|
| |
| |
| |
Houwelick veroorsaeckt uyt mede-lijden, of door een schielicke inval van een Italiaensche jonckvrouwe.
Hoe dat de liefde speelt ontrent de jonge sinnen,
En maeckt een killigh hert genegen om te minnen,
Is waert te zijn bemerckt. Weest gunstigh, soete jeught;
Eens anders herten-leet is dickmael iemants vreught.
Actaeon, uytter aert tot vliegen seer genegen,
En met een snellen valck sijn lust te mogen plegen,
Was van een edel huys en van een hoogh gemoet,
Was uyt een volle beurs en weeligh op-gevoet,
Was vrolick in gelaet. Sijn geest, voor weynigh dagen,
Was aen een jonge Maeght ten vollen op-gedragen:
Jolinde was sijn wensch, sijn troost, sijn herten-lust,
En buyten haer gesicht en was hy noyt gerust.
Hy pooghde wat hy mocht, en, met de gansche sinnen,
Den tocht van haer gemoet voor hem te mogen winnen;
Hy dede jaren langh, al wat een edel-man
Met geest en groote kost te wege brengen kan.
Hy liet meest alle nacht voor hare kamer spelen,
Of schonck haer staegh den galm van al de soetste kelen;
En als de lente-tijt haer jeugdigh loof ontsloot,
Soo was 't dat hare stoep het eerste groen genoot.
Hy rechte spelen aen, en maeckte groote feesten,
Hy trock in sijnen dienst meest al de fraeye geesten,
Hy gaffe t'huys den kost en buyten vry gelagh,
En gaet in alle dingh soo quistigh als hy magh.
Hy nam veel dienaers aen, veel pagiën, veel lackeyen,
Die vry een vetten gront haest weten af te weyen,
Die kleed' hy bijster weyts en verre boven maet,
En even in de verw gelijck Jolinde gaet.
Sijn lijf is op-gepronckt met alle moye dingen,
Sijn vingers als een kraem van al de schoonste ringen:
Daer komt geen nieuwe snuf van eenigh selsaem kleet,
Of 't wort tot sijn gebruyck in haesten uyt-gereet.
Hy maeckt een schoonen hof, daer staegh in is te wercken,
Met beelden in het kruyt, met duysent schoone perken
Getogen op een draet, en schier in yder deel
Een speel-huys na de kunst of eenigh schoon priëel.
Maer dat is niet genoegh, geen tuyn en kander helpen,
Hy maeckt'er grotten in van alderhande schelpen;
Van aerdigh hooren-werck en tacken van korael,
En wat de zee oyt send uyt haer verglaesde zael.
Hy maeckte boven dat oock schoone water-sprongen,
Die worden door het werck behendigh uytgedrongen;
En gaven beelden uyt van wonder vreemden aert,
Soo dat oock even daer geen kost en is gespaert.
Hy maeckt een ruym gebouw voor doggen, bracken, winden,
En wat van desen aert by menschen is te vinden.
Hy bracht'er vogels by, de snelste die men vont,
En wat van desen aert oyt Noortse klippe sont.
Hy maeckte by de stadt waeranden voor de dieren,
En koyen boven dien, waer in de vogels swieren;
Daer set hy harten in, en menigh ander wilt,
En dus wert over-al sijn beste gelt gespilt.
| |
| |
Hy kocht de schilder-kunst van al de beste geesten,
Een lantschap, boeren-hoef, een wout vol felle beesten,
Een zee van wint beroert, en uyter maten straf;
Al wat de rijcke kunst aen yder meester gaf.
Het oudste beeldewerck, beroemt voor duysent jaren,
Dat weeght hy op met gelt, al sonder iet te sparen.
Hy maeckt een boeck-vertreck, dat wonder deftig was,
Schoon dat hy jaren langh geen eenigh boeck en las.
