Alle de werken. Deel 1

[p. 142]

Vanck door dwanck.

anna.

Ghy geeft my oorsaeck, door uw reên,
Om hier wat dieper in te treên.
Nu, op dat ghy my recht verstaet,
Soo stell' ick u dit voor een maet:
Een jonck-vrou voeght, na mijn bevroên,
Alleen het lijden, niet het doen.
Dus set uw meeuken aen d' een zy,
Het grijpen staet geen maghet vry,
Sy moet verwachten (al ist pijn)
Tot datse magh gegrepen zijn.
Gheen vincke-net en koomt ons toe,
Wy moeten wesen als een vloe,
Die, schoon sy is een warre-net,
Staet echter vast, en blijft gheset,
Tot dat den voghel daer in springht,
En haer tot vanghen als bedwinght.

Al isset schoon ons sin en wil,

Noch dientmen sich te houden stil,
Tot dat den ghenen, die ons mint,
Als met ghewelt ons over-wint,
En dat der vrienden wijsen raet
Ons drijft als tot den echten staet.

Ons net moet vanghen sonder schijn,

Den voghel moet den vogh'laer zijn.

oloss. ad 1. pen. C. de Spons.

Multae, inquit, puellae propter verecundiam annuunt potius, quam loquuntur inter despondendum, maximè praesentibus parentibus, ne videantur ambire sponsum, quod virginibus indecorum est. Et Baldus notat naturâ insitum esse mulieribus tacere, praesertim cum de ipsarum nuptijs agitur. Et virginalis maximè verecundiae esse traditur ad mentionem nuptiarum erubescere, juxta illud:

Quale coloratum Tithoni conjuge coelum
Subrubet, aut sponfo visa puella novo.