Alle de werken. Deel 2
(1862)–Jacob Cats–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
Houwelick van state, door wapenen te wege gebracht, tusschen Atniel en Ascha, dochter van Kaleb. Jos XV. 16.KALEB SPRACK: WIE KIRIAT-SEPHIR WINT, DIEN WIL ICK MIJN DOCHTER ASCHA TEN WIJVE GEVEN. DOEN WONSE ATNIËL, DE SONE KENAS, EN HY GAF HEM SIJN DOCHTER ASCHA TEN WIJVEGa naar voetnoot1). Ten tijd' het machtig heyr, van Jacob her-gekomen,
Nu had een groot getal van steden ingenomen,
Oock vlecken uytgeroeyt, en sloten afgebrant,
Soo dat het nu besat het lang beloofde lant,
Doen liet de sone Nun, nu leyder van de scharen,
Met uyt-roep door het heyr, aen yder openbaren,
Hoe dat men hier een bergh, en daer een lustigh dal,
Of elders, door het lot, de sloten deelen sal.
Hier op trad Kaleb toe, en, op besette reden
Van dat hy had gedaen en voor den Staet geleden,
Kreeg Hebron tot sijn erf, vermits sijn vrome ziel
Op God geduerigh stont en noyt in twijfel viel.
Doch, wat oyt Israël voor desen had begonnen,
Wat naem van Hebron droeg en was toen niet gewonnen;
Maer Kalebs edel stam, en sijn vermaert gesin,
Bekrijgde dese streeck, en nam het lantschap in.
Arbas gelijcke-wel, een stadt met vaste mueren,
Die steunt op haer gewelt, en spot met haer gebueren,
En, mits haer deftig slot en menigh krijgsbaer man,
Stelt sich ten vollen krijg, soo vinnig alsse kan.
Maer Kaleb nu bedaegt, en moede van te strijden,
En moede van het velt geduerig om te rijden,
Hoort staêg van sijn gesin: Rust, oude Vader, rust,
En laet van nu voortaen hen vechten dien het lust;
Laet jong en wacker volck haer rappe leden roeren.
't En past geen grijsen baert soo stagen krijgh te voeren.
Men prees in ouden tijt een vryers spitse lans;
Maer wijsheyt, goet beleyt, on raedt van oude mans.
Hier op stont Kaleb stil, en woeg met rijpe sinnen,
Hoe, buyten sijn gevaer, het lantschap is te winnen.
Hy voedt in sijn gesin een uyt-gelesen Maeght,
Van wien, tot haren lof, het gansche leger waeght.
Sy was een frissche bloem, en in haer soetste jaren,
Van leden recht bequaem om wel te mogen paren.
Sy wert al staeg versocht by menigh lustig quant,
De beste van het volck, de rijckste van het lant.
Sy wert van elck gewilt, èn om haer frissche leden,
En om haer soet gelaet, èn om haer reyne seden,
En om haer vader selfs, èn om haer machtig goet,
Dat hier en over-al een Vrijster achten doet.
Maer echter wert de Vorst geduerigh weder-houwen,
En menigmael belet sijn dochter uyt te trouwen.
Is 't niet een selsaem dingh! der vryers groot getal
Maeckt dat een vader ducht, wien hy verkiesen sal.
Wanneer een machtig volck, of veelderhande menschen,
Den ingang van een plaets met grooten yver wenschen,
De wil, de groote ernst, de lust om in te gaen,
Maeckt, dat meest al het rot moet buyten blyven staen.
Dit eygen ongeval, dat siet men hier geschieden,
Ten aensien van de Maeght en van de jonge lieden.
Want t'wijl dat al de jeught het stuck geweldig drijft,
Soo is 't dat yder een geheelick buyten blijft.