Noch hout hy boven dien een stal vol schoone paerden,
En koetsen op sen hoofs, en al van grooter waerden;
Oock jachten op het meir en gondels in de stadt;
En dus verquist de man een over-grooten schat.
Jolinde, schoon verweent en tot de pracht genegen,
Misprees dit even-wel, en sprack'er deftigh tegen:
‘Actaeon (was haer woort) u dient òf minder moets,
Of, na dat ick het merck, al vry wat meerder goets.
Gedenckt aen seker Prins, die van sijn eygen honden,
Vermidts haer groot getal, ten lesten is verslonden,
En let op uw bedrijf: uw schip dat gaet te diep.’
Maer 't was om niet geseyt, al wat, de Juffer riep.
Hy gingh sijn ouden gangh, hy het Jolinde praten,
Hy wil sijn hoogen swier in geenen deel verlaten;
Hy quist gelijck hy plagh en slaet'er dapper in,
Hy past op geen verlies, en let op geen gewin.
Maer wat hy neemt ter hant, of wat hy weet te plegen,
Jolinde blijft geset, en laet haer niet bewegen;
Men seyt'et over straet, in 't hof, en over-al,
Dat hy wel jagen magh, maer nimmer vangen sal.
Noch hout de Joncker aen door alderhande vonden,
Die hem tot grooten last en sware koste stonden;
Soo dat sijn huys en hof, sijn vee, sijn beste lant,
Aen ick en weet niet wien ten lesten is verpant,
Ten lesten is verkocht, en al ten kleynen prijse,
Gelijck het veeltijts is beroyde lieden wijse.
Maer doen hy had gespilt sijns Vaders leste slot,
Wert hy door al het landt een algemeene spot,
Een gecks-maer by het volck. Siet, hoe de saken loopen:
Wie alle dingen koopt, die moet'et al verkoopen.
Eet soo, wie datje zijt, op 't eerste van den dagh,
Dat voor het avontmael iet over blyven magh.
Daer wert de Jongelingh van al sijn speel-genooten,
En van Jolinde selfs versmaet en gansch verstooten.
Het is van outs gesien, dat, waer een autaer breeckt,
Geen mensche naderhant voor haer een kaers ontsteeckt. -
Als nu de Joncker vont sijn hope gansch vervallen,
Liet hy ten lesten af van dit uytsinnigh mallen;
En, om door al de stadt niet meer te zijn begeckt,
Soo is 't dat hy verhuyst, en naer het landt vertreckt.
Daer heeft hy langen tijt niet als benaude dagen,
Hy raept den schralen kost met vliegen, vincken, jagen,
Met ick en weet niet wat: maer dat is kleyn beslagh,
En dat geen Edelman of Ridder voeden magh.
Hy teert allengskens uyt, en wat hem is gebleven
Dat wort voor mont-behoef ten vollen uyt-gegeven.
Hem bleef geen nootdruft selfs van al sijn vaders erf,
Geen knechten in het huys, geen honden op de werf.
Hem rest slechts maer een valck van al sijn schoone panden,
Maer die is wijt beroemt in al de naeste landen;
Vermits hy met den beek, of door sijn snelle vlucht,
Is heerscher in het wout en meester van de lucht.
Dit was sijn eenigh al, het steunsel sijner saken,
En plagh hem in den druck een vrolick hert te maken;
Hy kreegh geen wilt-braet meer, al is hy des belust,
Wanneer de rappe klaeu van desen vogel rust.
De Juffer had een neef ter jaght alleen genegen,
Die had om desen tijt een vreemde luym gekregen:
Geen meester is bekent wat sieckte dat'et was,
Men vont geen heylsaem kruyt dat fijne quael genas.
Men sagh des niet-te-min dat sich de Joncker quelde,
En dat hem eenigh dingh het grilligh hooft ontstelde.
De moeder is bedroeft, het was haer eenigh kint,
Om dat men geen behulp voor haren Soon en vint.
