Weet ik veel

[p. 77]

Kies

In het Zwitserse plaatsje Brienz heb ik het hotel teruggezien, waar ik vijfentwintig jaar geleden met mijn vader en moeder logeerde. Wij maakten toen deel uit van een uit zestig Hollanders bestaand gezelschap en werden aangevuurd door een reisleider, een man met een oplopend humeur, die zichzelf tien dagen achtereen tot een bros soort opgeruimdheid wist te dwingen. Zijn voornaamste vrees was, dat we er een lui leventje van zouden nemen. Elke morgen moesten wij onder meevoering van lunchpakketten en bergstokken naar een hooggelegen uitzichttoren of een bezienswaardige waterval waarvan wij dan des avonds, moe en prikkelbaar als dwangarbeiders, terugkeerden.

Als wij in het donker nog even voor de deur van het hotel gingen zitten om de koelte van het meer langs onze geblakerde gezichten te laten spelen, kwam de reisleider met zijn glimlach en een vermanend opgeheven vinger adviseren, nu maar liever naar bed te gaan omdat het ‘morgen weer vroeg dag was’. En dan stommelden we gedwee de trappen op om in een loodzware slaap krachten op te doen voor de volgende waterval.

Des anderen daags was het weer wandelen geblazen, met die vent voorop. Wij volgden hem zonder morren, het programma uitlopend als het parcours van de zesdaagse, want er was nu eenmaal voor betaald ‘en als je uit bent wil je wel wat zien’. Een oude notaris uit Lochem droeg een wit kinderhoedje tegen de zon waaronder hij voortdurend het gezicht opzette van de krasse opa, die de jonge jongens op het stuk van klimmen en klauteren lelijk voor Piet Snot zet. Een lange, ernstig brillende heer van de posterijen uit het Sticht was, onder het hoog toezicht der wit besuikerde Alpen, een romance begonnen met een der loslopende dames van het gezelschap, die wij welwillend zagen groeien. Na vier dagen gaf hij haar al tijdens het wandelen een arm, met stijve rug voortstappend, als vreesde hij steeds dat iemand onverhoeds roepen zou: ‘Hee, jij daar, wat moet dat?’ De vrouw liep of zij door hem voortbewogen werd, gespannen kijkend, als was hij

[p. 78]

bezig een splinter uit haar hand te verwijderen.

Elke morgen als de stoet vertrok, moesten wij eerst langs het meer. Het lag daar rimpelloos-verrukkelijk, met doezelig deinende roeibootjes, die je huren kon. Maar het programma gedoogde niet dat wij aan deze oevers iets anders deden dan slapen. Omdat de bootjes mij bleven lokken en de vakantie gestadig opschoot, nam ik mijn toevlucht tot een list. Op een ochtend - we zouden nu een springbron bezoeken - wendde ik kiespijn voor en kreeg van mijn ouders toestemming alleen naar de tandarts in het nabijgelegen Meiringen te gaan.

Dát was het. Ik wachtte met een smartelijk vertrokken gezicht tot iedereen was opgedonderd en begon toen, langzamer dan enig mens zich ooit heeft voortbewogen, in eigen beheer langs het meer te slenteren. De bootjes lagen, tot dienen bereid, te knikkebollen in de zon.

‘Straks,’ dacht ik. ‘Eerst even naar de tandarts.’

Want al had ik geen kiespijn - aan holle kiezen ontbrak het mij gelukkig niet, zodat ik de man gerust het een en ander kon laten vullen.

De tandarts bewoonde zo'n houten huisje, dat in souvenirwinkels altijd uitpakt als een muziekdoos. Hij was nog jong van jaren en stond niet alleen aan het hoofd van een blinkende apparatuur, doch had ook te bevelen over een bekoorlijk meisje in verpleegstersgewaad. Zij hield mijn hoofd vast tijdens het onderzoek. De man keek vluchtig in mijn opengesperde mond en zwoel naar het meisje. Na zich geruime tijd over een studieboek te hebben gebogen, keerde hij terug en trok mij onverhoeds een flinke kies, met de bravoure van een chauffeur die met losse handen rijdt om indruk op zijn verloofde te maken.

De rest van de dag heb ik op bed gelegen, bloed producerend, want hij bleek een aar te hebben vernield. Een beginner, ik zei het al. Nu ik dan toch in Brienz was heb ik ook zijn speeldoos even bezocht. Toen ik ervoor stond kwam hij net naar buiten - zuur, grijs en zorgelijk. In de goedgeklede dame die naast hem ging herkende ik zonder moeite het verpleegstertje van toen - une femme en fleur.

[p. 79]

‘Komm Sep!’ riep zij, want zo heten Zwitsers vaak.

Zijn blik was niet zwoel meer toen hij haar gedwee volgde naar de wachtende auto. Maar misschien kan hij nu trékken.