Die keur heeft is beducht, en moet de sinnen scherpen,
Wie dat verkoren dient, en wie men sal verwerpen,
De man is ongerust, en dubt in sijn gemoet,
En wiggelt even-staeg gelijck een weeg-schael doet.
| |
[pagina 31]
| |
Wanneer een Maeght ontseyt de beste van den lande,
Soo wort'et menigmael gerekent groote schande;
Dies rijst'er veel gebelgs en spijt en onlust uyt,
En eyndigt menigmael tot ondienst van de Bruyt.
Dit woeg de wijse man; hy laet de jonge lieden,
Om yder wel te doen, in sijn paleys ontbieden,
En als hy daer de jeught siet voor sijn oogen staen,
Soo spreeckt hy in 't gemeen aldus de vryers aen:
Ghy hebt wel eer gemeent (doch sonder vaste reden)
Dat ick te geener tijt mijn dochter wou besteden;
Maer hoort, manhaftig volck, ick ben nu vast gesint
Te scheyden in der daet van dit mijn weerde kint.
Ghy siet hier dese Maeght, die wil ick over-geven,
Om met een rustig man, haer dagen af te leven;
En ick en wil voor haer geen staet of machtig gelt,
Ick wil een strijtbaer man, een onversaegden helt.
Wie Sepher met gewelt sal konnen overvallen,
En planten even daer sijn vendels op de wallen,
Wie Arbas deftig slot sal leggen op den gront,
En staen in volle macht daer eertijts Enack stont,
Die sal, door mijn behulp, tot staet en eere stijgen,
En sal tot sijnen loon mijn dochter Ascha krijgen;
Die sal, niet met den naem of in een loosen schijn,
Maer in de ware daet mijn lieve swager zijn.
Wie lust, die gae te werck. Dit was terstont geweten,
En door de snelle Faem door al het lant gekreten.
Stracx prijst'er een de daet, soo deftig als hy kan;
Een ander wederom die spreeckt'er leppigh van.
Dus gaet'et in 't gemeen met aller menschen saken;
Wie kan het yder een in all's te passe maken?
Wat hier gansch enge schijnt, wort elders wijt gereckt;
Een yder vogel singt na dat hy is gebeckt.
De lieden, die het stuck met reden over-leggen,
En weten niet als goet van dit beleyt te seggen,
Sy noemen dit een aes, dat jonge sinnen treckt,
En even gaende maeckt, en tot de deught verweckt.
Wie salder niet tersont een kloecke daet beginnen,
Daer prijs en machtig goct, ja vrijsters zijn te winnen?
Gewis, die nu ter tijt geen wapens aen en doet,
En heeft geen Ridders hert, en is geen edel bloet.
Een ander, tot den krijg niet al te seer genegen,
Die brengt'er wederom verscheyde reden tegen,
Hy maeckt een lang verhael van ick en weet niet wat,
Daer hy, uyt enckel nijt, de sake meê beklat:
Wel! Kaleb onse Vorst die heeft'et wel te maken;
Hy waegt alleen de schaer, en wy het gansche laken:
Want soo het wel geluckt, sijn Dochter krijgt een Man,
En soo het qualick valt, wie lijt'er schade van?
Wie? - ghy, onwijse jeught, die uwe rappe leden
Gaet uyt een lossen drift in desen krijg besteden,
Ghy stelt u in gevaer, en waegt uw jeugdig lijf,
En, segt eens, waerom doch? - op hope van een wijf.
Maer denckt, wat sal het zijn indien ghy wort geslagen?
Geen mensch sal immermeer uw malle daet beklagen;
En schoon ghy wont de stadt, noch is'et niet geseyt,
Dat even dan voor u de vrijster is bereyt.
U kan een stompen arm, een hou in 't aensicht deren,
Soo dat de schoone Bruyt u niet en sal begeren.
Of soo in uw bedrijf de Vader iet mishaeght,
Hy sal sijn onschult doen, en leggen 't op de Maeght.
En denckt niet dat het slot is sonder harde slagen,
Of dat de vaste stadt in haest is wech te dragen:
Neen, vrienden, meenje dat, voorwaer ghy zijt verdwaelt;
't Is hier juyst daer men vecht, en diepe wonden haelt.