Sy doet hem menighmael, en schier geduerigh, vragen,
Waer toe hy is belust en wat hem magh behagen;
Sy riep uyt stage sorgh: ‘En doet u niet te kort,
Seght maer wat ghy begeert, en wat uw sinnen schort.’
Hy, dickmael aengemaent waer toe sijn lusten strecken,
Gaet sijn genegen hert aen seker vrient ontdecken;
Hy seyt hem: ‘krijght den valck van soo een Edelman,
Dat is de rechte salf die my genesen kan.’
De moeder was een vrou van wonder groot vermogen,
En hy een jonge wulp gansch dertel op-getogen;
Hy had Actaeons valck by wijlen eens gesien,
En wist hoe waert die was by al de jonge liên.
Priscilla was verblijt, vermits sy mochte weten,
Wat aen haer krancken Soon de sinnen heeft beseten;
Maer hoe men krijgen sal waer toe hy is belust,
Dat maeckt haer killigh hert al weder ongerust.
Haer koomt, na diep gepeys, gevallen in de sinnen,
Hoe dat Actaeon plagh haer nicht wel eer te minnen;
En dat haer oude gunst misschien, in dit geval,
(Soo hy des wert versocht) noch iet vermogen sal.
Sy gaet het gansche stuck wat naerder over-leggen,
Sy gaet de jonge Maeght den ganschen handel seggen:
‘Ick bidde, liefste nicht, doet hier in watje meught,
Ghy weet: dit eenigh kint, dat is mijn gansche vreught.
De Joncker is beroyt, en by de schrale lieden
Daer heeft de penningh kracht, het geit kan daer gebieden:
Want noot is sonder wet; ghy, looft hem watje kont,
Op dat het edel dier mijn soon magh zijn gejont.’
Jolinde nam het aen hier op te sullen letten,
En gaet op dit geval haer snege sinnen wetten.
De siecken is haer lief, sijn Moeder boven dien,
En sy wenscht haren Neef gesont te mogen sien.
| |
| |
't Geviel om dese tijt, dat uyt de naeste steden
Veel frissche jonge liên, veel soete vrijsters, reden
Nae seker lustigh slot, om op een bruyloft-feest
Al wat men droefheyt noemt te jagen uyt den geest;
Jolinde was een deel van al dees lieve bende,
En koos'er ses of acht die sy voor lustigh kende:
‘'t Is heden, seyt de Maeght, de derde sonne-schijn
Dat wy in dit kasteel als op-gesloten zijn.
De feest die heeft haer recht, de Bruyt die is beslapen,
Wy moeten elders gaen om nieuwe vreught te rapen,
Wy moeten uyt den dwangh, en in het jeugdigh groen:
Ick heb een aenslagh voor die moet ick heden doen;
't Is lang genoegh gebrast, ick soecke nieuwe dingen,
Wy moeten hier ontrent een ridder gaen bespringen,
Een vrient ons wel bekent; en, om hier ront te gaen,
Actaeon is de man, die moet'er heden aen.
Ghy weet het al gelijck hoe dat hy plagh te leven,
En hoe hy nu ter tijt te gronde leyt gedreven;
Wy moeten gaen besien, wat nu de Joncker doet,
Terwijl hy niet en heeft als enckel tegen-spoet.
Wy moeten gaen besien sijn huys en alle saken,
En wat hem nu ter tijt de sinnen kan vermaken;
Wy moeten gaen besien wat hy voor landen bout,
En letten boven al wat huys de Ridder hout;
En hoe sijn keucken roockt, en wat de velden geven,
En of hy beter vaert in dit sijn eensaem leven;
En of hy blijder is als hy te voren plagh,
En wat hy t' onser eer sal brengen aen den dagh.’
Jolinde was gegaen tot aen haer rijpe jaren,
En sneger in vernuft als haer gespelen waren;
Maer weeligh boven al, en van een vryen mont,
En kluchtigh uytter aert, en in het spreken ront.
