|
| |
| |
| |
Houwelick van den koning David met Abigail, weduw-vrouw van den sturen Nabal.
Als David in het woudt, gelijck een velthoen, sweefde,
En schier te geener tijt in vaste steden leefde,
Had Nabal groot beslagh te Maon op het velt,
Soo dat men nau den hoop van sijne schapen telt.
Sijn lammer, uyt-gebreyt door al de naeste palen,
Gaen op een vlacken berg of aen der heyde dwalen;
En t'wijl het dertel vee ontrent de bochten speelt,
Soo is 't dat Coridon een harders deuntjen queelt.
Hy liet om dese tijt een maeltijt toe bereyden,
En nooden tot het feest sijn harders uytter heyden,
En mits het wacker volck sijn ruyge kudden schoer,
Soo teerd' hy als een heer, al was hy maer een boer.
Sijn eygen huys-gewas en dat de schapen gaven,
Was machtig sijn gesin, na vollen eysch, te laven.
Hy kond' een maeltijt doen met ongekochte spijs;
Maer hy was bijster norts en uytter maten vijs.
En schoon de man genoot des Heeren vollen segen,
Noch was hy lijckewel tot rusten niet genegen.
Hy had een soete vrou; doch, mits sijn onverstant,
En smaeckt hy noyt den geur van soo een waerdigh pant;
Maer David, doen ter tijt van Saul wegh gedreven,
En wist nau wat te doen of hoe te sullen leven;
Sijn leger scheen een berg, gesmeet van enckel stael,
Wel vaerdigh totten krijgh, maer uytter maten kael;
En daerom vont hy goet, tot Nabal af te senden
Tien gasten uyt den hoop van sijn geswinde benden,
En als het happig volck ontrent den harder stont,
Ontsloot een over-man aldus sijn heuschen mont:
De God van Israèl wil u een vrolick leven,
Wil over uw bedrijf een rijcken zegen geven,
O Vorst van dit gesin! Wy zijn van Davids rot,
En komen uyt het heyr, en dat op sijn gebodt.
De Faem heeft ons geseyt, dat ghy voor uwe knechten
Op heden hebt bestaen een maeltijt aen te rechten,
En David weet oock selfs, dat ghy te deser tijt
Met al het dienstbaer volck in lust en vreughde zijt.
Uw Harders, waerde man, die hebben lange dagen
Haer hutten in het wout benevens ons geslagen,
Haer kudden even-staegh ontrent het heyr geweyt,
En even met gemack in uwen stal geleyt.
Geen mensch en heeft uw volck oyt qualick toe-gesproken,
En niet een eenigh schaep en heefter oyt ontbroken.
Bevraeght u daer het dient, 'k En weet niet eenen man,
Die sich met eenigh recht van ons beklagen kan.
Wel dan, mits al 't gesin met u sal komen eten,
Nu wilt in dese feest uw knechten niet vergeten;
Sendt aen den gragen hoop, sendt David uwen vrient,
Dat ons voor hongers noot, en hem ter eere dient.
Wy sullen wederom op uwe kudden letten,
En oock ons leven selfs voor u te pande setten.
D'een gunst lockt d'ander uyt en set de vrientschap vast;
Het is een soet bedrijf, als d'een hant d'ander wast: -
Nae dat op dese wijs' de lansert had gesproken,
Is Nabal in der haest in gramschap uyt-gebroken:
Wat David (seyt de man) brengt ghy hier in het spel?
Men kent doch over-al sijn losen handel wel.
| |
| |
Daer zijn maer al te veel van dese snoode lieden,
Die rechte muyters zijn en van den Koning vlieden;
En wie oyt oproer maeckt, verdient in 't minste niet,
Dat iemant hun behulp of trouwe gunste biedt.
Uw rot is, naer ick hoor, een schuym van alle boeven,
Die niet als hinder doen en alle man bedroeven,
Die, om haer slim bedrijf of om haer groote schult,
Geen Rechter in de stadt of op het lant en dult;
Sal ick u spijsen doen, en laten hen ontbeeren,
Die met gevoeghde macht mijn schapen heden scheeren?