Al is Ahimai doot, en Talmai over-wonnen,
En Schesmai neêr-gevelt, noch is het maer begonnen;
Daer rest vry menig Slot, en menig hoog kasteel,
En Sepher is voorwaer al vry het hartste deel.
Hier toe en sent de vos geen van sijn eyge knechten,
Hy laet slechts buyten hem sijn dochters schoonheit vechten;
Hy prijst de rijcke stadt, haer stant en vruchtbaer erf,
Maer sent een ander heen, daer hy niet gaen en derf.
De Ridder Atniël, een van de jonge lieden,
Die aen de schoone Maegt haer trouwe quamen bieden,
Ging anders hier te werck, wanneer hy dit verstont,
En sprack in sijn gemoedt, of met een open mont:
Men segge wat men wil, de tijt is nu gekomen,
Die my voor alle ding is noodig waer genomen.
Tsa, breng hier, wie ghy zijt, mijn wapens aen den dagh,
Op dat ick heden selfs het stuck beginnen magh.
Een ander vecht om gelt, of spant de gansche sinnen,
Om staet, om eer, om faem voor hem te mogen winnen;
Ick sal den krijg bestaen om u, ô weerde Maeght, -
Of nu, of nimmermeer, soo dient het stuck gewaeght.
Wat sal my tegenstaen? hier moeten hooge wallen
Of wijcken als ick koom, of plat ter aerden vallen.
Ick heb tot heden toe gevochten voor 't gemeen;
Maer dit manhaftig werck, dat is voor my alleen.
Laet moppen sonder hert, laet bloode pimpel-meesen
Den vyant sijn gewelt en harde slagen vreesen,
'k En pas op geenen reus, al is hy bijster groot;
Ick ben bereyt te gaen te midden in de doot.
Met bloet wort eer gekocht. Ick sal de kanse wagen,
Ick sal verwinner zijn, of neder zijn geslagen.
En, lieve, waerom niet? win ick maer eenen slagh,
Ick hebbe by gevolgh al wat ick wenschen magh.
Dit seyt de jongeling, en laet de spotters rasen,
En doet van stonden aen den fellen horen blasen:
Hy maent sijn Vaders huys en alle vrienden aen,
Om in dit deftigh werck by hem te willen staen.
Hy vint een gragen hoop, van ruyters, schutters, knechten,
Hy vint sijn eygen hert genegen om te vechten;
En sonder lang verblijf soo treckt de Ridder op,
Den sluyer om het lijf, de pluymen op den kop.
| |
[pagina 32]
| |
Maer eer hy wil van huys en uyt den leger scheyden,
Gaet hy sijn wacker heir voor Kalebs deur geleyden.
Daer springt by van het paert, en t'wijl het leger stont,
Ontsluyt hy voor de Maeght aldus sijn heuschen mont:
O, bloem van alle jeught en peerel van de Maegden,
Die aen een edel hert voor desen oyt behaegden!
Siet hier een moedigh heyr voor uwe deure staen,
Ten krijge toe-gerust, en veerdigh om te slaen.
Ick sal haer leyder zijn, en geensins achter blijven;
Maer met dit eygen lijf de dichtste rotsen klijven.
En is'er noch een reus te vinden in het lant,
Dien sal ick d'oorlogh doen, en dat met eyger hant.
Nu bidd' ick maer alleen, mijns hertsens soet verlangen,
Laet my eens dese spies van uwe hant ontfangen.
Set my eens op den helm, die hier mijn schilt-knecht draeght,
Soo word' ick beden self uw Ridder, waerde Maeght.
En soo het u belieft een kusjen my te jonnen,
My dunckt, van nu af aen het slot dat is gewonnen:
Maer soo u dat mishaegt, of acht het al te vroegh;
Siet my eens gunstigh aen, en 't is my noch genoegh.
