Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen
(1694)–Joannes à Castro–
Auteursrechtvrij
[pagina 163]
| |
55. Sinne-beldt. 'T Is dagh, soo langh de Sonne schijnt,
En nacht, soo saen, als zy verdwijnt.
DIe den Zodiacus noch niet en heeft vegéten,
Hoe hy de loop-baen is der Sonne; moet oock wéten
Te speuren hoe de Son, een-mael op eenen dagh,
En een-mael op een jaer de rond' om-loopen magh
Van heel de werelt, en hy moet dan oock wel kennen,
'tGewelt dat haer eens' sjaers en daeg'lijckx om kan wennen,
Daer den Zodiacus den wegh haer heeft gebaent,
Om door haer teeckens al te loopen maent naer maent:
Soo moet de Son de kracht van 't groot gewelt verdraegen,
Dat haer voert om en d'om de wereldt alle daegen,
Daer zy is aen-gehecht, en om-draeyt dagh en nacht:
Soo dat oock met haer licht den dagh hier wordt verwacht;
| |
[pagina 164]
| |
Die soo aen 't Sonne-licht noodt-saeck'lijck is gehangen,
Dat soo sy onder-gaet, wy anders niet ontfanghen
Als duysternis des nachts. Wat leert dit Sinne-beldt?
Als dat een ander Son met licht ons voor-gestelt,
Ons in het deughde-licht, als in den dagh doet schijnen,
Daer oock met haer vertreck, ons claerte moet verdwijnen,
Die van Recht-veerdigheydt de Sonne wordt genoemt:
Daer den recht-veerdigen van deughden sich beroemt.
God is de Son alleen, die nergens aen-gebonden,
In wiens licht ons licht soo noodigh wordt gevonden:
Dat hy begraeven blijft voor eeuwigh in den nacht,
Die door boet-veerdigheyt sijn we'er-komst niet verwacht.
| |
Vermeerderingh op het selve.DIe men niet lief en heeft, diëns by-zijn en is ons niet aen-ghenaem, soo dat den Evangelist Joannes seght: Ga naar voetnoot(a) Het licht is in inde wereldt gekomen ende de menschen hebben liever gehadt de duysternisse dan het licht. 't En is geen verdriet, maer van al datter verdrietigh is het alder-verdrietighste, dat jemandt soo swaer en moeyelijck des winters, als de Sonne laet op-staet de lange en verdietighe nachten uyt te staen? Wat sou het wesen, soo het noyt meer dagh konde worden? maer wat is den dagh die de Sonne ons by-brenght met haer tegehen-woordigheydt te vergelijcken met den dagh vande goddelijcke gratie, die ons aen-dienst de Sonne van recht-veerdigheyt? ende nochtans sulcken dwaesen vindt-men met menighten, die | |
[pagina 165]
| |
dat licht verstooten, en hebben liever, inde altijdt-durende duysternisse van hunne boosheydt te verblijven, als aen den dagh te komen; ô grouwelijcke on-sinnigheydt! niet te willen zijn met hem, uyt den welcken, in den welcken, door den welcken alles is, datter is. 't Is waer alles is in Godt, maer niet alles met Godt: doch soo het mensche geheugh van Godt niet en peysde, noch het verstandt, beholpen door het Geloof, hem niet en wilde bevatten, noch den wil hem beminnen, hy waer wel in Godt, maer Godt niet met hem. Maer die in den dagh wandelt bestraelt met het licht van gratie, wandelt met Godt; doch die door boosheydt dat licht verjaeght ende de duysternisse meer als het licht bemindt; is naer de ziel soo verblindt, ten zy hem de grondeloose bermhertigheyt niet herstelde, dat hy niet alleen heel sijn leven als eenen blinden, maer oock tot de eeuwighe duysternisse met de kinderen des nachts sal verwesen worden. Om dan de'es nacht-ghesinde, een straeltje van licht te gheven: soo bid ick hun het licht van gratie niet te verstooten, ende eens te over-weghen van wat weerde zy is. Hoe soude eenen plompen boer staen sien, als hy 'savondts te bedde gelegen waer, ende smorghens naer den slaep, sich ghedient vonde als een koningh: oft die van daegh verlegen sal als eenen anderen Iob op sijnen mest-hoop, ende den volghenden dagh den throon bekleeden van Salomon? ô blinde dwaesheydt! Sulckx vermagh het licht vande gratie, dat door haer den ellendighsten op eenen ooghen-blick den gheluckighsten wordt. |
|