh hier in te rusten,
Die stof en voedsel gaf aen mijn verdwaelde lusten;
Kom, schiet hier uw vergif; kom, schiet, ey lieve schiet,
'k En soeke geen vermaeck, 'k en achte geen verdriet.
Laet dit een woonplaets zijn van uw venijnde vlecken,
Dat aen den Roomschen Vorst tot vreughde plagh te strecken;
| |
[pagina 241]
| |
Het lit, het eygen lit, dat qualick heeft gedaen,
Dat moet in dit geval de straffe niet ontgaen.
Wel aen dan, wacker dier! en spaert geen teere leden,
Ghy waert'er toe versocht en wort'er toe gebeden;
En siet geen schoonheyt aen als ghy uw swadder stort,
Maer, wat ick bidden magh, soo maeckt de pijne kort!
Ick heb tot nu geleeft, en mijn geswinde jaren
Die zijn gelijck een roock in haesten wegh-gevaren,
Mijn tijt is nu volent. Ick had een machtigh rijck,
Soo dat ick niet een Prins in volle macht en wijck.
Geluckigh waer ick noch, geluckigh boven maten,
Had my de Roomsche pracht in vrede konnen laten;
Nu komt de wreede doot en snijt mijn leven af;
Mijn loop die is volbracht, ick snelle naer het graf.
Nu kom hier, kleine jeught, kom hier, mijn jonge schapen!
Daer is voor u geen tijt om vreught te mogen rapen.
Och, of mijn ongeval een eynde mochte zijn
Van uw verdrietigh leet, en onverdiende pijn!
En denckt niet datje zijt van Prinssen her-gekomen:
Eylaes' ons droef geval, dat heeft'et al genomen,
Een wonder groot beslagh, en meer als eene kroon,
Die was voor u bereyt, en stont u wonder schoon.
Nu is'et al verkeert, en kan u licht geschieden
Dat ghy geen machtigh volck, maer schapen sult gebieden,
Dat ghy sult Herders zijn, en leven in het wout,
Daer niemant als met sweet sijn leven onderhout.
Hoe dat het wesen sal, ey, leert de felle slagen,
Ey, leert in soet gedult uw sware lasten dragen;
Daer komt oock metter tijt een eynde van gequel.
Ach, neemt den lesten kus, en vaert voor eeuwigh wel!
En ghy, o waerde vrient! ontsanght mijn leste klachten,
En wilt van my voortaen geen ander diensten wachten.
Hoe kan ick eere doen, die aen een Prins geschiet?
Ick ben voortaen, eylaes! ick ben mijn eygen niet,
Ick ben in 't Rooms gewelt, ick ben, eylaes! gevangen,
En 't doet my na de doot maer des te meer verlangen;
Mijn lichaem wert bewaert, mijn vryheit heeft gedaen,
'k En magh niet op mijn borst, niet op mijn herte slaen.
'k En magh geen vlocken hayrs uyt desen schedel treeken;
Men vreest, gelijck men seyt, men vreest voor kale plecken;
Doch niet om mijnent wil, maer om de Roomsche pracht,
Daer ick, ellendigh mensch! nu lange ben verwacht.
Men wil, o machtigh Vorst! men wil ons heden scheyden,
Men wil my schande doen en in triumphe leyden;
Men wil my laten sien als ick en weet niet wat,
Een schouspel aen het volck, een geeksmaer in de stadt.
Men wil al wat ick heb, mijn schat, mijn rijcke kroonen,
Men wil my tot een spot aen al de werelt toonen;
Maer dat en sal voorwaer sijn leven noyt geschiên,
En my en sal geen mensch tot smaet gelevert sien
Ick ben van edel zaet en tot de kroon geboren,
En van mijn ouders aert en heb ick niet verloren;
Ick ben van Ninus huys, ick ben van Koninghs bloet,
Ick ben van hooge stam, maer hooger van gemoet.
Veel eer sal ick den geest uyt dese leden drucken,
Veel eer sal ick de ziel uyt desen boesem rucken,
Veel eer ten grave gaen met druck en ongeval,
Als ick het schamper volck een schou-spel wesen sal!
Ick hebbe nevens u, ick hebbe lange dagen,
Druck, kommer, tegenspoet in dese borst gedragen;
Maer 't grootste ziel-verdriet, dat ick op heden ken,
Is dat ick nu ter tijt van u gescheyden ben.