De Maeght die kreeg een blos en laet haer oogen dalen,
Die hem noch des te meer tot in het herte stralen,
En roeren hem de ziel; maer Kaleb daer ontrent,
Die heeft den jongen helt met woorden af-gewent:
 Hoe, seyt hy, lieve vrient! wie geeft'er loon te voren?
Ghy haest u wat te seer, uw recht is niet geboren.
Ey, laet voor dese mael de Maeght in haer geheel,
Tot God de daet besluyt, en wijst haer echte deel.
Vermijt u, zijdy wijs, uw vrienden op te houwen,
En laet haer moedig hert met dralen niet verkouwen.
De tijt, die maent u selfs dat ghy te velde gaet;
Dit is een dagh van doen en niet van lossen praet.
Het edel hart, getergt door so een schamper spreken,
Gevoelt 'k en weet niet wat in sijn gemoet ontsteken,
Gevoelt een heeten brant, gevoelt een hevig bloet,
Dat hem, met stillen mont, een velt-slag wenschen doet;
Hy nam de Juffers hant, hy kust haer teêre vingers,
Hy noemtse sijn vermaeck, sijn spoor, en hertedwingers,
En 't vyer dat hem ontsteeckt; en, naer een derde kus,
Soo berst hy vorder uyt, en sprack ten lesten dus:
Of heden, op den dag, sal ick met eere sterven,
Of heden sal ick troost en uwe gunst verwerven.
Ick seg 'et ander-mael: òf heden zijdy mijn,
Of heden ben ick doot en buyten alle pijn.
En daer op treckt hy voort. Maer Ascha stont verslagen:
Sy kent haer vaders sin, sy mag geen liefde dragen;
Noch seytse binnens monts: ô perel van de jeught!
Ick wensche nevens u dat ghy verwinnen meught.
't En leed' als geenen tijt Elbasmagh had vernomen,
Hoe dat een moedig helt te velde was gekomen;
En dat sijn vaste stadt sou werden aengetast,
En dat een schoone maeght is aen den handel vast.
| |
[pagina 33]
| |
Maer dat verschrickt hem niet. Hy roept sijn naeste raden,
Hy roept met vollen mont: geen mensch en zy beladen;
Ey, set geen malle vrees', maer houdt een goeden moet,
't Is maer een jonge wulp die ons den oorlog doet;
't Is maer een jonge laf, een popje voor de vrouwen,
Die niet en heeft geleert als Juffers t'onderhouwen,
Die niet met al en weet, als hoe men vrijsters mint,
Niet hoe men eenig slot of vaste Steden wint.
Ick weet een goede greep, om hem en sijne gasten
Te treffen daer het dient, en op haer seer te tasten;
Ghy die met sweerden hout, of schiet een harden schicht,
Besteet uw slag alleen ontrent haer aengesicht,
Ontrent haer weecke neus, en ongebaerde monden,
Dat zijn voor desen hoop voor al de beste wonden:
Want soe dit maer een reys de nieuwe velt-heer siet,
'k En wil geen Koning zijn, indien hy niet en vliet.
Wie is die niet en weet, dat soo gewisse slagen
Hem sullen metter daet de Vrijster doen mishagen?
Wel houdt dan desen voet ontrent dien jongen hoop;
Sy sullen voor gewis gaen tyen op den loop.
Al die op desen tijt ontrent den Koning stonden,
Verhieven sijn verstant, en presen dese vonden.
De Vorst, die wort bedanckt voor sijn bedachten raet,
En dit wert even doen verkondigt over straet:
Wie aen den Atniel sal houwen in de wangen,
Soo dat men hem de tong siet in de wonden hangen,
Die sal, tot sijnen loon, ontsangen voor de daet
Een krans van enckel gout, hem tot een hals-cieraet.
Maer wie met sijnen kop sal konnen weder keeren,
Dien sal de groote Vorst een streecke lants vereeren,
En noch een deftig Slot, omcingelt met een wal,
Soo dat hy licht een wijf voor hem bekomen sal.
