Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 79]

XXVII. Sinne-beldt.

Soo saen den sweer gevlimt, uyt-breckt,
Als dan oock al de pijn vertreckt.

DOen ick een sweerken eens met joexsel had gecrégen,
En tot versoetingh seer tot crabben was genegen;

Soo voelde ick den sweer ontsteken t' allen kant,

Den joexsel wisselen in pijnelijcken brandt.

Den brandt met sulck een smert en kost ick niet verdueren,
Maer wou uyt-sinnigh my nu hier, nu daer vervueren;

Doch 't was al waer te vergeefs, men gaet wel uyt sijn sté,

En loopt al waer ghy wilt, ghy brenght u selven mé:

En soo ghy niet en kont u eyghen-self ont-vluchten;
Soo moet ghy met ghedult in uwe quael versuchten,

Tot dat door pap oft wel door ander medecijn,

De sweerigh heel vermorght, tot 't vlimmen rijp sal zijn:

[p. 80]

 

Soo saen en sal het vlim den rijpen sweer niet snijden,

 

Oft ghy voelt daetelijck versoetingh in u lijden:

 

Soo maer den etter daer uyt-vloeyt met al het quaedt,

 

En dat de wond' alleen voorts te genésen staet.

 

Soo ghy hoogh-sinnigh komt het geestelijck bespeuren

 

Vyt het lichaemelijck? Soo moght het wel gebeuren

 

Dat ghy bevatten sout; hoe menigh mensch gequelt,

 

Met pijnelijcke smert on-rustigh wordt ghestelt:

 

Zy voeren in hun ziel een sweerigh seer ontsteken,

 

En zijn schier dul van pijn, niet machtigh om te spreken:

 

ô Waer't dat zy het vlim niet schroomden in de handt

 

Des Biecht-vaers, al hun pijn, en etter liep van cant.

Voort-gangh op het selve.

DAer en is niet soo pijnelijck aen een Catholijck-Christen-mensch, als een on-geruste consientie, inde welcke den swerenden brandt der sonden hem on-verdraeghelijck pijnight, die hy niet en kan ont-loppen om dat de pijn in-wendigh is, ende die mede-brenght al-om waer dat hy sich bevindt, soo hy niet en spoedt om sijn swerende zeeren te vlimmen,

ende met een rouwigh hert den etter van al het quaet met een suyver biecht uyt-te-storten; het welck wettelijck ghedaen zijnde hy van al sijn pijnen verlicht sal zijn. Noyt kan een sondigh hert gerust sonder pijnen wesen, daer het geduerigh schroomt, dat het eens sal verrast worden, ende van het brandigh-zeer wel eens on-voor-sienelijck in den eeuwighen brandt moght gheruckt worden, als het den etter van sonden niet en wilt door de belijdenisse der selve, laeten uyt-vlimmen, het welck niet te vreesen is: want hoe dat Godt

[p. 81]

meer mis-noeght de hert-neckigheydt der sondaers, hoe dat hem meer behaeght, de oytmoedighe beschaemtheydt vanden boet-veerdighen bichter: Soo dat den H. Bernardus wel seght: Al de hôpe van vergiffenis en bermhertigheydt is inde bicht: niemandt en kan van sonde gerechtveerdight worden, ten zy hy eerst sijn sonden ghebicht heeft: waer door hy sijnen eygen beschuldigher wordt: zijt ghy ô sondaer inden duyster gheweest besmet met doodelijcke sonden ende bevanghen met on-verdraeghelijcke tormenten van een veretterde conscientie? ghy sult verlicht zijn, ende van swaere pijnen ontlast, soo ghy oyt-moedelijck bekent eenen sondaer te zijn, ende u sonden rouhertigh uyt liefde tot Godt wilt biechten, soo sult gy gesuyvert worden vanden sondigen etter, als ghy verlicht sult worden van hem die alle menschen verlicht in dese Wereldt. Volght dan den Raedt van den H. Augustinus: ^(a) Ascende &c. Klimt op den Rechterstoel van u ghemoedt; zijt uwen Rechter, dat de vreese u pijnight, ghy en sult niet konnen loochenen het géne ghy ghedaen hebt, u ghewis staet teghen u voor duysent ghetuyghen, belydt dan de waerheydt van u conscientie over-tuyght, ende door de pijn-banck der sonden self, als door eenen beul uyt-geperst, wilt ghy u sonden belyden, Godt salse vergheven, wilt ghy u beschuldighen Godt sal u ont-schuldighen, wilt ghy u verwijsen, hy sal u ont-slaen, oft anders blijft ghy verdoemt: het is een soete vier-schael al waer den belyder ghevonnist wordt genaedigh, ende van straffe ont-slaeghen.

(a) In Psalm. 49.