Neen, linckers, denckt'et niet. Wie met ons niet en werckt,
En hoest met onse kost oock niet te zijn gesterckt.
En waerom eysje dit? ontdeckt ons eens de reden.
'k En heb door uw bedrijf geen hinder oyt geleden,
Geen schapen oyt gemist. Dit wort van u geseyt;
Maer 't is, na mijn verstant, een lossen gront geleyt.
Geen quaet doen noemje deught; zijn dat niet moye saken,
Kont ghy hier op een eysch tot uwen voordeel maken?
Het schijnt, 't is groote gunst, gelijck als ghy gelooft,
Indien ghy niet en stroopt of eenig huys berooft.
Flucx, schuymers, pakje weg, en gaet den vyant tergen;
Hier woont maer vreetsaem volck aen dese groene bergen.
't Is best, dat ghy het lijf voor uwen Koning waeght;
't Heeft lang genoeg geduert, dat ghy de boeren plaeght.
Men acht hier in het landt geen ongenoode gasten:
Want die zijn anders niet als slechts gewisse lasten.
Van hier, onguren hoop, die van den Koning vliedt;
Gaet voor een ander deur: want hier en deelt men niet.
Daer stont de jeught bekaeit en kreeg beschaemde wangen,
En voelt een diepen spijt haer op de sinnen prangen.
Dies keert het rot te rug, en seyt den Koning aen
Wat hun voor ongelijck by Nabal is gedaen.
De Vorst, op dit verhael, die wort geheel verbolgen,
Hy gort sijn wacker swaert en doet het leger volgen,
Hy stelt hem op de reys en seyt in sijn gemoet:
Nu sie ick Nabals huys een badt van enckel bloet.
De vreck heeft onverseert sijn landen mogen bouwen:
Want ick heb door bedwang mijn gasten weder-houwen.
Al ben ick schrael geweest, ja schier in hongers-noot,
'k En hebbe niet een bock van sijnen hoop gedoot.
Sal hy met vollen lust sijn vette schapen eten,
En even geenen danck voor onse diensten weten?
Sal mijn onschuldig volck met schelden zijn geloont,
Voor al de trouwe gunst aen desen hoop getoont?
Neen seker, dese trots en staet my niet te lijden,
Hy moet een Konings heir al beter leeren mijden.
Wie aen die wapens draeght, dat billick is, ontseyt,
Die heeft als voor het swaert een blooten hals geleyt.
Ick wil den norsen kop, ick wil sijn huys bederven,
En wat een man gelijckt, dat moet op heden sterven.
Tsa, mackers, gort het swaert, en past op uw gewin;
Hier steeckt ons grooten roof en enckel voordeel in.
Het woort is nau geseyt, men siet de rappe gasten
Of naer een swacke lans of naer een degen tasten,
Haer breyn is op de loop, haer tanden zijn gewet,
Haer oogh is naer het dorp en op den roof geset.
Maer een van Nabals volck, die al de saken wiste,
En niet als enckel leet uyt desen handel giste,
Gingh na Abigil toe en seyde: Waerde Vrou,
Ick sie voor dese vreught wel haest een groten rou.
Hoort, watter is geschiet. 't En is als niet geleden,
Dat hier ontrent het slot tien mannen quamen treden,
Van David af-geschickt. Sy spraken met bescheyt,
Maer Nabal heeft het volck ten hartsten af-geseyt.
De lieden even-wel en al haer met-gesellen,
Zijn wonder nut geweest aen al de naeste stellen,
Haer rot heeft onse kost of voeder niet gequist,
En daer en is noyt schaep van al den hoop gemist.
Sy waren aen het vee gelijck als vaste muren,
En daer en mocht geen wolf ontrent de kudde duren,
Sy waren nevens ons, oock in de middernacht,
Met vlijt en stage sorg gedurigh op de wacht.
Ick houde voor gewis, het sal den Nabal gelden,
Dat hy gewapent volck soo vinnigh dorste schelden.
Ick wou hem dit gevaer wel hebben aen-gedient;
Maer hy is my te fors, en hiet hem niemants vrient.