Noch vorder wort belast aen al de rauwe knechten,
Hoe dat men met bescheyt den vyant sal bevechten,
En dat geen ander lit aen iemant dient gewont,
Als slechts een weecke neus, of wel een teere mont.
Dit houdt des Konings Raet voor wonder nutte saken,
En straks gaet al het volck haer wapens vaerdig maken.
Men roept'et over al, men houdt'et voor gewis,
Dat Jacobs gansche jeught alreê geslagen is.
Als nu de Ridder koomt te midden op den velde,
Eer hy sich vorder geeft, of om te vechten stelde,
Soo doet hy voor een tijt het gansche leger staen,
En roept op dese wijs den God Hemels aen:
Bestierder van den krijg, en Heerscher aller volcken,
Die legers henen drijft gelijck als losse wolcken,
Die met een kleyn getal, en door een swacken hoop,
Doet menig duysent man verdwijnen in de loop;
Ghy hebt dit vruchtbaer lant aen onsen staet gegeven,
Ghy hebt'er menig volck met krachten uyt-gedreven,
En dat uw gunstig woort niet al en is vervult,
En is niet uw, ô Heer! maer onser sonden schult.
Wy komen nu ter tijt met ootmoet aengetreden,
O, neygt te deser uur het oor aen ons gebeden!
Ons steunsel in den strijt en is geen moedig paert,
Geen lans, geen snelle pijl, geen spies, of vinnig swaert;
Ghy zijt ons heyl alleen. Leert onse vuysten krijgen,
En doet dit moedig volck voor ons ter aerden sijgen.
Verstroytse door het velt gelijck als nietig kaf,
En stort haer poorten om, en ruckt haer grendels af.
Dan sal zich Israël in uwe gunst verblijden,
En met een danckbaer hert uw grooten naem belijden,
En melden uwen lof, en singen t'uwer eer;
Want als men steden wint, 't is uwen segen, Heer! -
't Gebedt is nau gedaen, men siet den vyant komen;
Die hadde voor den dagh de wegen in-genomen,
Die had een hoogen berg aen alle kant beset,
Waer door dat aen de stadt den toe-gang wert belet.
Dit was het dat den Helt ten eersten wat verstelde;
Dies hielt hy achter-raet te midden opten velde.
Maer eene van het volck, die al het landtschap kent,
Die heeft de bleecke vrees met reden afgewent.
Hy seyt een enge padt, beset met dore-hagen,
By hem te zijn ontdeckt, wanneer hy plagh te jagen,
Een padt die niemant kent, een rechten hasen-padt,
En die een uyt-gang heeft tot onder aen de stadt.
De Ridder let'er op, en sent bequame lieden,
Ten eynde sy den berg tot aen de stadt bespieden.
De rappe mannen gaen, en vinden haren wensch,
Dat is een open weg, en niet een eenigh mensch,
De poorten slecht bewaert, geen ruyters aen de straten.
Het blijckt dat al het volck sich op het heir verlaten,
Het heir dat opten berg de wegen had beset,
Soo dat'er niet een mensch op desen streeck en let.
De Vorst doet onder dies de steyle rots genaken,
En laet een groot gewoel ontrent den vyant maken.
Hy gaet hier wonder fel en uytter-maten rou,
Als of hy met gewelt een door-gang maken wou.
Maer stracks so kiest hy uyt vier hondert rappe gasten,
Die op een rijcken buyt, niet op haer leden pasten;
Tot dese seyt hy selfs: Ick wil uw leyts-man zijn,
Of midden in de vreught, of midden in de pijn.
Hy geeft noch vorder last, tot onder aen de bergen
Den vyant even-staeg met alle vlijt te tergen.
Hy stelt tot dit beslag Bildad sijn ouden vrient,
En seyt hem vorder aen wat onder-nomen dient.
Hier mede treet hy voort, en laet hem van der heyden
Tot op den hoogen berg, tot aen de stadt geleyden.
