Op d'afbeeldingh van 't maeghde- en vrijster-wapen;
met de beschrijvingh van een maeght en den weghwyzer ten houwelyck.
Zie hier, o zoet geslacht, tot 's menschdoms nut geschapen!
Uw Maeghdelijcken staet verbeelt in 't geestigh Wapen,
Gemaelt op dit tafreel: een Tulpaen, die noch sluit
En groent op haren steel in 't midden van een ruit.
Des dichters veder heeft heel zinrijck u ontsloten
Dees' beeldspraeck, tot een les voor alle maeghdeloten,
Verzelt met haer cieraet, dat aerdighlijck vertoont,
Waerom het Maeghdenschilt wort met een krans gekroont:
Eenvoudigh en oprecht, bevrijt van slincxse streken
Te zijn, vermaent u 't beelt, dat hier, ten zichtbaer teken,
Prijckt met de duif en 't schaep; dan staet de Leerzaemheit,
Wiens onderzoekend' brein gestadigh open leit,
Om deught, met kunst gepaert, te leeren en t'ontvangen;
't Borduurraemt, dat men aen den rechten arm ziet hangen,
Het hontje dat'er zit, de vogel op de hant,
Toont ons de vatbaerheit van 't maeghdelijck verstant;
Het naeigereetschap, met twee opgeslaege boecken,
Verbeelden naerstigheit, om dagelijcksch te zoecken
Naer nieuwe stucken, die de kunstnaelt stickt en beelt,
Of maetzangh, die het oor met Febus toonen streelt.
De byen, die rondom het maeghdebloemtje zwieren,
Vertoonen, dat zy 't als van verre eerbiedigh vieren,
Zoo langh het in zijn knop noch dicht gesloten staet,
Maer vatten 't, als haer prooi, wanneer 't eens open-gaet.
Dan volght het zoet gespreck van Anna, stil in zeden,
Met Phyllis, die, geraeckt van hare straffe reden,
De domme drift vertoont, die in de wufte jeught
Haer plaets vint, slechts belust op losse werelts vreught.
Maer 't Wapen, dat men oock ziet op het voorhoofd pralen,
Van 't Huwlijcx ander deel, om zoetlijck af te malen
Een Vrijster, is niet min hier kunstrijck neêrgestelt
Dan 't Maeghdenschilt, waer van den lof reeds is gemelt:
Een schoone Druivetros, die nimmer plucker naeckte,
Noch eenigh ongediert met tant of angel raeckte,
Leit in haer vollen dauw en in een reine schael,
Van maeghdelijcke deught een zuiver blijck en stael.
De Zedigheit en Schaemt' zijn hier die 't wapen houden.
Twee zullen, voor die ooit het echtgenootschap bouwden,
De Schiltpat en den Toom, geslingert op den gront,
Doen zien hoe d'eerste deught past aen het trou-verbont;
Als 't dier Kameleon genaeckt de purpre rozen
Zal flucx zijn gansche lijf, als rood van schaemte, blozen,
Waerom het wonderbeest hier op het tackje loopt,
Op dat de vrijsterschaer tot schaemte wiert genoopt.
Dan wort de Huwlijcxplicht noch verder aengewezen
Door 's ridders pen, zoo nut, zoo aengenaem te lezen,
Voor jonge dochteren, nu rijp tot dezen staet,
Die uyt Sybilles mont ontfangen wijzen raet.
Zoo ziet men 't groot tooneel der minnary ontsluiten,
In kuische zedigheit, om vuile tocht te stuiten,
Waer in Rosette vaeck, met al te vryen praet,
Toont dat ze, als redenloos, den rechten wegh misslaet,
Daer 't eerbaer jufferschap haer voeten op moet zetten;
Daerom, o dochters! scherpt uw oordeel, en wilt letten
Op 't geen Sybille haer zoo krachtigh tegenvoert,
En denckt: geen druivetros blijft gaef als ongeroert!
|
|
Auteursrechtvrij