Haer moeder was gerust, haer vader overleden,
Haer susters al gelijck den eygen pad getreden:
Een die haer jeught bestiert dat is haer moeders oom;
Maer die gaf aen de Maeght al wat te ruymen toom.
De voorslagh dus gedaen wert vaerdigh aen-genomen,
Men bootschapt aen de vrient wat gasten dat'er komen;
Men seyt hem boven dien, hoe dat men op de noen
Heeft voor, aen sijnen disch het mael te komen doen.
De bode was gegaen, en, sonder langh te peysen,
De jeught die is gereet en vaerdigh om te reysen.
Jolinde leyt het rot tot enckel tijt-verdrijf,
En stracx is al het volck Actaeon op het lijf.
Sijn tafel is gedeckt, maer geensins overladen,
Men sagh'er niet als groen en veelderley saladen,
Niet dat de vleys-hal sent, of dat de keucken geeft;
Maer, desen onverlet, de Joncker is beleeft,
Hy toont hem wonder heus en bijster wel te vreden,
Hy toeft het gansche rot met spijs van soete reden,
Hy gaet in woorden breet, al is sijn tafel kort,
Hy vult'et met den mont wat aen de keucken schort.
Te midden op sijn disch daer stont een stuck gebraden;
Maer wat'et wesen mocht en konde niemant raden.
Hy, voor wien dat'et stont en die het beest ontleet,
Verklaert oock even-selfs, dat hy het niet en weet.
De vogel wort geproeft, de vogel wort gebeten,
De vogel wort gekaut; maer niemant kander eten.
De vogel wort gekeert, en om en om gewent;
Maer wat'er iemant doet, het dier is onbekent.
Dit gaet het schamper volck aen haren waert verwijten.
‘Wel! dit is selsaem vleesch, geen tant en kan het bijten.
Ey, seght ons doch een reys, wie heeft'et u gekocht,
Of voor een moy geschenck hier in het huis gebrocht?’
Een ander valt'er toe, en gaet wat anders seggen,
En weet dit vreemt geval noch breeder uyt te leggen:
‘Dit is gansch nutte kost en dienstigh in den noot:
Een yder eeter van, en 't blijft al even groot.’
Een yder seyt het zijn; maer niemant kander weten,
Hoe dat de vogel hiet, of wat'er is gegeten.
De praet, op dit geval, veroorsaeckt grooten strijt,
En dient hun tot vermaeck, en duert een langen tijt.
Jolinde lijcke-wel, oock midden in het eten,
En had haer siecken neef niet al te mael vergeten;
Maer socht bequamen tijt by-na den ganschen dagh,
Dat sy eens van den valck Actaeon spreken magh.
En juyst op dit geval, daerom de gasten loegen,
Soo gaetse met beleyt haer by den Ridder voegen;
Sy leyt hem van den disch, en wat ter zijden af,
Daer sy hem in 't gemeen voor eerst een praetjen gaf.
Doch seyt hem niet-te-min, dat sy eens wenscht te weten
Wat dat men voor gebraet aen tafel heeft gegeten.
Sy bid hem menighmael, dat hy van dit geschil,
De gasten tot vermaeck, een eynde maken wil.
Hy stont een wijl en keeck, onseker wat te maken,
Hy wort geheel ontstelt, en krijght beschaemde kaken.
Hy weet niet wat hy sal. Ten lesten, tot besluyt,
Soo berst hy met verdriet in dese woorden uyt:
‘Ghy dwinght my, schoone maeght, mijn droeve staet te melden;
Eylaes! mijn sot bedrijf, dat moet ick nu ontgelden.
Ach! dat op tafel staet dat is mijn leste goet,
Dat hier, tot uwer eer, alleen het beste doet.
Juyst als ghy voor den noen my liet in haesten weten,
Dat ghy met uw gevolgh hier woud' te middagh eten;
Doen was ick wonder bly, en niet-te-min begaen,
Wat dat tot uwen dienst op tafel soude staen.