Daer houdt hy sich bedeckt, en hiet de mannen staen,
Tot dat hy naerder weet wat dienstig is gedaen.
Hy sent'er twintig uyt, gekleet als slechte boeren.
Die geeft hy vorder last den aenslag uyt te voeren.
Sy raken in de poort, en, eer het iemant dacht,
Zijn boven op den burg, en meester van de wacht.
| |
[pagina 34]
| |
Daer op komt Atniël in haesten aen-gevallen,
En treckt met al het volck te midden op de wallen.
Hy plant van stonden aen sijn vendels op de poort,
En doet den horen slaen, en treckt geduerig voort.
Soo haest de quade maer is door de stadt gevlogen,
Soo komt meest al het volck tot op de mart getogen,
En meynt daer met gewelt te stuyten desen slag,
Tot dat het buyten-heir te rugge keeren mag.
Maer hun en wert geen tijt van Atniël gelaten,
Vermits hy sich verspreyt door al de groote straten.
Doch als sijn kleynen hoop soo grooten schare vont,
Die midden op de plaets in volle wapens stont,
Soo was het rot verbaest; maer hy, te meer verbolgen,
Treckt op den vyant aen, onseker wie hem volgen.
Als hem de schoone Maeght maer eens in 't herte koomt,
Geen pijle die hy vreest, geen wapen dat hy schroomt.
Spits-broeders, seyt de Man, hier is'et tijt om vechten,
Hier is de rechte stont ons saken uyt te rechten.
Tsa, treet nu lustig aen, maer houdt u van den buyt,
Of slaet'er met gewelt voor eerst den vyant uyt.
Hier mede geeft hy moet aen sijne rot-gesellen,
Die wat hen tegen is ter aerden neder-vellen:
Soo dat nu Midian den moet geheel verliest,
En, voor een harden strijt, een schendig vluchten kiest.
Waer toe een lang verhael? - de strijt is nau begonnen,
De vyant is gevlucht, het mart-velt in-gewonnen.
De God van Israël, die voor de sijne strijdt,
Geeft heyl door weynig volcks, en al in korten tijdt.
Tsa, wilt u (roept de Vorst) noch dese mael verkloecken,
Wy moeten buyten selfs den vyant gaen besoecken.
Tsa, mackers, noch een keer; God sal de vyant slaen,
Tsa, noch een kleyne stoot, en 't oorlog is gedaen.
De tijding onder dies was in het heir gekomen,
Dat Jacobs dapper volck de stadt had in-genomen,
Dat Atniël alreê de wallen had beset,
En dat sijn vorder-toght in haesten dient belet.
Elbasmagh, die het hoort, seyt dat de boden liegen,
En dat des vyants heir niet machtig is te vliegen;
Maer t'wijl hy staet en swetst, en al het stuck ontkent,
Soo spoet hem Atniël, en vint hem daer ontrent.
Sijn mannen vallen aen gelijck als jonge leeuwen,
Met wonder vremt gebaer en met een moedig schreeuwen.
Een yder vordert weg, en roept al even fel:
Wijck, onbesnede, wijck den Heer en Atniël.
Stracks heeft de bleecke schrick gansch Midian bevangen;
De stoutste van den hoop die krijgen bleeke wangen,
Niet een en heeft'er lust of is'er om begaen,
Om soo een fluckse jeught in 't aengesicht te staen.
Aldumai onder dies, met uyt-gelese gasten,
Die poogt in grooten ernst den Ridder aen te tasten;
Hy toont hem wonder stout, schoon hy van binnen sucht,
Op dat hy noch het volck mocht houden van de vlucht.
Maer Kenas rappe soon die koomt op hem gereden,
En velt een stijve lans, en stoot hem door de leden:
Siet daer een Ridder-streeck, ter eeren van de Bruyt;
De Koning gaf een schreeuw, en blies het leven uyt.