Ick liegh, ellendigh wijf! ick hebbe droever sinnen,
Mits ghy door achter-klap uw geest hebt laten winnen;
Mits ghy van my vermoet, dat ick 't met Caesar hou,
En licht tot uw bederf mijn rancken spelen sou.
O Goden, wat een hoon! Sal ick mijn eygen leven,
Sal ick mijn hertsens-troost den vyant over-geven?
O, liever sijn geweer in dese borst gedruckt,
En dit rampsaligh hert by stucken uyt-geruckt:
O, liever in het wout van eenigh beest gegeten,
Of van een Crocodijl de leden af-gebeten:
O, liever af-gedaelt tot in den swarten poel,
Wiens prangen ick alreê in desen boesem voel.
Wel aen, ick wil terstont mijn trouwe gunst betuygen,
Daer sal een boose slangh aen desen boesem suygen,
En roven my de ziel, en dat op desen dagh,
Op dat ick met den geest tot u genaken magh.
Daer sal ick met bescheyt (indien men hier beneden
Noch onderlingh gebruyckt de gronden van de reden),
Daer sal ick met bescheyt u maken openbaer,
Dat ick om uwent wil my brengh in dit gevaer.
Wel, neemt dit lichaem aen; want ick begeer te sterven,
En wil benevens u een graf voor my verwerven.
Hoe gram dat Caesar is, hoe groot mijn ongeval,
Hout seker dat de doot ons heden paren sal!’
Terstont na dit gespreck gaet sy de slange tergen,
Sy gaet het vinnigh dier als krijgh en oorlogh vergen;
Maer 't beest, dat stont, bedubt en sat als in beraet,
Of oock soo witten arm met gif te quetsen staet.
Doch als de Koningin niet af en liet te quellen,
Soo gaet het happigh dier sich als te weere stellen,
Het kromt sich in een bocht, en schiet ten lesten toe,
En straelt haer in den arm, en niemant weet'er hoe.
Het gif doet sijnen loop door onbekende wegen;
En 't komt, gelijck een slaep, haer om het brein gesegenGa naar voetnoot1):
Sy trilt, sy suyssebolt, en in een korten stont
Soo vloogh haer met een sucht het leven uyt den mont.
Maer hoe de vrouwe storf en konde niemant weten,
Sy was maer aen den arm als van een vloo gebeten;
| |
[pagina 242]
| |
 Men vont aen al het lijf een gaef en effen vel,
Men vont een plecksken roots en anders geen geswel.
Sy lach daer als een beelt, haer leden niet gebogen,
Haer lippen niet verruckt, haer oogen onbewogen;
Alleen haer rijcke kroon met diamant geciert,
Die was, als sy verschiet, een weynigh omgeswiert.
En t'wijl dat Iras pooght haer kroone wat te rechten,
Soo komen op de zael een deel geswinde knechten,
Door Caesar af-gestiert; die sien den handel aen,
Maer 't is'er al bekaeyt, het speeltjen is gedaen.
De nette Charmion, een van de kamer-maeghden,
Die best van overlangh de Koningin behaeghden,
Die lagh alree gestreckt bevangen van de doot,
En was met haer gereyst naer Charons swarten boot.
En t'wijl dat Iras spreeckt met Caesars af-gesanten,
En sich noch besich hout ontrent de diamanten,
Vernam men dat de maeght ter aerden neder viel,
En liet oock op de zael een lichaem sonder ziel.
Maer hoe dat dese twee zijn aen haer doot gekomen,
En heeft geen levend mensch tot heden oit vernomen;
Doch hoe het wesen magh, sy waren aen de vrou
Versegelt met den geest, en tot het graf getrou.
Cleopatra, gesint haer aen de doot te geven,
Die had aen Caesar selfs een korten brief geschreven,
En had daer by versocht, dat sy met haren vrient
Mocht van een eenigh graf te samen zijn gedient.
En eer bykans Vorst haer schrift had overlesen,
Soo kreegh hy stracx de maer van dit ellendigh wesen;
Hy trat dan naer het slot en sagh het schou-spel aen,
En heeft op dit gesicht haer bede toe-gestaen.
Siet daer een machtigh Vorst, en duysent groote dingen,
Die al, gelijck een roock, in haest te niete gingen;
En soo ghy d'oorsaeck vraeght: het was geschonden trou,
En dertel ongelaet ontrent een lichte vrou.
|
|