Gedicht, op de gelegentheyt van staet, ter tijt de wijt-vermaerde helt, Marten Harpertsen Tromp,
admirael ter zee was gemaeckt. (1637.)
Zee-helden, wacker volck, peck-broecken, rappe gasten!
Op, ruckt nu wederom de vlaggen van de masten!
Gaet, jaeght eens op een nieu den Spangiaert over boort,
En haelt eens wederom, dat ghy ter zee verloort!
't Is langh genoegh gegeeut, 't is al te langh geslapen;
Koomt, wort eens datje waert, en alsje zijt geschapen:
De zee en haer gevolgh daer zijtge toe gewent,
Daer is uw' eygen huys, uw' eygen element.
Al wat op aerden leeft, al wat'er is geschapen,
Dat kent sijn eygen kracht, en weet fijn eygen wapen;
Ja, weet wat hem gemaek of eenigh voordeel doet,
En hoe het naer den eysch zijn vyant krencken moet.
De leeu vecht met de klau, de stier gebruyckt den horen,
Het peert slaet met den voet, een haen met felle sporen;
De zee is uw' geweer, gebruyckt daer uw gewelt,
Daer is geen twijffel aen, de Spangiaert moet gevelt!
De zee die heeft u eerst den vryen hals gegeven,
Den Gods-dienst ingevoert, den Spangiaert nytgedreven;
De zee die heeft u eerst den vyant leeren slaen,
De zee maeckt u gevreest oock by den Indiaen.
De zee brenght voordeel in, en bout hier groote steden,
De zee verrijckt het lant, en dat in verre leden,
De zee maeckt dat het lant den vyant overwint;
Ghy daerom, bouwt de zee soo ghy het lant bemint!
En valt dan aen het werck met onversaeghde sinnen,
Ghy sult gewissen buyt, groot lof! en eere winnen;
Want als naer rechten eysch den leeuw de bende leyt,
Daer is geen twijffel aen, de zegen is bereyt!
Tromp gaet u heden voor; hy trompt met alle krachten,
En roept u naer de zee, en stort in uw' gedachten
Een lust om wel te doen, een yver voor het lant,
Daer van sijn innigh hert en al sijn wesen brant.
Ghy, let op sijn bedrijf, en let op sijn bevelen;
Hy sal u, naer de kunst, met yser leeren spelen,
En kaetsen met het stael, ja leyden aen den dans,
Daer by geen vrou en dient, maer niet als fluckse mans.
Maer ghy, o dapper helt! en leyder van de benden,
Die haer geduchten schrick naer Oost en Westen senden,
Koom, toont ons op een nieu, dat Hollant weder leeft,
Dat Hollant boven light en op de baren sweeft.
Die niet en is gewent aen yemant oyt te wijcken;
Die wort u toe-gevoeght, om, met gemeene kracht,
Te doen al wrat de Staet van uwe daden wacht.
Gaet, gaet, nian-haftigh paer van duysent uyt-gekoren,
Gaet, recht eens weder op, dat scheen te zijn verloren;
Gaet, dondert met geschut, beset de Vlaemsche kust,
En toomt de Spaensche pracht en ongetoomde lust;
Maeckt, dat de koopvaerdy de stroomen magh gebruycken,
Maeckt, dat de vissery de netten magh ontluycken,
Maeckt, dat de rijcke zee, met haer geheele strant,
Een zegen over al magh storten op het lant.
Nu, mannen, 't is genoegh, en waerom meer geschreven?
Uw' namen doen al-ree de Vlaemsche kusten beven.
Wel, flucx dan aen het werck, ghy zijt'er toe genoot,
Soo ghy de zee bewaert, het lant is buyten noot!
|
|
Auteursrechtvrij