Daer mede valt den moet van al de Philistijnen,
Die als een lichten roock van stonden aen verdwijnen;
Sy sweven al-te-mael als schapen op het velt,
En niet een eenigh mensch die sich ter weere stelt.
Dat over-moedig volck, so hoog gewoon te trotsen,
Verhaest sijn eygen doot in 't springen van de rotsen;
Soo dat'er in het velt geen tegen-stant en blijft.
Hoe licht verstuyft een heir als God den vyant drijft!
Soo haest als Kaleb hoort de bootschap van de segen,
Hy maeckt hem vaerdig op, en komt den Ridder tegen
Te midden op het velt. De nieu-gewonne Bruyt,
Die quam benevens hem getreden voren uyt.
Daer voegt sich by den sleep een rey van jonge maegden,
Die met een geestig liet van al den toght gewaegden,
Die presen Kenas soon met sang en snaren-spel;
Maer loofden boven al den God van Israël.
Soo ras als dese stant is by den helt geweten,
Is hy met eenig volck in haesten op-geseten.
Het gansche leger volgt met al het krijgs-cieraet,
Een yder in 't gelit, en op de rechte maet.
Hier siet men op een rij in lange drachten komen
Het schoonste van den buyt, den vyant af-genomen,
Gout, perels, diamant, juweelen, oude schat,
En menig kunstig werck, en menig aerdig vat;
Voor al des Konings helm, sijn schilden, spiessen, swaerden,
Sijn kroon en gulden staf, sijn uytgelese paerden,
Sijn Princelick karos, sijn dochters boven dien,
In desen tocht alleen voor slaven aengesien.
Een gifte voor de Bruyt, om haer tot kamer-maegden
Te dienen na den eysch, soo die haer slechts behaegden.
Siet, dus treckt Atniël, tot Kaleb hem ontmoet,
Die eerst met bly gelaet den over-winner groet:
Zijt welkom, edel Helt, die, met uw vrome leden,
Hebt voor den ganschen Staet en uwen God gestreden,
Hebt door uw kloecken arm gewonnen dese maeght,
Die u van heden af de Vader over-draeght.
Koom hier, ontfangt uw loon, die God u heeft gegeven,
Mits ghy door kloeck beleyt den vyant hebt verdreven.
Sy is uw eygen goet, uyt kracht van ons verbont;
Ontfangtse, waerde vrient, sy is u wel gejont.
Dit seyt hy, en met een soo koomt hy toe getreden,
En voegt hem na den Helt, en tot sijn vrome leden.
Hy leyt sijn dochter met, en neemt haer rechterhant,
En seyt noch andermael: Siedaer mijn eenig pant;
Siedaer mijn dierste schat, voor u alleen geboren,
Die zy van heden af uw lief en uyt-verkoren.
Siedaer, benevens haer, mijn toe-genegen hert,
Dat even met de maeght aen u geschoncken wert.
| |
[pagina 35]
| |
 De Ridder, in den geest van blijschap over-goten,
Een blijschap dien hy noyt voor desen had genoten,
Ontfangt de jonge Maegt, en, naer een heuschen soen,
Bestaet hy voor het volck sijn woort aldus te doen:
Ick danck u, machtig God! die Jacobs groote scharen
Uw gunst soo menigmael hebt willen openbaren;
Die met een hoog beleyt en wonderbare macht,
In dit soo rijcken Landt ons Vaders hebt gebracht.
Ick dank u, groote God! met al mijn gansche krachten,
Met lijf, gemoet en ziel, met woorden, met gedachten,
Ick danck u, groote God! dat ghy, in dit gevecht,
Hebt met een volle gunst gesegent uwen knecht.
Ick danck u boven al van uwen milden segen,
Dat my dit waerde pant ten lesten is verkregen,
Dat my nu dese maeght, dit wonder schoon juweel,
Is voor mijn eygen lot en voor mijn echte deel.
Geeft, dat wy nu ter tijt, met onderling vernoegen,
Ons handen over een, ons herten mogen voegen.