Wil iemant daer het past een woort ten besten spreken,
Hy sal hem (soo het schijnt) den kop aen stucken breken.
Hy is (gelijck ghy weet) een wonder haestigh man,
Die veel geen tegen-spraeck of reden lijden kan.
Dit schaet hem menighmael, vermits sijn trouwe knechten
(Wat onheil dat men vreest) hem noyt en onderrechten.
Men seyt hem niet een woort, al wierd'et al gerooft,
En siet, dat is de loon voor sijn ontstuymig hooft.
Maer ghy dient in der haest op dit geval te letten,
Om u en al het huys niet in gevaer te setten:
Ey, denckt, hoe sou het gaen, als hier een leger quam;
Wel schut dan, t'wijl ghy meught, de schapen voor den dam.
Ick bidde, laet het dorp geen onheyl overkoomen;
Een die gewapent bidt, die is voor al te schroomen.
En wie een Vorst ontseyt, dat hem de reden geeft,
Die stelt'et in gevaer, oock dat hy seker heeft.
Abigil greep het woort en sprack in haer gedachten:
Den raet oock van een knecht en wil ick niet verachten.
Al is sijn wesen slecht, des ester niet te min,
De reden die hy spreeckt, die hebben kruymen in.
Sy tradt besijden af en gingh haer wat bedencken,
Hoe sy, ter bester eer, den Koning sal beschencken,
En hoese, na den eysch, haer-woort beleggen sal,
Om vry te mogen zijn van druck en ongeval.
Hier dient geen lang beraet, sy moet de kansse wagen.
Dies (sonder haren man hier over iet te vragen),
Soo neemtse broot en wijn, en fruyt, en schapen vleys,
En packt het altemael, en geest haer op de reys.
| |
| |
Sy laet voor eerst de knechts haer esels henen drijven,
Maer wat dat haer belanght, sy wil wat achter blijven;
't Geschenck gingh voren uyt, en sy quam alderlest:
Het licht dat voren gaet, dat licht sijn meester best.
Het dacht Abigil goet haer gaven eerst te senden,
Om onder dat beleyt het onheyl af te wenden.
Sy had (gelijck het schijnt) van Jacob dit geleert,
Die heeft eens Esaus haet op desen voet gekeert.
Daer reet de jonge vrou, verselt met seven knechten,
Om wat'er qualick stont door goet beleyt te rechten.
En t'wijl sy van den bergh en na de laeghte spoet,
Soo is 't dat haer de Vorst met sijnen hoop gemoet.
Daer zijghtse van haer beest, en valt hem aen de voeten,
En vanght met ootmoet aen den Vorst aldus te groeten:
‘Ick bid u, machtigh Prins, geeft uwe maeght gehoor,
En gunt tot deser uur aen my een gunstigh oor.
Uw knechten (ick beken 't) is smaetheyt over-komen:
Och! dat soo lossen daet niet qualick zy genomen.
Gelooft'et, edel Vorst, al dat'er is geschiet
En komt van mijn beleyt, van mijn bevelen niet.
Ick heb een viesen man, een los-hooft sonder reden,
Die niet beleefts en heeft in al de gansche leden,
Hy graut een yder toe, hoe-wel het niet en sluyt,
Het is een rechten nar, sijn naem die wijst'et uyt.
En wilt om sijnent wil uw herte niet ontsetten,
't Is niet de pijne waert op sijn bedrijf te letten:
Geen leeu besteet sijn macht ontrent een kleyne muys,
Geen arent jaeght een vliegh, of ander vuyl gespuys.
't Is wijse lieden werck een dwaes te konnen vieren,
En wat hy qualick doet tot nut te konnen stieren.
Weest niet op al het dorp om eenen dwaes gestoort,
En doet, geduchte Vorst, geen onverdienden moort.
Ghy zijt alreets gesalft, en sult in korte dagen
De kroone van het Rijck op uwen hoofde dragen.
Besmet dat heyligh ampt met geen onschuldigh bloet,
Dewijl uw wettigh swaert de moorders straffen moet.
