Lofdichten.
Aen den hoogh-geleerden D. Jacob Cats,
op het boeck van sijn const-rijcke sinne-beelden;
van dewelcke sijn gunst mijn een vereert heeft.
Ben ick, o Cats! de eerst, die ghy dit Boeck vereert?
Soo sal ick zijn de eerst, die daer uyt wert geleert
Te sien de feylen, die ick in mijn groene jaren
Bedreven heb, die sot doch nimmer geyl en waren;
En stijghen hoogher op, verjaghen wulpsche Min,
En halen in zijn plaets d' eerwaerde Reden in:
Die sal den nevel, door haer glans, wel doen verdwijnen
Van jonge domme Jeught. Dan sal ick niet het schijnen
Van vele dingen (daer het meer-deel van de Liên
Haer aen vergapen), maer het ware Zijn eens sien.
Dan sal noch hoop, noch vrees, 't gemoet niet meer ontstellen,
Begeert van Rijckdom, Staet, noch Eersucht my niet quellen.
Is 't niet belachens weert, dat d' arme mensch soo wroet,
En slobt, en slooft, en sweet, om onnut overvloet?
Is 't niet beschreyens weert, dat menich wel sou waghen
Goet, bloet, ja ziel, om een dienstbare Croon te draghen?
Dit 's Redens eerste les: en als ick die wel ken,
Soo salse voortgaen en mijn leeren wie ick ben.
Meesterse, doet uw best: Maeckt, bid ick, my afkeerich
Van ondeught, en tot deught heel neerstich en begeerich.
Maeckt, dat ick met Mijn selfs en al de Weerelt spot,
En stel voortaen alleen mijn hart en hoop op Godt!
|
|
Auteursrechtvrij