Vergunt ons, t'uwen lof, vergunt ons vruchtbaer zaet,
Ter eeren uwes volcks, en voordeel van den Staet.
Ick danck u, moedig Vorst! die God hebt voorgesproken,
Toen aen het gansche volck de moet was af-gebroken,
Aen wien op desen gront is Hebron toe-geseyt,
Aen wien, tot sijnen loon, is Sepher toe-geleyt.
Ick danck u, deftig man, en waerde vrient des Heeren!
Van uw gestreckte gunst, en van soo grooter eeren:
Ick danck u noch eenmael, ick danck u menigfout,
Dat ghy uw beste pant op heden my betrout.
Ick danck u, schoone Maeght, ô blom van onse tijden,
Dat ghy oock heden selfs mijn herte koomt verblijden,
Dat ghy oock hier verschijnt, en wel te vreden zijt,
Tot mijn vermaeck alleen te leven uwen tijt,
Te geven uwe jeught, en uwe teere jaren,
Voor mijn gebruyck alleen, voortaen te willen sparen.
Ick danck u, schoone Maeght, ô lang-gewenste bruyt!
Die al mijns hertsens lust in u alleen besluyt.
Ick sal, wat my belangt, ick sal mijn leven-dagen,
Ick sal van nu voortaen u reyne liefde dragen,
Ick sal u eygen zijn in vreught en tegenspoet,
En noyt sal ander' min verrucken mijn gemoet.
Noyt sal'er ander wijf mijn vaste sinnen buygen,
Des neem ick al het volck ons heden tot getuygen,
En uwen Vader selfs, en onsen grooten God:
Ghy zijt van heden aen mijn deel, mijn echte lot.
En, om met eenig pant mijn woorden vast te maken,
Gelijck men veeltijts doet in diergelijcke saken,
Siet hier tot uw gebruyck, siet hier een groote schat,
Siet hier tot uwen dienst de sleutels van de stadt;
Die hoort u eygen toe, met al haer groote palen,
Daer in een wacker oog ten vollen sou verdwalen.
Dat sal de trouw-ring zijn, die ick u heden geef,
Dat sal uw trouw-ring zijn, oock als ick niet en leef.
De Maeght in dit gewoel en kan niet over-leggen
Wat dat'er is te doen, of watse dient te seggen;
| |
[pagina 36]
| |
Sy voelt in haer gemoet de schaemte van de jeught,
En efter seytse wat, verwonnen van de vreught:
Ons huys is overstort, door veelderhande wegen,
Met Godes rijcke gunst en alderhande segen:
Maer dat ick meest verhef, en voor het hoogste weeg,
Is, dat ick tot mijn deel u, edel Ridder! kreeg;
U, puyckje van de jeught! 'k en wil u niet gelijcken
By gout of grooten schat, ja gansche Koninckrijcken;
Ghy zijt al dat alleen, ghy zijt, in mijn gemoet,
Naest God mijn eenig heyl, mijn alderhoogste goet.
Wel, koomt dan, edel Helt! ghy, kloeckste van de mannen,
Die met een stijven arm de stale bogen spannen,
Besit mijn innig hert, besit mijn jeugdig lijf;
Ick ben van deser uur uw lief, uw echte wijf.
Met dat de Juffer swijgt, so komen duysent menschen,
Die aen de jonge Maeght geluck en segen wenschen,
En brengen uyt het heir, en leggen voor de Bruyt
Het beste van den roof, het puickje van den buyt:
Tapijten, naelde-werck, hayr-banden, arrem-ringen.
Hals-spangen, gout, korael, en duysent moye dingen,
En koppen voor den dranck, en schotels voor de spijs,
Al konstig uyt-gewrocht en op een vreemde wijs.
En t'wijl de gansche stadt van desen segen melde,
Soo wort'er twee gekroont te midden op den velde:
De Maeght van 't vrouw-geslacht, de Ridder van de mans;
Sy kreeg een roosen-hoet, en hy een lauwer-krans.
|
|