Zedighe sinne-belden ghetrocken uyt den on-gheschreven boeck van den aerdt der schepselen

[p. 40]

XIV. Sinne-beldt.

Den Bol, die hier op d'aerde rust,
Rolt sonder moeyt, al waer 't u lust.

DIe inde hooge school der schepsels wilt verkeeren,
Die kan nyt hunnen aerdt met sijn verstant lichtleeren

Al wat hem dienstigh is tot deught van zèbaerheydt,

Als hy daer van 't gheheim aen-dachtigh over-leydt.

Ghy siet daer eenen steen gekant, swaer en on-effen,
Die ghy om sijn ghewicht seer quaelijck kont verheffen;

Daer by oock eenen bol in 't weghen even swaer,

Die ghy schier sonder moeyt kont rollen hier en daer:

Wilt ghy den onder-scheydt van dese steenen wéten?
Siet hoe den hoeck-steen blijft op d'aerde vast gheséten,

En dat den bol alleen met een punct d'aerde raeckt;

Dat geenen teghen-standt hem aen sijn rollen maeckt.

[p. 41]

 

Voorts soo ghy met verstandt, wilt dieper over-legghen,

 

Dat u dit spraeck'loos Beldt tot zede-leer sal segghen?

 

Siet hoe den aerdschen mensch aen d' aerd' sich vaster klijft

 

Hoe hy daer aen-geheght met meerder swaerte blijft;

 

Noch oock met groot gewelt, is hy daer af te trecken,

 

Noch eenigh voordeel kan hem tot de deught verwecken:

 

Want daer het swaer gewicht van sijn begeert' toe helt,

 

Daer wordt hy met ghenoegh gerust'lijck vast ghestelt.

 

Alleen een geest'lijck mensch, die met een punct de aerde,

 

Moet raecken uyt den noodt, die bouwt den geest in waerde.

 

En sonder teghen-standt den wegh van deugden kiest

 

Daer hy vry-willigh, om het hemels, 't aerdts verliest.

Aen-merckinge op 't selve.

IS 't dat wy onse plicht doen, uyt liefde Godt met onder-daenigheydt te dienen, en hy onsen besorgher is, gelijck hy ons vermaent seggende: ^(a) Daerom soeckt eerst het Rijcke Godts en sijne recht-veerdigheydt, dat is, het onder-houden van sijne gheboden, en hy sal onse borgh blijven voor alle onse noodtsaeckelijckheydt des lichaems naer sijn eygen toe-segginghe: Ende dit alles sal ick u-lien toe-worpen. Het is dan on-redelijck, dat wy redelijcke menschen die van aerdt meer gheestelijck als aerdts sijn, bestaende uyt de ziele, die ons principaelste deel is, ende gheestelijck is, meer soude aen d'aerde ghehecht zijn als met een noodigh punckt, voor soo veel als wy naer het lichaem aerdts zijn en van de aerde noch moeten onder-steunt worden: en desen noodt is soo kleyn van aen-sien, dat Christus ons selver verbiedt daer voor

(a) Matth. 6.

[p. 42]

besorght te sijn: ^(a) Wilt niet sorgh-vuldigh zijn segghende wat sullen wy eten oft drincken, oft waer mede sullen wy ghedeckt worden? want alle dese dinghen soecken de heydenen, want u-lien hemelschen Vaeder weet dat gylien alle deze dinghen behoeft: En ons tot het hemels vermaenende (ghelijck wy boven gheseyt hebben) blijft onse borgh voor alle onse noodtsaeckelijckheydt, die alleen maer den toe-worp zijn van ons hemel-ghewin. Hier uyt vólght dan ons groot mis-trouwen aen Godt, daer het lichaem soo weynigh van het aerdts van doen heeft, ende van een minder aen-sien is als de ziel; dat wy om dat weynigh te bekomen, soo aen de aerde ghehecht zijn, al oft zy het eenigh eynde waer van ons hooghste gheluck, daer wy quaelijck met groot ghewelt konnen af getrocken worden. Het is beschaemelijck aen den Mensch, dat hy met sulcken ernstigheydt wilt vroeten inde aerde met vreught en sonder teghenheydt om de winst van een stuck broodts, ende met sulcken traegheydt over-laeden wordt om Godt te dienen ende sich on-ghedwonghen tot den wegh der deughden te begheven: Is dat niet een seker proef dat wy als platte ende hoeckighe steenen de aerde soo aen-klijven, dat wy schier anders niet en soecken als aerde voor het aerdts lichaem, al souden de ziel die geestelijck is moeten verlòren gaen? O lieven Godt! wat schande is ons dat, die gewilligh voor het tijdelijck willen slaeven, en dach en nacht ons niet en beswaert ruste-loos te sorghen voor d'ijdelheydt, en versien zijn van het noodigh door u borgh blijven? 'T is een klaer teecken, dat wy kleyn kennisse van u hebben, en dat wy met meerder liefde aen het aerdts ghebonden leven, als aen die ons eenigh en eeuwigh goet zijnde het alder-weerdighste is, om alleen bemint te zijn.

(a) Matth. supra.