|
| |
| |
| |
| |
Al wie maer selden kemt sijn haer, die wort'er groote pijn gewaer.
Qui se peigne peu souvent, a bien de peine en se peignant.
Het Vrou-mensch, dat sich kemt, spreeckt:
Mocht ick niet voor dit werck met goede reden schromen?
Mijn hair is gansch verwert; hoe is'er door te komen?
Mijn hooft dat is gestelt gelijck een eensaem wout,
Dat niet en wort begaen, en noyt en is gebout.
Och! had ick na den eysch mijn vlechten onderhouwen,
Soo gingh 't my heden wel, gelijck de nette vrouwen;
Maer nu lijd' ick verdriet, om dat'er nimmer kam,
By-naest van al het jaer, my op het hooft en quam.
Nu sitt' ick hier en klaegh, onseker wat te maken,
Onseker wat te doen, of wat te sullen raken:
Al waer ick ben geweest, of waer ick komen sal
Daer stuyt het gladt yvoir, en hapert over-al.
Nochtans het moet'er deur, ick trecke door de vlechten;
Want met een sachten kam en is'et niet te rechten.
't Is reden, dat hy sucht en groote pijne lijdt,
Die noyt sijn hooft en kemt, of niet ter rechter tijt.
Wel, ghy die mijn verdriet met oogen kunt bemerken,
Leert uyt eens anders leet uw eygen hooft bewerken:
Kemt, kemt u menighmael, en niet het hair alleen,
Maer oock dat binnen schuylt, tot aen het innigh been:
Kemt uw verwrongen hert, en uw verboste sinnen,
En maeckt doch over-al een reynen gront te winnen;
Want hy, wiens hooft en hert eens wèl gereddet zijn,
Al kemt hy menighmael, hy kemt hem sonder pijn:
Maer die het sondigh hair laet wilt daer henen wassen,
En weet sich naderhant geen kamme toe te passen;
Want al wat hy geraeckt, daer is een vuyle nest,
Ghy, kemt dan alle daegh, dat is de leden best.
Het landt dat moet gewis met distels over-wassen,
Daer niemant in en ploeght, of op en plach te passen:
De mensch wort voor gewis verwoest in sijn gemoet,
Die over sijn bedrijf geen ondersoeck en doet.
| |
| |
Korte rekeningen, lange vrientschap.
De keerse die voorgaet, die licht best.
Het ware goet, dat een yder mensche, als hy des morgens sijn hooft kemt, even door het lichamelijk kemmen indachtigh werde, mede alsdan sich inwendelick te suyveren, en sijn herte als te kemmen van alle verdraeyde en verwrongen invallen, die hy in sijn gemoet mochte gewaer geworden zijn; want indien wy ons selfs oordeelden, wy en souden niet veroordeelt worden, 1 Cor. 11. 31. Ick schame my dickmaels mijnder, als ick lese hoe ernstigh hier in eenige Heydensche Philosophen geweest zijn, die geduerighlicken niet af en lieten hare leerlingen in te scherpen datse yder dagh haer selven hadden af te vragen, en rekeninge aen haer gemoet te geven, wat gebreck datse dien dagh in haer genesen hadden, wat quaet sy hadden tegengestaen, en in wat deel sy haer verbetert vonden.
Intemperans aeger crudelem facit medicum.
- Venienti occurrite morbo. Pers.
Fin che'l mal è fresco, bisogna rimediarvi.
Chemins peu frequentez deviennent herbus.
Principiis obsta; serò medicina paratur,
Cùm mala per longas invaluêre moras. Ovid. 1. Rem. Am.
| |
Ovid. 5. Trist. 12.
Adde, quòd ingenium longâ rubigine laesum
Torpet: & est multò, quàm suit antè, minus.
Fertilis, asfiduo si non renovetur aratro,
Nil, nisi cum spinis gramen, habebit ager.
Tempore qui longo steterit, malè curret: & inter
Caroeribus missos ultimus ibit equus.
Vertitur in teneram cariem, rimisque dehifcit,
Si qua diu solitis cymba vacavit aquis.
| |
Cato apud Cicer. in Senectute.
Pythagoraeorum more, quid quoque die dixerim, audierim, egerim, commemoro vesperi.
| |
Seneca 3. de Irâ, cap. 36.
Faciebat hoc quotidie Sextius, ut consummato die, cùm se ad nocturnam quietem recepisfet, interrogaret animum fuum, quod hodie malum tuum sanafti? cui vitio obstitifti? quâ parte melior es? Vid. seqq.
| |
Horat. 1. Sat. 3.
Concute, num qua tibi viliorum infeverit olim
Natura, aut etiam confuetudo mala, namque
Neglectis urenda filix innascitur agris.
|
|
Auteursrechtvrij