Bewaert uw handen reyn, dat sal een vreedsaem leven,
Dat sal u aen de ziel een staegh vernoegen geven.
Dal sal u dienstigh zijn en stellen buyten schult,
Als ghy des Heeren volck als Koning rechten sult.
't Is vry een groote saeck, en over-al gepresen,
Met onschult voor den Heer een Vorst te mogen wesen,
En noyt door onverstant, of fellen overmoet,
Te hebben uyt-gestort het edel menschen bloet.
't Is ja des Heeren werck, dat ick hier ben gekomen,
Op dat het ongeval wegh mochte zijn genomen,
En dat ghy niet en soudt (al is de mis-slagh groot)
Ons storten over-hoop, en geven aen de doot.
Ghy, die wel eer den Reus hebt konnen overwinnen,
Verwint te deser uur uw omgeroerde sinnen:
En die den vyant slaet, dat hy te rugge vliedt,
En wijckt, ô machtig Prins, voor uwe tochten niet.
| |
| |
Ick heb een klein geschenck uw knechten aen te bieden,
Laet dat tot voetsel zijn van dese jonge lieden.
Ick weet het is geringh; maer efter, groote Vorst,
Het koomt uyt ware gunst, en uyt een reyne borst.
Ontfangt'et ons te gunst, soo wil God uwe saken,
Uw Rijck, uws Vaders huys in all's bestendigh maken.
Ick weet, 't en is geen roof waer op ghy Koning loert;
Het is des Heeren krijgh dien ghy van herten voert.
Laet stropers uyt het wout, laet onbeschofte boeven,
Met rooven, met gewelt het gansche lant bedroeven;
Ghy, hooger van bedrijf en beter van gemoet,
En streckt geen handen uyt tot ander lieden goet.
En schoon daer eenigh mensch is tegen u verbolgen,
Die met een vinnigh hert u, Koning, sal vervolgen,
Uw ziele niet te min, die sal in Godes handt
Gansch vast versegelt staen, ten goede van het landt;
Maer die u tegen zijn, en snoode rancken drijven,
En sullen voor den Heer niet staende konnen blijven.
Hy, die haer slim bedrogh en lagen onderwint,
Sal wat u deeren kan verstroyen in den wint.
Maer als des vyants macht sal eenmael zijn gebroken,
Sal God ten vollen doen wat door hem is gesproken;
En als dan uwen Throon sal vast en seker staen,
En dan uw hoogen naem sal tot den Hemel gaen,
Dan sal uw stil gemoet niet angstigh liggen wroegen,
Vermits te deser tijt uw knechten iemant sloegen,
Of dat hier eenigh mensch is in het landt verkort,
Of dat'er eenigh bloet uyt moet-wil is verstort.
Ick weet, ghy sult den Heer hier over namaels prijsen,
En met een vrolick hert hem danck en eer bewijsen.
Ick weet, dat ghy met ernst, door lust en heyl vervult,
Mijns, uw geringe maeght, oock dan gedencken sult’.-
Met dat Abigil sweegh, gingh David overleggen,
Wat op haer soet gespreck tot antwoort is te seggen:
‘Lof Gode (seyt de Vorst) die in der hooghten sweeft,
En u te deser stont tot my gesonden heeft.
Gesegent zy het woort door uwen mont gesproken,
Dat juist te rechter uur mijn opset heeft gebroken;
Gesegent zijt ghy selfs, die heden hebt belet
Dat ick, door menschen bloet, my niet en heb besmet.
Daer is geen twijffel aen, waert ghy niet aen-gekomen,
Soo had ick uwen Man het leven af-genomen,
Ick hadde door het swaert gedoot, op eenen dagh,
Al wat in uw gesin een man gelijcken magh.
Maer siet, om uwent wil, om uwe wijse reden,
Soo wil ick desen hoop te rugge laten treden.
Ick wil noch boven dien ontsangen uw geschenck,
Vermits ick over u geen onheyl meer en denck.
Ghy, keert dan wederom, en hebt geruste sinnen.
