Improbitas poena ipsa sui.
(Slechtheid straft zich zelve.)
Wanneer de felle bye, geneyght om haer te wreken,
Heeft met haer boose strael een teere maeght gesteken,
Schoon sy de vrijster quetst, sy gaet haer angel quijt,
Sy wort een dorren holm, en dat voor alle tijt.
Dit is de rechte loon van die een ander plagen,
Dat sy het meeste leet in haren boesem dragen;
Een booswicht, wien hy quelt, hy quelt sijn eygen geest;
Want schoon hem niemant jaeght, soo is hy doch bevreest.
Soo langh de snelle bye gingh om de bloemtjes sweven,
Soo leyt het geestigh dier een fris en vrolick leven;
Maer doen het metter strael de jonge maeghden stack,
1Doen bleef het sonder kracht en uytermaten swack.
Wat heeft het menigh man, doch al te laet, verdroten,
Dat hy, eylaes! te vroegh sijn pijlen had verschoten!
Hoe menigh wort'er stram, door al te rap te zijn!
Siet, na te blijden jeught, soo komt gewisse pijn.
Fit pecus ignavum, fit sucus, inutile pondus,
Dum pucros nocuâ cuspide pungit apis;
Quae ferit, ecce! perit; dat vuluera, sertque vicissim,
Sed gravins vulnus vulneris autor habet.
Qui malus est aliis, sibi pessimus; heu quibus intus
Improbitas suriis exagitatata fremit!
Tuta potest mens esse, nequit secura nesandis;
Nam sibimet tortor mens mala semper adest.
Dum legit ore savos, dum prata nemusque pererrat,
Non sibi, non aliis noxia vivit apis,
Cuspide sed teueras postquam ferit illa puellas,
Hac semel amisfa, nil, nisi fucus, erit.
Vita cui studiis abiit juvenilis honestis,
Huic vigor extremum perstat ad usque diem:
At levis in luxu cui turpiter acta juventus,
Huic dabit efflatum curva fenecta latus.
|
|
Auteursrechtvrij
