Weet ik veel

[p. 57]

In Italië

Niet ver van het Italiaanse kustplaatsje waar ik u dit schrijf, bevindt zich een klein, door rotsen omklemd strand. Je bereikt het door van de weg een slingerende trap af te dalen, die driehonderd en vijfennegentig treden telt. Naar beneden gáát nog wel, maar de gedachte dat je er, aan het eind van de middag, ook weer òp moet heeft iets deprimerends voor een bewoner van een vlak land. Toch doen we het elke dag met een taaie volharding, die je alleen in je vakantie opbrengt.

Na honderd treden stuiten wij altijd op een paar kleine jongetjes, die thuis horen in een zeer hoog gelegen gehucht. Ze zitten op een muurtje en hebben een riant uitzicht op de zee. Maar ze kijken niet naar de zee, maar naar de ijstent aan het strand, die ze van hier uit zeer goed kunnen waarnemen. Als honden voor een slagerswinkel, houden ze die kleine, zoete hemel verliefd in de gaten. Er zijn onnoemelijk veel kinderen in dit land en zolang ze maar heel klein zijn, hebben ze het eigenlijk wel fijn en worden ze, niet alleen door hun ouders, maar ook door allerlei toevallig passerende particulieren, voortdurend opgetild en afgeknuffeld. Maar die vreugde duurt kort. Zodra jongetjes een jaar of twaalf zijn, begint het barre leven. In zo'n bergdorp zie je ze onnoemelijk zware lasten op hun rug of op hun hoofd naar beneden zeulen, of met een wit jasje aan, ernstig miniatuur kelnertje spelen op het terras aan zee.

De jongetjes op de trap zijn daar nog niet aan toe.

Ik schat hun gemiddelde leeftijd op een jaar of acht - te groot voor servet en te klein voor tafellaken. Het knuffeltijdperk is achter de rug, maar voor het sjouwen zijn ze nog niet sterk genoeg.

Toen wij hun uitkijkpost voor de tweede maal passeerden, plukte mijn vrouw een klein, paars bloemetje langs de trap en stak het in een knoopsgat van haar jurk. Vijftig treden hoger hoorden wij, behalve ons eigen gehijg, het roffelend geluid van rappe, harde blote voetjes achter ons naderen, want die kinderen nemen zo'n trap in een verbijsterend ijltempo.

[p. 58]

Toen we omkeken zagen we een van de jongetjes, een kort, stevig ventje, zeer onlangs door een tondeuse gemillimeterd. Hij had een rood bloemetje in zijn hand en offreerde dit sierlijk aan mijn vrouw. 't Was een touchant gebaar, dat niet door vreemdelingenverkeer georganiseerd kòn zijn, dus we bedankten hem met grote hartelijkheid in de Hollandse taal, waarmee je in een land met een idioom waar toch geen beginnen aan is, altijd het verst komt. Toen er een eind was gekomen aan het uitwisselen van beleefdheden keerde ik hem twintig lire uit en zei dat hij daarvoor maar een ijsje moest gaan kopen.

Het jongetje keek eerst verrast naar het geldstuk.

Toen werd zijn blik dromerig en tegelijkertijd extatisch, als iemand aan wie een enorm licht opgaat.

Ik kon die blik niet onmiddellijk duiden, maar de volgende middag wel.

Want toen wij, op de gewone tijd, de trap op sukkelden, zat hij al gereed, met een complete ruiker waarmee hij mijn vrouw stralend tegemoet trad. Twee andere jongetjes flankeerden hem, in ademloze afwachting, zodat ik er deze keer, om geen schele ogen te maken, zestig lire tegenaan smeet, waarmee ze pijlsnel naar de ijstent renden.

Een onderneming was geboren.

Met de in het kapitalisme nu eenmaal onvermijdelijke concurrentiestrijd, want de derde dag hield een van de vriendjes óók een ruikertje gereed. De initiatiefnemer beproefde hem wel weg te schoppen, maar ik zaaide met behulp van geldstukjes haastig vrede, want vechten op een trap, waarnaast zo'n zuigende diepte gaapt, is niet aan te bevelen.

Enfin, we zitten goed in de bloemen.

Maar ik ben tòch blij dat we hier weg zullen zijn eer àlle jongetjes van het dorp deze handel hebben ontdekt.