Ick sprack in mijn gemoet: ‘O, mocht ick heden wenschen,
Dat ick eens heb gespilt ontrent onnutte menschen!
O had ick nu ter tijt, dat in mijn overvloet
De linckers heeft vermaeckt, de vleyers heeft gevoet!
Ach! had ick nu het wilt, dat ick soo menigh werven,
Oock buyten alle noot, voor iemant dede sterven!
Ach! had ick maer een deel van dat ick heb verquist,
En dat nu, t' mijner smaet, mijn schrale keucken mist!
| |
| |
Maer 't was om niet gewenscht, dies stont ick gants verslagen,
En sagh den handel in gelijck verdiende plagen;
Maer hoort noch even-wel, hoe dit mijn ongeval
My troost in dit verdriet, en eeuwigh troosten sal:
Mijn goet is niet verquist met suypen, vreten, brassen,
Maer om, tot uw vermaeck, op uwen dienst, te passen.
Heb ick een prachtigh huys gebout tot in de locht,
Het was om dat mijn staet aensienlick schijnen mocht.
Heb ick in mommery, of diergelijcke saken
Mijn beste gelt gespilt, het was tot uw vermaken.
In 't korte, wat ick oyt voor desen ondernam,
Ghy weet, dat al mijn doen uyt enckel liefde quam.
Hier door zijn metter tijt mijn saken soo verloopen,
Dat my niet over bleef om iet te mogen koopen;
Dies ben ick met verdriet getogen uyt de stadt,
En leef hier op het lant met ick en weet niet wat.
Ick woon hier op een hof, gehuurt van slechte luyden,
Het tuyntje, datje siet, dat geeft my groene kruyden,
De boomgaert ooft en hout; en dat is my genoegh,
Vermits ick my voortaen na noot en reden voegh.
De noot kan malle drift en gulle weelde staken,
De noot kan ons beset en vry al beter maken;
De noot kan open doen, en brengen aen den dagh
Al wat een der tel oogh te voren niet en sagh.
Dit heb ick nu beproeft. Doch mocht ick weder keeren,
Geen drift en sou voortaen mijn sinnen over-heeren;
Geen pracht of sotte waen verrucken mijn gemoet.
In droefheyt vind' ick vreught, en in het bitter soet.
De boecken, die ick kocht, maer noyt en plagh te lesen,
Die moeten my voortaen een troost en toevlucht wesen;
Sy geven my vermaeck en vry al soeter vreught,
Als ick wel eer genoot ontrent de domme jeught.
In plaetse van te gaen in alle blijde feesten,
Soo spreeck ick even-staegh met al de beste geesten,
Die oyt de werelt sagh oock over duysent jaer,
En wat geleertheyt is dat word' ick nu gewaer.
Ick leere mijn gemoet en alle sinne-droomen,
Ick leere slim bejagh en alle driften toomen.
Siet, wat een deftigh boeck, gelesen na den eysch,
Kan geven aen den geest, en nemen aen het vleysch.
Ick lese boven al, dat Moyses heeft geschreven,
Wat Godes eygen Soon de werelt heeft gegeven,
Dat geeft my dieper troost, en set mijn sinnen vast,
Schoon wanhoop, ziel-verdriet, ja hel en duyvel bast!
Ick heb den gront geleert van bouwen, maken, breken,
En heb met Salomon nu deftigh leeren spreken,
Dies segh ick menighmael: Al wat het ooge siet
Is ydel sonder gront, en enckel ziel-verdriet!
Één sake niet-te-min die moet ick noch beklagen,
Dat ick geen meerder eer u toe en weet te dragen,
Dat ick geen macht en heb te toon en metter daet,
Hoe diep ghy heden noch in my gewortelt staet.
Ick heb van nu voortaen geen schapen aen der heyden,
Geen paerden op den stal, geen ossen in de weyden;
| |
| |
Ick heb maer eenen valck, die haelt my uyt'et rijs
Een kor-hoen, als het luckt, of eenigh jongh patrijs.
