Een is ghenoegh.
Als ghy nu in den staet gaet treên,
Daerom ghy God langh hebt ghebeên,
En dat uw vader tot u seyt:
Dees is van God u toe-gheleyt;
Siet hier, mijn kint, dit is uw deel.
Wel aen, ghy, voeght u dan gheheel,
Om, die het is, te laten in
Tot 't middel-punt van uwen sin;
En volght hier in den handel van
Een wel-ervaren boomgaert-man,
Die, om sijn int te doen ghediên,
Ghedooght gheen taeken van ter ziên,
Maer watter buyten d'inte spruyt,
Dat treckt hy af, en roeytet uyt.
Hy isser oock wel meê ghepast,
Wanneer der maer een int en wast.
Ghy med', om wel te zijn verheelt,
En laet uw gunst niet zijn verdeelt.
Dies al de jongh-mans, u bekent,
Gheheel uyt uw ghedachten sent.
Uw vrienden med' en eyghen bloet,
Oock vry wat uyter harten doet;
En weest ooek selfs in dit gheval
Met uwe moeder niet te mal.
Al wat met veel eerst was gemeen,
Behoort nu toe aen een alleen.
Leert, tot des echten staets bestier,
Noch dit van onsen hovenier:
Die, als de tacken zijn ghevelt,
Al-eer hy noch sijn inte stelt,
Berooft het boomken van sijn top.
Ghy meê, doet wegh uw eyghen kop,
Wanneer ghy krijght een ander hooft,
En uwen boesem dan berooft
Van alles dat, ter sijden aen,
Uyt eyghen sinnen koomt ter baen.
Noch steeckter wat in d'intery,
Dat niet en dient ghegaen voorby:
Hoe wel de stam geeft al de jeught,
Waer door den heelen boom verheught,
Het schijnt nochtans dat al de vrucht
Heeft van de int haer sap en sucht;
Want al wat datter groeyt en wast,
Is maer alleen aen d'inte vast.
Geeft alle tijt uw man de eer,
Al brenghdy schoon misschien wat meer
Tot baet' en 't huw'lijcx onderstant,
Als hy, dien ghy neemt by der hant.
Een vrouwe die te segghen plagh:
Van my koomt al den heyl'ghen dagh,
Al watter swemt is myne vis,
En weet niet recht, wat huw'lick is.
Soo haest als 't lichaem is ghemeen,
En heeft het wijf gheen goet alleen;
Want siet, 't is aller volcken leer:
Soo wie een man neemt, krijght een heer.
Dus langhe sprack dit lieve paer:
Doch Anna wert, soo 't scheen, ghewaer
Dat eenigh mensch daer was ontrent;
En daer meê was haer praet ten ent.
| |
vives lib. 1. de Christ. Foemin.
Conjugium praecipit debere mulierem existimare maritum sibi esse omnia, omnibusque caris nominibus unum succedere: quod sibi Hectorem esse ait, apud Homerum, probissima Andromache:
Tu mihi, tu solus pater es, materque verenda,
Tu duleis srater, tu gratus ad omnia conjunx.
Casta ad virum matrona parendo, imperat.
| |
Auteursrechtvrij