Weet ik veel

[p. 83]

Een patiënt

Zou dokter eigenlijk een leuk beroep zijn?

Ik twijfel er wel eens aan.

Gisteren stond ik bijvoorbeeld in een café met een man, die zei: ‘Ik doe het nog maar een beetje piano an, want ik heb in het gasthuis gelegen. Galblaas weggenomen. Daar heb ik nog een hoop stennes mee gehad. Want zo'n jaartje geleden, ongeveer, begon ik last te krijgen. Pijn, hè. En ik voelde me onwel. Nou had ik vroeger een goeie dokter, maar die man is komen te overlijden. Dus toen ik last kreeg, zat ik voor het blok, want ik kon toch moeilijk naar de dodenakker gaan. Nou had ik wel een nieuwe dokter, maar dat was een jeugdig persoon. En ik heb het niet op jeugdige personen. Goed, ieder vak wil geleerd worden, maar niet op mij. Maar ik bleef me onwel voelen, dus op het laatst moest ik, uit armoe, wel naar hem toe. Hij onderzoekt me en zegt: “U kunt het beste uw galblaas laten wegnemen.” Daar heb je het. Typisch een jeugdig iemand. Hij zal niet eens een pilletje of een poedertje geven. Neen, meteen japen. Ik denk: “Die wil oefenen.” Maar ik kijk wel uit. Ik heb ten slotte maar één gestalte. Dus ik zeg: “Dokter” - ik noem hem dan maar dokter - “ik dank u beleefd en ik zal het in beraad houden.” En ik ga naar huis en vertel het aan mijn vrouw. Toen zegt mijn vrouw: “Jô, doe het.” Maar dat overtuigde mij niet. Ik ben met die vrouw zesentwintig jaar getrouwd, en ik weet wel, je hebt een bepaald soort spinnen en die eten d'r mannetje op, maar zó'n vrouw is het echt niet. Ze zit niet op mijn dood te pezen. Dat hoor je mij niet zeggen. Maar mocht ik komen te vallen, dan is ze in één dag klaar met de waterlanders, dat wel. Nou ja, zoals mensen zijn. Dus ik denk: “Je kunt me nog meer vertellen, maar ik hou het toch nog even in beraad.” Maar ik hield last, hè. En ik begon er toe over te hellen. Nou sta ik op een middag in een café in de Czaar Peterstraat en daar is een man aanwezig, een zéér bekwame loodgieter, en die heeft een zekere studie gemaakt van het menselijk lichaam, uit liefhebberij. Affijn, ik vertel hem van m'n galblaas en die man, die zegt:

[p. 84]

“Die zou ik nooit laten wegnemen.” En hij tekent op een bierviltje hoe je in elkaar zit van binnen en hij laat zien hoe je gal, via, via, via in die blaas terecht komt. En hij zegt tegen me: “Als je die blaas nou laat wegnemen, waar moet je gal dan naar toe?” Dat is een redelijke vraag, nietwaar? Nou hadden ze telefoon in dat café, dus ik bel die dokter op en ik zeg: “Dokter, ik sta hier in een zaak met een persoon, die loodgieter is, maar die een zekere studie heeft gemaakt en die persoon vraagt, waar me gal naar toe moet, als me blaas weg is.” Toen zegt die dokter, zo'n beetje korzelig, weet je wel: “Ach die gal loopt wel weg in je darmen.” Nou weet ik niet hoe u daar tegenover staat, maar ik vind dat geen serieus antwoord. Voor mij heeft het iets van Gods water over Gods akker laten lopen. Dus ik zeg: “Dankuwel dokter” en ik denk opnieuw: “Ik begin er niet an.” Maar ja, ik bleef last houden, dus als weerloos proletariër moest ik er ten slotte toch aan geloven. Goed, die operatie lukt want ik heb uitstekend geneesvlees en ik leg daar op zo'n zaal met allemaal mensen, die ook d'r galblaas hebben laten verwijderen en wat merk ik, na een dag of wat? Ik merk dat al die mensen, stuk voor stuk, d'r galstenen gekregen hebben. Maar ik niet. Ik zeg tegen die zuster: “Zuster, waar blijven me galstenen?” Toen zegt ze: “Ja, die kommen wel.” Weer zo korzelig, weet je wel? Toen denk ik: “Dat neem ik niet. Iedereen krijgt z'n galstenen. Dan moet ik ze ook. Daar heb ik recht op. Ik laat me niet een beetje achteruitzetten, omdat ik toevallig met handel op straat sta.” Dus ik zeg de volgende dag tegen die dokter: “Van twee dingen één - of ik heb morgen me galstenen, of er gaat een ingezonden stuk naar de krant.” Nou, daar zijn ze bang voor, hoor. Dezelfde avond had ik me galstenen al. In een glazen potje. Nou heb je galstenen en galstenen. Er lagen daar mensen, die hadden er twee of drie, van die grote karbonkels, waar niks an was. Maar ik had er wel dertig. En móói om te zien! Allemaal even groot en met een zekere goudglans. 't Scheen iets heel bijzonders te wezen, want verscheidene geneesheren van andere zalen zijn komen kijken en hebben me er mee gecomplimenteerd. Toen ik weer thuis was, heb ik uit tijdverdrijf in al die galsteentjes een klein gaatje geboord en toen heb ik ze aangeregen aan een nylondraad. Mooi kettinkie.

[p. 85]

Voor me dochtertje. Ze is er wàt blij mee. Want zo'n kettinkie heeft niemand. Maar ze mag het natuurlijk niet elke dag aan. 't Is alleen voor de zondag.’