Alle de werken. Deel 1

[p. 158]

Die hart snuyt, blust uyt.

phyllis.

Ghy gaet te hart in dit gheval,
Uw voorstel smaeckt my niet met al:
Want wilmen desen wegh in-gaen,
Ons rijck en sal niet langhe staen.
Wie doch, die bloet in aders draeght,
En sou niet haest zijn wegh-ghejaeght,
Soo ick my stelde naer uw reên?
Eylaes! de liefde viel daer heen.
Gheen mensch en fal my maken wijs,
Alsdat'er vier ontstaet uyt ijs,
Off datter minne rijst uyt twist;
Voorwaer ghy hebt u hier vergist.
Des liefdes rijck is sacht en soet,
Het wert door vrientschap aengevoet,
't Kleyn Venus kint is al te teer
Voor dees u al te harden leer;
't Is meeps en tangher, naeckt en bloot,
't En kan niet dragen sulcken stoot;
't Is opgekoestert in een lant
Daer niet dan rooskens staen geplant;
't Draeght wel een toortse 't soete dier,
Maer niet van onuytbluslijck vier.
Nijpt niet te seer: de keers gaet uyt
Wanneer-men die te harde snuyt.

proverb. Salomon. cap. 30.

Qui nimis emungit, elicit sanguinem

ovidius.

Sed miseenda tamen Venus est secura. simori.
Ne tanti dotes non putet esse tnas.