Ghy kondt oock sonder swaert een leger overwinnen.
Siet, wat een soete tong en haer beleeft geklagh,
Siet, wat een wijse vrou oock op een heir vermagh’.
Als David dus besloot, een deel van sijne gasten,
Die nu als metter hant in Nabals have tasten,
En zijn in haren geest ten besten niet gesint,
Vermits de jonge vrou by hem genade vint.
Gewis, soo haren raet maer hadde mogen gelden,
Daer hadde bloet gevloeyt op al de naeste velden,
Daer was maer stofs te veel (soo wert het stuck gevat)
Te geven tot een buyt, wat Nabal oyt besat.
En hadden sy geweest beleyders deser saken,
Sy wouden onder een aldus haer deelingh maken:
Dat voor hen Nabals goet, en dat de jonge vrou,
Tot lust en tijt-verdrijf, aen David wesen sou.
De Vorst noch even-wel geboot de rappe benden,
Te keeren van den tocht en naer het heir te wenden.
Hier deylt hy aen het volck al wat Abigil gaf,
Doch nam'er (haer ter eer) voor hem een weynigh af.
Daer schickt sich al het heir ontrent de dichte boomen,
En in het groen gewas, en aen de koele stroomen;
De tafel is het velt, en stoelen 't jeughdigh gras,
En niet een mensch en scheyt voor dat het avont was.
Abigil, onder dies in haer bedrijf gekomen,
Die vint het gansch gesin met blijtschap in-genomen,
Bevint door al het huys gelijck een Konings feest,
Een yder is verheught; maer Nabal aldermeest.
Die hadde sonder maet en boven meugh gedroncken,
Soo dat sijn grillig breyn ten vollen is beschoncken:
Ey siet, wat desen man en menigh mensch gebeurt,
Hy swom in enckel vreught, wanneer hem dient getreurt.
Abigil sagh het aen al wat de gasten deden,
En hoese gaen te werck, en in de bouten sneden;
En hoe het maeghden-rot een harders deuntjen songh,
En in het groene sat of aen der heyden sprongh;
En hoe dat Nabal woelt, en yder dede drincken,
En stracks al wederom een vollen becker schincken.
Maer sy, terwijl hy brast, en seyt hem niet een woort,
Wat David had bestaen, en hoe hy was gestoort.
Doch als hem naderhant en aen sijn rauwe knapen,
De broeken zijn verteert, de dampen uytgeslapen,
Soo tijt het wijf te werck en seyt, met heussen mont,
Dat hem geweten dient, en haer te seggen stont:
‘Het is genoegh bekent, hoe Davids rappe benden
Ons vee geen hinder doen, ons kudde niet en schenden,
Maer datse vreedsaem zijn, en dat'er niet een beest
Voor dieste, voor gewelt, of ander hinder vreest.
Noch weet ghy, waerde vrient, hoe David al te voren
Is uyt des Heeren naem als hooghste macht gekoren;
En dat hy metter tijt, nae menigh ongeval,
Eens Rechter in het landt, ja Koning wesen sal.
En ghy noch even-wel, wanneer sijn boden quamen,
En met een heus gelaet tot ons haer toevlucht namen,
Hebt sijn manhaftigh volck gansch qualick af-gerecht,
En David uyt-gemaeckt gelijck een boosen knecht.
| |
| |
Hoe! was 't niet best geweest (nadien uw dienaers saten,
En met een vollen mont van onse kudden aten)
Te senden eenigh deel aen een soo trouwen vrient,
Die al het gansche landt en ons ten goede dient?
't Is ja een nutte kunst, voor die by menschen leven,
Te schenken als het dient en wegh te konnen geven:
Want die te rechter tijt sijn hant ontsluyten kan,
Dat is een wel-gewilt, een wijs en geestigh man.
Ghy weet'et even selfs, dat uwe rauwe zeden
By niemant van het volck en konnen zijn geleden;
En dat uw grilligh hooft in vollen brant ontsteeckt,
Soo haest als eenigh mensch u niet te pas en spreeckt.
