|
| |
| |
| |
| |
Men vint meer vosse-vellen, als ezels-vachten, in een bontwerckers winckel.
Vanno piu pelli di volpi, che d'asini, in pelliciaria.
Lest daer ick stont en keeck ontrent een pelletier,
Daer sagh ick menigh bont van menigh selsaem dier:
Ick sagh'er boven al veel vosse-vellen hangen,
Die waren metten strick, of op de jacht gevangen,
Ick sach'er even-wel maer eenen ezels-vacht,
Die van sijn meester selfs te koopen was gebracht:
Niet dat het lastbaer dier was yewers doot geslagen,
Neen, vrienden, 't hadt geleest tot aen sijn leste dagen;
En even doen ter tijdt, soo was het trouwe beest
Sijn heer (vermits het sterf) een droefheyt in den geest.
Siet, hier op stont ick stil: ick sach de vosse-vellen
In soo een grooten hoop, sy waren naeu te tellen;
Ick sprack den meester aen, en seyde tot den man:
Ey lieve! segh een reys, segh hier de reden van.
Men siet (dit sprack de vriendt) geen stricken voor den esel,
Maer voor den loosen vos, of voor den slimmen wesel;
De reden is bekent: wie doet'er ymmer quaet
Aen eenigh vreedtsaem beest, dat rechte wegen gaet?
Maer al het boos gespuys, dat niet en is geboren
Als om sijn eyen-dier met listen nae te sporen,
Dat lijdt aen alle kant, dat lijdt den meesten last,
En (schoon al is'et ergh) het raeckt ten lesten vast.
Ick hoorde, met vermaeck, het slot van dese reden,
En hielt'et voor een les, ons dienstigh in de zeden;
En mits het nut verhael mijn herte wel beviel,
Soo deed' ick dit gespreck tot mijn geminde ziel:
Wat is den mensche best? - een recht onnoosel leven,
Dat kan hem ware rust en goede dagen geven;
Wel aen dan, mijn gemoet, onthoudt u van bedrogh,
Want of het somtijts luckt, het loont sijn meester noch.
Bedrogh loont sijn meester.
| |
Hesiod. Η῾δὲ ϰαϰὴ βονλὴ τῷ βονλεύσαντι ϰαϰίϛη. Id est:
Malum consilium confultori pessimum est. P. Syrus.
Quam benè difpositum terris, ut dignus iniqui
Fructus consilii primis autoribus instet. Claud 1 in Eutrop.
Untrew trifst ihren eignen hernn.
Chi si diletta di far frode ad altrui, non si de lamentar, s'altro l'inganna
Non è inganno, che non si vinca con inganno.
A carne de lobo, diente de perro.
Nil scire vita tutissima.
- Simplicitas digna favore suit. Ovid. Epist 2.
Simplicitas. - Ovid. 1 Art.
| |
| |
L'inganno torna adosso all' ingannatore.
Tanto va la volpe alla caccia, che vi lascia la pelle.
Hiley hile bosar. Id est:
| |
Horat. 1. Od. 22.
Integer vitae, scelerisque purus
Non eget Mauri jaculis, neque arcu,
Noc venenatis gravidâ fagittis,
| |
Juvenal. Sat. 10. v. 120.
- Nunquam
Sanguine causidici maduerunt rostra pusilli.
Huc forsan referri posfunt quaedam quae Politici de Thucydidis dicto disferunt:
Hebetiores nimirum, ut plurimùm, meliùs & tutiùs quàm acutiores, Rempublicam administrare. - Les subtilitez les plus aiguës (disent ils) ne produisent pas les meilleures refolutions: & les entreprises qui font plus sondées fur le fable des subtilitez, que fur le rocher de la raison, se renversent sonvent d'elles mesmes: comme les horologes, qui ont les roues & resforts plus fubtils & delicats, se desreglent fort aisement. Vid. Pierre Matthieu lib. 5. Pag. 181.
| |
Vreesje voor den blixem, soo duyct.
Qui se veut garder des foudres, qu'il s'abbaisse.
Die voor den blixem vreest, of voor onstuymigh weder,
En stijge niet omhoogh, maer liever sijge neder;
Want als de gramme lucht haer felle pijlen schiet,
Soo treftse met haer vlam de laege dalen niet:
Sy baert haer meeste kracht ontrent de spitse rotsen
Die met een steyle kruyn den blaeuwen hemel trotsen,
Sy velt een hoogh gebou, sy velt een machtigh slot,
Sy treft geen leemen huys, en min een swijnenkot.
Geluckigh is de mensch, die gelt en hooge staten
Kan hebben buyten sucht, en willigh achter laten,
Kan seggen tot den pracht, tot eer, en totte lust:
Al ben ick sonder u, soo ben ick doch gerust.
Die laegh blijft, en kan niet hardt vallen.
Wilje niet geschoten worden, huyckt neder.
Een vergeten man, Is'er best an.
Luttel onderwints, groote rust.
Hoe edelder hert, hoe buygsamer hals.
Geen kroon heelt hooft-sweer.
Aux grandes portes souflent les vents.
The low stake standeth long.
Celuy ne sçauroit tomber de bien haut, qui n'a monté que bien peu.
| |
Sen. Agam. Act. 1.
Sidunt ipfo pondere magna,
Ceditque oneri Fortuna suo.
Nubibus ipsis inserta caput
Turris, pluvio vapulat Austro.
Feriunt celsos sulmina colles.
| |
Juven. Sat. 10. de Sejano:
- Nimios optabat honores,
Et nimias poscebat opes, numerosa parabat
Excelsae turris tabulata, unde altior esset
Casus, & impulfae praeceps immane ruinae.
| |
Ronsard. Eleg. 34.
Tousiours du ciel la bruyante tempeste
Des hauts rochers vient faccager la teste,
Où les efclats des soudres trebuchans
Vont pardonnant aux collines des champs.
| |
Claud. 1. Rusin. pr.
Ut lapsu graviore mant. -
|
|
Auteursrechtvrij