Maer siet op desen dagh en had ick niet gevangen,
En dit bracht my by-naest de tranen op de wangen;
Vermits ick even nu, als ghy juyst tot my quaemt,
Dus qualick was gestelt, en stont geheel beschaemt.
Ick gaf my in den hof en, met een angstigh suchten,
Soo pluckt' ick moes-gewas en niet als bogaert-vruchten.
Ick pluckte metter haest al wat te plucken stont;
Doch fruyt dat is alleen maer voor een gragen mont.
My docht ick most voor al wat anders vaerdigh maken,
Op dat mijn schrale wijn de vrienden mochte smaken;
Dies sloegh ick in der haest mijn oogh aen alle kant,
Op dat ick eenigh dingh tot uwen dienste vant.
Maer waer ick henen keeck, 'k en wist ons niet te vinden,
Ick had geen haes, geen ree, geen harten, boeken, hinden,
Geen pauwen op de werf, geen duyven op het kot,
Geen gansen in de graft, geen swaen ontrent het Slot,
Geen eyers in de nest. Wat eyers soud' ick weten?
Mijn hinnen even-selfs die waren op-gegeten,
Mijn hanen boven dien. Siet daer een hoogen noot,
En my is niet een eend gebleven in den sloot.
In huys geen rauwe kost tot voor-raet van de boden,
Geen os- of swijnen-vleesch, bequaem te zijn gesoden;
Geen hammen in de schou, die ons Westphalen sent,
Ach! 'k heb in langen tijt dat voedsel niet gekent.
Siet daer mijn droeve ziel met grooten angst beladen,
Ick had, indien ick kon, mijn herte willen braden;
Maer dat was sonder gront. 't En dient de vrienden niet,
Schoon ick mijn leden sood, of aen den viere bried.
Ick sagh dan over-al mijn saken gansch verloopen,
Oock had ick geen geloof om iet te mogen koopen,
En, dat het slimste was, geen panden in de kist;
Soo naeu is alle dingh in uwen dienst gequist.
Als nu mijn treurigh hert geen raet en scheen te weten,
Sagh ick mijn lieve valck, gelijck hy was geseten
Tot mijnen dienst bereyt; ick sagh den vogel aen,
En seyde binnens monts: uw leven heeft gedaen;
Trou beest, al is 't my leet, ick moet u heden dooden,
Ick moet tot uwen kost mijn beste vrienden nooden;
Ick moet u hinder doen, hoe vaerdigh datje zijt,
Dat eyscht de strenge noot, en even dese tijt.
De vogel stont verbaest, en scheen te willen klagen,
Of van mijn wreet bedrijf den gront te willen vragen;
Maer, desen onverlet, ick greep het edel beest,
Ick dood' het met verdriet, en met een bangen geest.
Maer als ick weder sagh, waerom het soo gebeurde,
Gevoeld' ick dat mijn hert in geenen deel en treurde:
Want die in dit geval mijn bloet niet sparen sou,
Hoe kan ick om een valck my vinden in berou?
Siet daer, eerwaerde Maeght, hier uyt soo konje weten,
Wat datje voor gebraet aen tafel hebt gegeten.
Ick weet 't is taey geweest, en geensins na den eysch;
Maer 't is mijn leste goet, en 't is mijn beste vleysch.
Wat kan een Edelman van iemant zijn geweten,
Die sich met alle macht aen vrienden heeft gequeten,
Die met een open hert het al ten besten geeft,
Wat hy voor hem bewaert of in de werelt heeft?
Indien ghy meer begeert, soo neemt, ten alderlesten,
Mijn hert, mijn lijf, mijn ziel, ick geef het al ten besten.
Gaet, sent my na de doot, of na een meerder pijn;
Soo ghy maer eens en winckt, ick sal geoorsaem zijn.’