Ick hebbe menighmael, oock met gestorte tranen,
U tot een soeter aert bevlijtight aen te manen;
Maer wat ick oyt begon, ghy houdt uw wrangen aert,
En blijft juyst even soo, als ghy te voren waert.
Is 't niet een oude les, dat heus en wel te spreken
Kan twist en ongemack, en quade slagen breken;
En dat in tegendeel een fel en vinnigh woort,
Oock sachte lieden selfs en stille sinnen stoort?
Ick heb het metter daet en op gewisse gronden,
Ick heb het even selfs ten vollen ondervonden;
Ick heb het bey gelijck gesien op eenen dagh:
En wat een vinnigh woort èn soete tael vermagh.
Mijn hert dat schrickt'er af, wanneer ick gae bedencken,
Hoe dat het leger quam om al het huys te krencken,
Om ons en gansch het dorp te brengen in den noot,
En u voor alle dingh te geven aen de doot;
't En ware Godes hant, tot ons behout genegen,
Het quaet had af-gekeert door onverdienden zegen;
Gewis het gansch gesin, dat lage nu vermoort,
En ghy in stof gedruckt en in uw bloet gesmoort.
Want als ghy vinnig spraeckt tot Davids trouwe knechten,
En dat sy haren Heer des gingen onder-rechten;
Doen wert sijn geest verruckt, soo dat de goede Vorst
Na wraeck, en ons bederf, met al de sinnen dorst.
Hy liet van stonden aen den fellen horen blasen,
En deed' het gansche rot van spijt en wrevel rasen,
En daer quam flucks het heir met rasse schreden aen,
Met opset ons gesin, en u voor al, te slaen.
Ick, hier van onderrecht, ben, na mijn kranck vermogen,
Tot David af-gereyst en tegen hem getogen,
En God heeft mijn gesmeeck gegeven dese kracht,
Dat hy is van den spijt tot beter sin gebracht.
Wel, geeft den Heere danck en vry met volle leden,
Dat u des levens-draet niet af en is gesneden;
En, wat ick bidden magh, betracht een beter aert,
En wort een wijser man, als ghy te voren waert.
Men leert uyt ongeval, uyt druck en harde slagen,
Hoe dat men leven moet en sich behoort te dragen.
Doet hier dan voordeel meê: want die uyt droefheyt leert,
Die vint sijn ongeluck in blijtschap omgekeert’.
Als Nabal 't stuck door-sagh gelijck het was gelegen,
Soo is een kouden schrick hem op het hert gezegen,
't Schijnt dat het levens-vocht hem in de borst vervriest,
Soo dat hy neder zijght, en alle kracht verliest.
Siet daer een mensch, vervremt van alle goede zeden:
Hy danckt de vrouwe niet voor haer besette reden,
Noch voor haer wijs beleyt, noch voor haer kloeke daet,
Soo dat haer soet bedrijf als roock daer henen gaet;
En, dat het slimste was, geen stem en wert verheven,
Om voor des Heeren gunst een danckbaer hert te geven.
Noch min stelt Nabal vast, dat hy na desen tijt
Sal toomen sijn gemoet en hoeden voor den spijt;
Dat hy sal wijser zijn, en sachter leeren spreken,
Dat hy sal beter doen, en weeren sijn gebreken.
Dit had hem wel betaemt; maer neen, ô leyder, neen!
Sijn hert is als een block, sijn geest een harden steen.
En eer de tiende son quam aen den Hemel schijnen,
Soo sagh men als een roock sijn bange ziel verdwijnen:
God sloegh hem dat hy stierf. Siet hier, ô vrienden, siet!
Dit heeft de werelt in, de vreughde baert verdriet.
Stracks ging'et door het landt, dat Nabal was gestorven,
En dat de jonge vrou haer vryheyt had verworven;
Dit riep de snelle Faem, als met een vollen mont,
En Kenas hoord'et eerst, daer hy op schilt-wacht stont.
Hy was een hups gesel en hadde, lange dagen,
Met David ongemack en enckel leet gedragen;
Hy stont doen op den wegh een weynigh uit het heir,
Hy lett' op sijn beroep, en past op sijn geweir.
