Op de harders-klachte, van den heer Jacob Cats,
waer in 't lant- en stadtsleven, in een herders-zangh, levendigh wort uytgebeelt.
Aengenaeme harderszangen,
Van den ridder, zoo volmaeckt,
Als hy Daphnees zielsverlangen,
Daer zijn hert van liefde blaeckt,
Om zijn schoone Galathee,
Toont, by 't weiden van zijn vee.
Galathee, van hem verkoren
Tot zijn lieve halsvriendin,
Ziet hy, laes! voor hem verloren,
Wijl zy d'oogen van hem went,
Of zy hem had nooit gekent.
't Zoete dier vint haer betovert,
Door een vryer van de stadt,
Deeze heeft haer ziel verovert,
Krijght op haere tochten vat;
't Schijnt dat Daphné 't herte breeckt
Daer hy van zijn liefde spreeckt.
Wonder weet hy af te maelen
Wat in 't hardersleven leit,
Als hy zit in stille dalen,
Of zijn kudde op heuvels weit,
Daer hy op een ruispijp speelt,
Of een minnedeuntje queelt.
Alle keur van landgeschencken,
Die hy voor zijn harderin,
Naer den tijt, wist uit te dencken,
Tot verwervingh van haer min,
En licht zoo zijn vollen krop.
't Zijn oprechte hardersklachten,
Ongeveinst en ongemaeckt,
Zelfs om 't marmer te verzachten,
Van dien droeven klanck geraeckt,
Met een Zeeusche rondigheit
Die het hert en d'ooren vleit.
Maer als Daphné los gaet breecken
Op het leven in de steên,
Hoe wel weet hy al de streecken
Uit te beelden, daer gemeen!
Hy, door 't mingeweer gewont,
Peilt die feilen in den gront.
Alles wat de steden derven,
En het lant in ruimte geeft,
Maelt hy, schoon met boersche verven,
Dat het stant en houdingh heeft;
Wat is dicht of schildery,
Die het leven streeft voorby?
Daphnees tael moet harders wesen,
En niet sweemen naer de kunst
Die in steden wort geprezen,
Tot verkrijgingh van de gunst
Harderstael vereischt geen les.
Hy moet van de stallen melden,
Daer zijn wolligh vee in kooit,
Van de bosschen, beemden, velden,
Hoe zy prijcken, opgetooit
Door natuer en haere kracht,
Boven kunst en menschemnacht.
Daphné roemt van visch en vogels,
't Wild dat in de wouden kruist,
Dat, door netten, spriet, of kogels,
Die zijn sterke hardersvuist
Spant, of op de vachten schiet,
Wort gevangen, schoon het vliet.
Wat hy verder weet te vinden
Tot verheffing van het lant,
Eike stammen, groene linden,
Ooftgeboomte net geplant,
't Puick van vruchten, versch gepluckt,
Staet in ry hier uitgedruckt.
't Vrye land- en hardersleven,
Buiten banden van de stat,
Wort hier hemelhoogh verheven,
Als 't geen in zijn loop bevat
Dat hier smerte en druck verzoet.
Wie moet niet den dichter prijzen,
Die dit alles in den gront
Wist door Daphné aen te wijzen;
En, uit zijnen harders mont,
Ons beschreef, op trant en maet,
Hoe 't in steên en vlecken gaet.
|
|
Auteursrechtvrij