Dit druckt de Joncker uyt als met de gansche leden,
En, tot een vast bewijs van sijn geseyde reden,
Soo toont hy daer het hooft en klaeuwen van den valck,
Juyst op de versche daet genagelt aen den balck.
Jolinde staet verset en wonder seer verslagen,
Sy vont dat na het beest onnoodigh is te vragen,
Tot dienst van haren neef. Want dat is nu gedaen,
Men siet den ruygen kop hier vast gespijekert staen.
Maer sy is boven dat tot in den geest bewogen,
En door een vreemt gepeys ten vollen op-getogen;
Sy siet den Joncker aen, en, met een diepen sin,
Ontleet sy dit geval, en weeght sijn trouwe min.
Daer is een vreemde luym die alle vrijsters krijgen,
En komt, men weet niet hoe, haer in den boesem zijgen:
Wie na den rechten eysch dat uurtjen treffen kan,
Men houd'et voor gewis, die wort'er meester van.
Het schijnt dat dese stuyp was op de maeght gevallen,
Terwijl Actaeon sprack; haer gansche sinnen mallen;
Haer breyn dat suyse-bolt meer als het is gewent,
Gelijck een wagen doet die sonder voer-man rent.
Sy berst ten lesten uyt, sy voelt haer geest ontfarmen,
Sy valt den Joncker toe, en perst hem in haer armen,
Sy geeft hem boven dat een onverwachten kus,
Sy recht haer weder op, en seyt ten lesten dus:
‘Swijght, trouwe Ridder, swijght 't is langh genoegh gesproken,
Ghy hebt door langh gedult mijn steenigh hert gebroken;
Siet daer, tot uwen troost, mijn trou en rechterhant,
Siet daer, noch boven dat, een schoonen diamant,
Den besten dien ick weet. Siet wat u wort gegeven,
Van eene die verklaert met u te willen leven,
Met u te willen zijn, als met haer echte man,
In al wat bitter is of vreughde geven kan.
Is al uw goet verteert, ghy hebt u niet te schamen,
Ick hebbe goets genoegh voor u en my te samen;
Ick hebbe lant en zant, en vee, en machtigh gelt,
En dat wort al-te-mael in uwe macht gestelt;
En ick noch boven dien. Actaeon is verslagen,
Bekoort in sijn gemoet door vreemde sinne-vlagen;
Hy weet niet of hy droomt, of wat hem is geschiet,
Hy weet niet of hy waen, of rechte vreught geniet;
Hy staet geheel bedwelmt. De gasten ondertussen
Die sagen haren waert onthaelt met soete kussen;
| |
| |
Dat schijnt hun wonder vreemt; maer, op den eygen stont,
Ontsluyt Jolinde selfs aldus haer rooden mont:
‘Gespelen al gelijck, ick neem u tot getuygen,
Dat met den loop van tijt verharde sinnen buygen:
Dees is mijn spot geweest, meer als ick seggen kan,
En hy wort nu ter tijt mijn vrient en echte man;
Niet als de bleecke doot en sal ons konnen scheyden.
Ick sal in korten stont de feeste doen bereyden;
Oock wil ick geen bespreck ontrent ons trou-verbont,
Al wat ick oyt besat, dat is aen hem gejont:
Gemeenschap in het goet, gemeenschap in de sinnen,
Gemeenschap in het bedt; dat is een suyver minnen,
Dat is het oudste recht, dat ick voor heyligh ken,
En het, op desen voet is 't dat ick sijne ben.
Actaeon, waerde vrient! wie dat het magh verdrieten,
Ghy sult mijns vaders erf en my voor al genieten;
Stelt dat op heden vast. En ghy, ô soete jeught,
(Ick nood' u tot de feest) hebt deel in onse vreught;
En draeght hier kennis van.’ Daer is de koop gesloten,
En met een frisschen dronck van stonden aen begoten.
Daer na sat yder op, en tot een vast besluyt,
Soo dronck men noch een reis ten huyse van de Bruyt.
|
|
Auteursrechtvrij