Hy wandelt aen den bergh en gingh een deuntjen singen,
Ten eynde dat de slaep hem niet en sou bespringen.
Al is het landt in roer, hy voed' een stillen geest;
Het blijckt uyt sijn gesangh, dat hy den Heere vreest:
Gesang voor een krijghsman op schildwacht staende.
Voys . Jamais une si belle Dame, etc.
O ghy, die noyt gewoon te slapen,
Noch echter stage rust geniet,
Weest, Heer, een Harder uwer Schapen,
En op uw knechten neder siet.
Ten zy ghy ons uw gunste biedt.
Wilt u tot onsen Leger wenden,
Waer dat hy sich ter neder stelt;
En houdt de wacht voor onse benden,
Wanneer wy trecken in het velt.
Noch door verraet, noch door gewelt.
| |
| |
Ghy kent des weerelts groote wercken,
Als Schepsels van uw eygen hant.
Ghy kont oock in der haest bemercken
De gronden van het gansche landt.
En, Heer, wy zijn in goeden stant.
Ons swaert en kan ons niet beschermen,
Daer in bestont noyt onse kracht.
Ghy wilt maer onser, Heer, erbermen,
En houdt voor ons gestage wacht;
Al wat'er hindert in der nacht.
Laet noyt den slaep mijn oogh bekruypen,
Terwijl ick hier dus eensaem sta;
En laet noyt vyandt komen sluypen,
Dat hy my in het duyster sla;
Dat ick verkeerde wegen ga.
Maer 't wijl ick hier ben om te wachten,
En dat ick vlijt noch moeyte spaer,
Bestiert, ô Heere! mijn gedachten,
Dat ick mijn eygen ziel bewaer.
En hoedt mijn geest voor hels gevaer.
Terwijl de krijgsman songh, begon de son te rijsen,
Om al wat duyster is de menschen aen te wijsen;
En siet, een harders knecht, die na sijn kudde gingh,
Die sprack de lansert aen, en seyt hem alle dingh;
En seyt hem boven-al, hoe Nabal is getreden
Den wegh van alle vlees, en, van de doot bestreden,
Den lesten adem gaf; en dat sijn jonge vrou
Is, sonder eenigh kint, gelaten in den rou.
Juyst op dien eygen dagh was David op-geresen,
Om vroegh op sijn bejagh en in het velt te wesen:
Hy stont alreê begort met sijn manhaftigh swaert,
En sagh voor hem getoomt een fris en moedigh paert.
Maer siet, in desen stant is Kenas aen-gekomen,
En scheen aen sijn gelaet met blijtschap in-genomen;
Hy buygt hem voor den helt, hy biedt hem goeden dagh,
En stort hem in de borst, dat op sijn herte lagh:
‘Geluck, ô machtigh Vorst! uw leet is nu gewroken,
Uw schaemte wegh gedaen, ons smaetheit afgebroken;
Siet, Nabal is gereyst na 't onder-aertsche dal,
Soo dat hy nimmermeer ons weder hoonen sal.
Het was hem aengedient wat ghy had voor-genomen,
En daer uyt is een schrick hem vaerdigh over-komen;
Een schrick vol diepen angst, soo dat hy neder viel,
En is te deser stont een lichaem sonder ziel’.
Soo haest de Vorst het woort quam in sijn oore zijgen,
Soo voelt hy sijnen geest tot in den Hemel stijgen:
‘Lof, zeyd' hy, zy den Heer, die mijnen wegh bewaert,
En even wrake doet aen Nabals harden aert’.
Dien eygen oogenblick voelt hy sijn jonge sinnen,
Door seker diep gepeys, in stilheyt overwinnen.
Hy sagh Abigail en haren rooden mont,
Als of de jonge vrou hem voor het ooge stont;
Hy dacht aen haer gelaet, aen haer bevalligh spreken,
En hoe haer soeten mont sijn gramschap wist te breken,
En hoe sy rechten kon, door heus en wijs beleyt,
Al wat door onverstant by Nabal is geseyt.
Hy voelt in dit gepeys sijn gansche ziel bewegen,
En al sijn innigh mergh, dat wort tot haer genegen.
En, waerom langh verhael? Hy maeckt een kort besluyt,
En stiert dien eygen dagh een deel gesanten uyt;
Die gaen tot Maon op, die gaen Abigil groeten,
En met een blijde tael haer droeven staet versoeten;
En Sem, aen wien de Vorst den last had op-geleyt,
Die boogh hem voor de vrou, en heeft'er dit geseyt:
‘Uw wijsheit, schoone bloem, heeft onsen Prins bewogen,
Dat hy sijn hoogen geest tot uwaerts heeft gebogen,
Soo dat sijn innigh hert u waere liefde draeght;
Dies naeckt u groot geluck, indien het u behaeght.
Wy hebben vollen last u dit te komen seggen;
Ghy, wilt het deftigh stuck na reden overleggen:
Een Prins die biet u aen sijn onverbroken trou,
Indien het u bevalt, ghy wert sijn echte vrou.
Hy, die uw gunst versoeckt, is tot de kroon geboren,
Is tot een Vorst gesalft en tot het Rijck gekoren;
Soo ghy hem gunnen wilt uw trouw en rechter-hant,
Ghy zijt van heden aen Princesse van het lant.
Denckt waer ghy voortijts waert, en waer ghy staet te komen,
Indien maer dese kans door u wert waer-genomen.
Weet, dat u dit geval tot hooger staet verheft,
Soo verr' Jerusalem uw Maon overtreft.
Ghy, die te voren staet te midden in de schapen,
Sult woonen in het hof en by een Koning slapen,
Sult harderinne zijn van Jacobs hoogen stam,
En van des Heeren volck, het zaet van Abraham.
U sal geen nortse kop, geen wint-geck meer ontstellen,
U sal geen grilligh hoost de teere sinnen quellen;
Een wijs, een deftigh Vorst, een spiegel van de deught,
Die sal een trooster zijn, een leyder uwer jeught.
Bedenckt, hoe veelder zijn, oock van de grootste vrouwen,
Die wenschen van den Heer, aldus te mogen trouwen,
Maer soo een hoogh geluck en is voor yder niet.
Ghy, daerom, neemt'et aen, dat u de Koning biet’.
| |
| |
Abigil, op het woort, die liet haer neder zijgen,
En scheen een diep gepeys op dit versoeck te krijgen:
Sy weet wie David is, al lijdt hy tegenspoet,
En stelt het voor gewis wat hem geworden moet.
Sy weet dat alle daegh geen goede stonden komen,
En dat een schoone kans dient waer te zijn genomen.
Sy weet noch boven al, dat God is metten man,
En datse met den Vorst niet qualick wesen kan.
Sy spreeckt dan in haer selfs: God geve sijnen zegen,
Ick vinde mijn gemoet tot desen Helt genegen;
Ick sie hoe dit geluck my van den Hemel daelt,
En dat op dese kans niet langh en dient gedraelt.
Het is des Heeren werck, dat soo een machtigh Koning
Sijn oog heeft laten gaen op mijn geringe woning,
Dat David over my sijn edel herte streckt;
Wel aen, ick neem den gangh daer my den Hemel treckt.
Sy keert haer tot het rot van David uyt-gesonden,
Sy spreeckt de mannen aen daer sy te samen stonden:
‘Ick ben, manhaftigh volck, voor uwen Vorst bereyt,
Waer dat hy trecken sal, of waer hy my geleyt:
Ick wil op sijn bevel, op sijne diensten passen,
En aen sijn knechten selfs haer moede voeten wassen;
Ick wil hem eygen zijn in vreught en swaren rou,
En, met een woort geseyt, ick ben sijn echte vrou.’
Terstont, na dit gespreck, de Bruyt gaet haer bereyden,
En kiest vijf maeghden uyt, en doet haer soo geleyden.
Sy tijt tot David in, soo vaerdigh alsse kan,
En hy onthaelt de vrou gelijck een echte man.
|
|
Auteursrechtvrij